Το κασκόλ τυλιγμένο στον καρπό τους ενός χεριού, το άλλο χέρι ελεύθερο, για να μπορεί να πιάσει το χέρι του πατέρα του. Μαζί κάθε Κυριακή ανηφόριζαν για την Τούμπα να τον τον αγαπημένο τους ΠΑΟΚ. Αγωνία μεγάλη μέχρι να φτάσουν στην Λαμπράκη. Πολλές φορές κοιτούσε κάτω και με το μυαλό του έβλεπε ίχνη, αυτά που άφηνε ο πατέρας του όταν ο δικός του τον πήγαινε στο γήπεδο.
Το κεφάλι το σήκωνε όταν έφταναν στο σημείο αυτό της οδού, που ξεπρόβαλε μπροστά του η Τούμπα! Μόνο που την έβλεπε δάκρυζε. Λαχτάρα να βρεθεί μέσα στο ναό, να ακούσει τα συνθήματα, τα τραγούδια και να δει τους ποδοσφαιριστές με τις φανέλες με τις ασπρόμαυρες ρίγες να ηλεκτρίζουν. Φεύγοντας συχνά άκουγε τον πατέρα του να μουρμουρίζει αγανακτισμένος, «φτάνει δεν πάει άλλο, κουράστηκα, κάθε φορά τα ίδια δεν πάμε ξανά γήπεδο».
Δεν φοβήθηκε ούτε μία στιγμή ότι η απειλή θα γίνει πραγματικότητα, γνώριζε ότι την επόμενη εβδομάδα θα ήταν πάλι εκεί στην κερκίδα με το κασκόλ στο καρπό να φωνάζει «ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, τρέμουν το όνομα σου και στο πέρασμα σου τρέμει όλη η γη». Αυτός ήταν ο ΠΑΟΚ, δέκα λύπες, μία χαρά. Δυνατά ζούσανε τις λύπες, έπεφταν σε… κατάθλιψη αλλά όταν ερχόταν η χαρά γινόταν χαμός, τι χαμός δηλαδή, η απόλυτη τρέλα. Οταν μεγάλωσε κατάλαβε, ότι ΠΑΟΚ για αυτόν, ήταν το συναίσθημα που ένιωθε, μετά από κάθε μεγάλη επιτυχία ή αποτυχία αλλά και η προσμονή, για απάντηση κάθε αδικίας που γνώριζε αυτό που αγαπούσε.
Γιατί όμως ο πατέρας του, ποτέ δεν έκανε την απειλή πραγματικότητα και γυρνούσαν πάντα πίσω στο ναό; «Γιατί η μπάλα είναι μόνο η αφορμή», του έλεγε και το κατάλαβε μεγαλώνοντας δίπλα στον ΠΑΟΚ. Τότε που ενώ η ομάδα του έχανε με 3-0, φώναζε για 90 λεπτά στην κερκίδα με αποτέλεσμα να τον χειροκροτήσουν οι αντίπαλοι, τότε που «χώρισε» μία κοπέλα για να πάει στον τελικό του 2001, τότε που τραγουδούσε μέσα στην βροχή και στα κρύα, τότε που φώναζε, τα μυαλά μας πονάνε, που έκανε αποχή από την Τούμπα, πορείες, συλλαλητήρια.
Τότε που έτρεχε να αγοράσει μετοχές, τότε που πήγαινε μαζί με άλλους 20.000 στην πρώτη προπόνηση του ΠΑΟΚ. Δεν ήταν κάποιος ή κάτι το ξεχωριστό. Απλά έκανε ότι οι πρόγονοι του και ότι θα κάνουν οι επόμενοι. 93 χρόνια αυτό συμβαίνει, για αυτό και υπάρχει, όχι αυτός, αλλά ο ΠΑΟΚ. Και όταν λέμε ο ΠΑΟΚ δεν εννοούμε την εταιρία και τα μέλη της. Αλλά τον πραγματικό ΠΑΟΚ αυτόν που υπάρχει σαν σπίθα στην φωτιά μέσα στις καρδιές όλων των απλών αγνών φιλάθλων του.