Τον κρατούσανε τέσσερα άτομα να τον ηρεμίσουν. Στην ευκαιρία του Στοχ έτρεμε όλο του το κορμί, έτοιμο να εκραγεί και έφευγαν τα δάκρυα, μη μπορώντας να τα συγκρατήσει. Ήξερε οτι αυτή η φάση θα του έκοβε το όνειρο όλες τις ελπίδες… Τον παρακαλούσαν να ηρεμήσει, είχε ακόμα χρόνο το ματς με τη Σάλκε.
Αυτός όμως γνώριζε τι θα συμβεί, έβλεπε το μέλλον μπροστά του. Έτσι είχε μάθει. Χρόνια πριν, έβαλε ένα και τρία, σύνολο τέσσερα γκολ στον Άγιαξ, δεν έχασε απο αυτόν, αλλα και πάλι δεν τα είχε καταφέρει…
Άλλωστε το 2004, τότε που φαινόταν όλα μοναδικά εύκολα, σοκαρίστηκε όταν έμαθε την τιμωρία απο την συμμετοχή του Λουκά.
Η τότε κοπέλα του, ακόμα τον περιμένει στο ραντεβού που είχανε. «Μηδένισε», τα ξέχασε όλα, «κάηκε» η… κάρτα μνήμης.
Τον Άγιαξ στο μεταξυ τον πέτυχε ξανά. Τον έκανε γιογιό και αποκλείστηκε μόνος του. Α ρε Κλάους… ρε Κλάους, γιατί ρε γαμώτο…;
Αγωνία, πόνος, προσμονή, στεναχώρια, δάκρυα, λύπες, όνειρα χαμένα. Και ξαφνικά έρχεται αυτή η ομαδάρα. Ένας σίφουνας ΠΑΟΚ, που όμοιο του δεν είχε δει ξανά. Και τα όνειρα του γίνονται ξανά ασπρόμαυρα, ξανά όπως τότε, που ήτανε όλοι τους παιδιά. Παιδιά! Πόσο ανάγκη έχουν και αυτά να κάνει αυτός ο τρομερός ΠΑΟΚ ένα ακόμα θαύμα.
«Θα νικήσουμε την Μπαρτσελόνα στον τελικό μπαμπά. Έχουμε ομαδάρα». Χαμογέλασε, πήγε να του πει οτι αυτό δεν γίνεται. Τον κοίταξε στα μάτια που λαμπίριζαν, και… δεν του είπε τίποτα. Σκέφτηκε μόνο: Ποια Μπενφίκα;