Στο λεκανοπέδιο Αττικής, αλλά και σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας, μέχρι τις προηγούμενες ώρες κυριαρχούσαν δυο χρώματα. Το κίτρινο εναλλασσόταν με το μαύρο σχηματίζοντας μια όμορφη παλέτα, επίκεντρο της οποίας ήταν η Φιλαδέλφεια. Τα τραγούδια, τα βεγγαλικά, η έκσταση. Όλα είχαν ως κοινό παρονομαστή μια λέξη. «ΑΕΚ».
Και πως να γίνει διαφορετικά άλλωστε, όταν μέσα σε λιγότερο από 72 ώρες, η «Ένωση» δεν άφησε κορυφή για κορυφή απάτητη. Παρασκευή, η πρόκριση της ΑΕΚ στον τελικό του Basketball Champions League. Σάββατο, η απονομή του πρωταθλητή της Super League στη Ριζούπολη και μετά το ξέφρενο πάρτι στην περιοχή όπου ξεκίνησαν όλα. Κυριακή, ο τρίτος ευρωπαϊκός τίτλος της «Βασίλισσας» και ξανά γλέντι. Τίτλος ακόμα και στο ράγκμπι την ίδια μέρα. Ο ουρανός, εκτός από παχυλές σταγόνες νερού, έβρεξε και τίτλους.
Επικίνδυνα…πρωταθληματικά φαινόμενα δηλαδή, με τα τμήματα της ΑΕΚ να συνθέτουν το πιο κιτρινόμαυρο τριήμερο του 21ου αιώνα. Διότι, ο σύλλογος, τα τελευταία 18 χρόνια κατακτούσε μεν τίτλους, αλλά το διάστημα που μεσολαβούσε από τον έναν στον άλλο ήταν μεγάλο, με αποτέλεσμα οι πανηγυρισμοί να φθίνουν. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν συμβεί τόσο κοντά χρονικά δυο μεγάλες φιέστες. Οι 40 χιλιάδες Ενωσίτες που έδωσαν παλμό, ζωντάνια και ξύπνησαν αναμνήσεις, ειδικά το Σάββατο, χωρίς να προβούν σε ακρότητες, ήταν μια από τις πιο συγκινητικές εκδηλώσεις αγάπης για ένα αθλητικό σωματείο εδώ και πολύ καιρό.
Ούτε το 2002, όταν η «Ένωση» κατέκτησε τον τίτλο με επική ανατροπή στο μπάσκετ, αλλά και το κύπελλο Ελλάδος στο ποδόσφαιρο με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, ούτε το 2000 με Saporta και πάλι κύπελλο οι αντιδράσεις των φίλων του συλλόγου είχαν την ίδια ένταση με εκείνες που διαδραματίστηκαν πριν λίγα 24ωρα. Η λαχτάρα- κυρίως αυτή του ποδοσφαίρου- για την επιστροφή στον εγχώριο θρόνο ήταν τεράστια που αναπόφευκτα δημιούργησε πραγματικό κύμα από το λαό της ΑΕΚ. Ένα κύμα ενθουσιασμού που εξέπεμπε υγεία, αθλητική παιδεία και που μακάρι να συνεχιστεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στον τελικό κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ.