Εδώ και δέκα χρόνια, η ίδια ιστορία. Η Ατλέτικο Μαδρίτης επιστρέφει για να θυμίσει σε όλους ότι πρόκειται για τον απόλυτο «δολοφόνο» ονείρων.
Όνειρα που κάνουν οι πρωταθλήτριες και τα οποία σαν το πιο πανούργο λαγωνικό, η ομάδα της Μαδρίτης τα μυρίζεται και τα κάνει χίλια κομμάτια. Ακριβώς όπως έκανε στο «Άνφιλντ» απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, Λίβερπουλ. Παίζει αντιποδόσφαιρο; Η απάντηση καταφατική. Θυσιάζει θέαμα για το αποτέλεσμα; Σαφέστατα. Οι παίκτες της φλερτάρουν με το όριο του αντικανονικού σε κάθε τους μαρκάρισμα; Βεβαίως και ναι. Έχει αποτέλεσμα η τακτική; Και σε αυτή την ερώτηση, η απάντηση είναι «ναι».
Οι «κολτσονέρος» έκαναν αυτό που τους κατηγορούν οι πολέμιοί τους και εκείνο για το οποίο λατρεύονται από τους πιστούς οπαδούς τους. Έστησαν «πούλμαν». Και ναι, βγήκαν κερδισμένοι. Ξανά. Με τρεις ουσιαστικά ευκαιρίες έριξαν τρία γκολ στην παράταση απέναντι στην καλύτερη ομάδα του πλανήτη εδώ και ένα χρόνο η οποία είχε στο πλευρό της μια από τις πιο «καυτές» κερκίδες του κόσμου. Μέσα στο σπίτι της δηλαδή, κηδεία ολκής. Και δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που αυτή η κακή συνήθεια που έχει μάθει ο Ντιέγκο Σιμέονε στους ποδοσφαιριστές του επαναλαμβάνεται στο χορτάρι: Να… πατάνε πρωταθλήτριες.
Ατλέτικο Μαδρίτης: Όπως το 2016
Το ίδιο έγινε και το 2016 απέναντι στην επίσης φαινομενικά τότε άτρωτη Μπαρτσελόνα του MSN. Τότε που οι «μπλαουγκράνα» προέρχονταν από τη χρονιά όπου σήκωσαν το πέμπτο τους ευρωπαϊκό και πήγαιναν με φόρα για το πρώτο back to back στη νεότερη ιστορία του Champions League.
Κι όμως, το «τρένο» του Λουίς Ενρίκε, προσέκρουσε πάνω στο πούλμαν. Για την ακρίβεια ένα πούλμαν πάτησε το τρένο των Καταλανών. Ο επαναληπτικός του «Βιθέντε Καλντερόν» με το 2-0 που γύρισε τούμπα εκείνους τους προημιτελικούς (είχε νικήσει 2-1 η Μπάρτσα στο πρώτο ματς) απέδειξε ότι η Ατλέτικο γνωρίζει πως να καταστρέφει το ποδόσφαιρο του αντιπάλου και (τις περισσότερες φορές) να ξεσκεπάζει το αήττητο πέπλο των κατόχων του θεσμού.
Στο Σούπερ Καπ χτύπησε τρεις φορές
Μπορεί οι δυο τελικοί του Champions League με τη Ρεάλ να έβγαλαν νικητή το θελκτικό ποδόσφαιρο, αυτό που όλοι οι φίλαθλοι θέλουν να βλέπουν. Ωστόσο, οι «ροχιμπλάνκος» δεν παρέκκλιναν από το στιλ και το δρόμο που συνειδητά έχουν ακολουθήσει. Με τον ίδιο τρόπο πήραν τρία Σούπερ Καπ Ευρώπης (Ίντερ 2010, Τσέλσι το 2012, Ρεάλ Μαδρίτης 2018).
Ακόμα κι αν τα δύο από αυτά- με Τσέλσι το 2012 και τη «βασίλισσα» το 2018- ανέβηκαν σε σκορ, η προσέγγιση παρέμενε πεισματικά η ίδια. Πρώτα το μηδέν και η καταστροφη παιχνιδιού και ύστερα το επιθετικό ρίσκο. Kαι αυτή η τακτική δικαίωσε πανηγυρικά τον εμπνευστή της. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε μπορεί να είναι μισητός από πολλούς, αλλά ξέρει πως όταν αντιμετωπίζει συλλόγους καλύτερους ή πιο επιτυχημένους από τον δικό του θα τους τραβήξει στον όλεθρο του physical game. Ακόμα κι αν οι πιθανότητες είναι συντριπτικά εις βάρος του. Τις περισσότερες φορές όμως τους «σκοτώνει».
Με έντεκα παίκτες πίσω από την μπάλα, που μαρκάρουν σαν λυσσασμένα σκυλιά, που ματώνουν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, που μοχθούν με όπλο την ελπίδα του θαύματος. Στο ίδιο έργο λοιπόν θεατές και στο «Άνφιλντ». Σε μια βραδιά που τα όνειρα των φίλων των «reds» για back to back κατάκτηση του Champions League και τρεμπλ έγιναν σμπαράλια.
Γιατί η Ατλέτικο Μαδρίτης, όσο κι αν δεν θέλουμε να τον παραδεχτούμε είναι φονέας ονείρων. Ένας φονέας που ενεργεί έτσι ώστε να τροφοδοτήσει τα δικά του όνειρα. Ακόμα κι αν αυτά μοιάζουν απείρως πιο μακρινά από εκείνα που καταστρέφει.