Σε παιχνίδια σαν κι αυτό των «Περιβολίων» δείχνει κάποιος ότι μπορεί να πάρει τον εγχώριο τίτλο. Χωρίς την υποστήριξη φιλάθλων, μετά από αγωνιστική διακοπή, με σημαντικές απουσίες και κόντρα σε μια ομάδα που κατεβαίνει στο γήπεδο για να… ταμπουρωθεί. Αυτό δηλαδή που έκανε η ΑΕΚ.
Η «Ένωση» παίρνει το συγκεκριμένο πρωτάθλημα γιατί πολύ απλά, κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ήξερε να κάνει αυτό που ο Ολυμπιακός τις τελευταίες σεζόν έπραττε για να στεφθεί τροπαιούχος. Να παίρνει τη νίκη στα φαινομενικά «εύκολα» ματς. Ή μάλλον, διόρθωση. Έμαθε να… γνωρίζει. Κοινώς, και σε απλά… ελληνικά, απέκτησε το know-how. Εκεί που κάποιος αρχίζει να πιστεύει ότι θα έρθει η γκέλα… τσουπ! Ξεπροβάλλει ο τίτλος. Θα μου πείτε «έχει ιδιαίτερη σημασία αν η ΑΕΚ δεν έπαιρνε το ματς με τον Πλατανιά;». Βαθμολογικά, (μπορεί και) όχι, ψυχολογικά φυσικά.
Διότι ένας πρωταθλητής δεν δικαιούται να «στραβοπατά» κόντρα σε μια ομάδα που τη δεδομένη χρονική στιγμή, ίσως είναι λιγότερο ανταγωνιστική και από τους πρώτους πέντε συλλόγους της Football League. Ο τρόπος που παρατάχθηκαν οι Χανιώτες, απόδειξη του παραπάνω. Κλείσιμο διαδρόμων και αναμονή για να περάσουν τα ενενήντα λεπτά, όσο το δυνατόν πιο… αναίμακτα. Αυτό είναι και το σημείο που ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος έκανε την εμφάνισή του και έδειξε ότι από την «γκέλα» μέχρι τον… τίτλο, η απόσταση είναι 54 μέτρα, μια πάσα και ένα «τσίμπημα».
Αυτό το άγγιγμα της μπάλας μιας σπάνιας ηγετικής προσωπικότητας, όπως ο Λάζαρος, έφερε τους «κιτρινόμαυρους» μόλις ένα βαθμό μακριά από τον τίτλο. Μεταξύ μας, δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω. Στο γήπεδο όπου πριν από πέντε χρόνια είχε ξεκινήσει η αγωνιστική και ιστορική κατηφόρα των «κιτρινόμαυρων», η… φετινή ανηφόρα στο βουνό των επιτυχιών προσεγγίζει το τέλος της. Σε έναν προορισμό που ο ποδοσφαιρικός θησαυρός δεν είναι άνθρακας, αλλά (σίγουρα) μια πανέμορφη κούπα, την οποία θα την… γυαλίσει μετά από 24 χρόνια.