Καθημερινή μάχη για αυτόν. Ωρες ολόκληρες από τη ζωή τους. Δεν ήταν και δεν είναι απλά μία διασκέδαση. Το αντίθετο πολλές φορές.
Η ψυχολογία τους όλη άλλαζε ανάλογα με το τι συνέβαινε σε αυτόν. Κυρίως ήττες, οικονομικά κραχ, προβλήματα, καταλήψεις, αποχές, πορείες, συλλαλητήρια, αποτυχίες. Πάρα πολλές αποτυχίες.
Πόσες φορές δεν περπάτησε σαν ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί και από κάτω του γκρεμός; Και αυτοί εκεί να τον κρατούν να μην πέσει. Και το τέλος του σχοινιού τι; Τίποτα. Απογοητεύσεις και πίκρες πολλές. Οι νίκες, οι επιτυχίες και οι χαρές, λίγες. Τόσες όσες να τον κρατούν κολλημένο σε αυτόν σαν… ναρκωτικό.
Τα χρόνια άλλαξαν, η ΠΑΕ άλλαξε αλλά ο ΠΑΟΚ που έχουν μέσα στην καρδιά και το μυαλό τους ποτέ. Τώρα που επιτέλους μεγάλωσε και πλέον μπορεί να στέκεται μόνος του όρθιος και δυνατός, δυσκολεύτηκαν να βγάλουν από πάνω τους, τον ρόλο του «προστάτη», τον ρόλο τους πατέρα και αδερφού. Η παθολογική αγάπη βλέπετε, ήταν η αιτία. Και τώρα που αρχίζουν να συνηθίζουν το νέο τους ρόλο, βρίσκονται στη φάση που σαν γονείς παρακολουθούν το παιδί τους και αισθάνονται περήφανοι για αυτόν. Ξέρουν ότι είναι καθρέφτης τους, ξέρουν ότι σε αυτούς οϕείλει αυτό που είναι. Και σήμερα, ήρθε η ώρα για τις πρώτες μεγάλες εξετάσεις της ζωής του.
Ο ΠΑΟΚ παίζει τον αγώνα της ιστορίας του και ο κόσμος του δεν αποκλείεται να πάρει την πρώτη μεγάλη χαρά του, την πιο μεγάλη.
Οι όμιλοι του Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι στόχος, είναι όνειρο ζωής. Οχι για την ΠΑΕ, τους υπαλλήλους, τη διοίκηση, τους παίκτες και τον προπονητή. Αλλά για τον ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟΚ είναι όλοι αυτοί. Αυτοί, τα παιδιά τους, οι γονείς τους και οι παππούδες τους. Για αυτούς όλους απόψε ο ΠΑΟΚ θα πάρει την πρόκριση και μακάρι να… πεθάνει για αυτήν, όπως δήλωσε και ο Ραζβάν Λουτσέσκου.