Ο ΠΑΟΚ, όπως γράψαμε και χθες, είχε μία πολύ κακή μέρα απέναντι στην Τρίπολη. Αυτό όμως δε σημαίνει τίποτα. Είναι λογικό. Ποδόσφαιρο είναι και για αυτό είναι και όμορφο γιατί είναι απρόβλεπτο και ο οποιοσδήποτε μπορεί να νικήσει τον οποιονδήποτε.
Εκτός από την Ελλάδα. Αυτό δεν γινόταν τα περασμένα χρόνια. Ο καθένας μπορούσε να χάσει από τον καθένα εκτός από τον Ολυμπιακό. Οταν ο Ολυμπιακός βρισκόταν σε άσχημη ημέρα, κέρδιζαν για αυτόν οι διαιτητές. Ευτυχώς φέτος που ο ΠΑΟΚ κυρίως και μετά η ΑΕΚ προσπάθησαν να φέρουν την εξυγίανση και βλέπουμε ένα πρωτάθλημα που κρατάει την αγωνία των φιλάθλων μέχρι την τελευταία αγωνιστική και που κερδίζει πάντα αυτός που παίζει καλύτερα την ημέρα του αγώνα. Η νίκη του Αστέρα καταρρίπτει και τον μύθο όλων αυτών που ανέφεραν πως ο ΠΑΟΚ κάνει κουμάντο φέτος στα εξωαγωνιστικά.
Οπως φυσικά και η εξοντωτική τιμωρία για το θέατρο του Γκαρθία για το οποίο κανείς δεν διαφωνεί. Δεν διαφωνεί δηλαδή κανείς ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού δεν μπορούσε να ασκήσει τα καθήκοντα του την Κυριακή στην Τούμπα. Το έγραψε και ο γιατρός του αγώνα. Ωστόσο ο Αρετόπουλος, ο διαιτητής που ουκ ολίγες φορές «έσφαξε» αντιπάλους του Ολυμπιακού κατά το παρελθόν, είχε άλλη άποψη για τα γεγονότα και ουσιαστικά είναι αυτός που εξαιτίας του ο ΠΑΟΚ δέχεται την άδικη ποινή των μείον τριών βαθμών. Δεν φτάνει δηλαδή που ο Δικέφαλος μηδενίζεται στο ματς με τον Ολυμπιακό χάνει άλλους τρεις βαθμούς, άρα συνολικά έξι. Ετσι με αυτόν τον τρόπο το πρωτάθλημα αλλοιώνεται ξανά. Αυτός που ευθύνεται για το γεγονός ότι το πιο αξιοκρατικό ως τώρα πρωτάθλημα των τελευταίων ετών θα κριθεί στα χαρτιά είναι η ομάδα που το έχει πάρει ξανά με τον ίδιο τρόπο (απέναντι στην ΑΕΚ) αλλά και με υπέρ της διαιτησίες. Παράδειγμα φυσικά και ο περιβόητος αγώνας της Ριζούπολης όπου έγιναν πραγματικά όργια και δεν είχαν καμία σχέση με το ρολό στον Γκαρθία. Κι όμως τότε δεν τιμωρήθηκε ο Ολυμπιακός. Βλέπετε τους κανονισμούς τους θυμήθηκαν τώρα… Παρόλα αυτά τίποτα δεν δικαιολογεί φυσικά τους παίκτες και τον προπονητή του ΠΑΟΚ που πρέπει να παλέψουν ως το τέλος για τον τίτλο. Και ας το χάσουν στα χαρτιά…