Από τον τελικό του Coppa Italia του 2020 ξεπήδησαν πολλές όμορφες ιστορίες. Η πιο εντυπωσιακή όμως ήταν αυτή ενός ποδοσφαιρικού παραδόξου, το οποίο όποτε συμβαίνει στο χορτάρι, συναρπάζει κάθε φίλαθλο.
Η βιβλική αφήγηση μιλούσε για τον Δαυίδ που θριάμβευσε κόντρα σε όλες τις πιθανότητες απέναντι στον Γολιάθ. Ωστόσο, στην περίπτωση των Τζενάρο Γκατούζο και Μαουρίτσιο Σάρι ίσως ταιριάζει περισσότερο εκείνη του Αισώπου, η αφήγηση του μύθου του λαγού και της χελώνας.
Η διάκριση ανάμεσα στις δύο περσόνες, σαφής. Ο Σάρι, ο «λαγός», ο τεχνικός με μεγαλύτερη εμπειρία, περισσότερα «χιλιόμετρα» στον χώρο, με απείρως πληρέστερο ρόστερ, με πλουσιότερες τακτικές ιδέες, με περγαμηνές, με, με, με…
Από την άλλη, η «χελώνα», ο Τζενάρο Γκατούζο που σε επτά χρόνια προπονητικής μεταπηδούσε από τη μία αποτυχία στην άλλη. Από τη μετριότητα των ομάδων που αναλάμβανε, στο μονοδιάστατο τρόπο παιχνιδιού, ο οποίος έδειχνε να βαλτώνει την εξέλιξή του ως κόουτς.
Όπως και στο παραμύθι του Αισώπου λοιπόν, πριν τον τελικό του Coppa Italia, τα προγνωστικά μοιραία κατευθύνονταν προς την επικράτηση του φαβορί, της Γιουβέντους. Κάτι που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στο πρώτο 45λεπτο.
Οι «μπιανκονέρι» έφταναν με περισσή ευκολία στην περιοχή του Άλεξ Μέρετ και αν ήταν λίγο πιο προσεκτικοί στα τελειώματά τους, θα μπορούσαν να προηγηθούν ακόμα και με δύο γκολ. Αντίθετα, οι «παρτενοπέι» έμοιαζαν παγιδευμένοι, ανήμποροι να παγώσουν τον ρυθμό ή να ανταλλάξουν τρίτη πάσα, με μοναδική ευχάριστη παρένθεση τις προσπάθειες των Φάμπιο Ρουίς και του Λορέντσο Ινσίνιε (δοκάρι).
Coppa Italia: Ο «Ρίνο» έδεσε «χειροπόδαρα» τον… καθηγητή
Η υπεροχή της «μεγάλης κυρίας», δεδομένη, αλλά αυτό έμελε να αλλάξει σύντομα. Στο δεύτερο μέρος, ο Σάρι, βλέποντας ότι η βραδιά μπορούσε να καταλήξει σχεδόν… αναίμακτα σε ένα τρόπαιο, «τυφλωμένος» από το καλό πρώτο μέρος, δεν έκανε τίποτα για να γείρει την πλάστιγγα ακόμα περισσότερο προς την ομάδα του.
Μια τακτική αλαζονεία, η οποία μεταφέρθηκε και στους ποδοσφαιριστές και την οποία πλήρωσαν όλοι μαζί. Ο Γκατούζο, ο οποίος μέχρι εκείνο το σημείο έμοιαζε χαμένος σε τρικυμία, πραγματοποίησε εσωτερικές αλλαγές δένοντας τον καθηγητή σε θέματα τακτικής, Σάρι «χειροπόδαρα».
Αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι στο δεύτερο ημίχρονο, οι «μπιανκονέρι» δεν δημιούργησαν την παραμικρή ευκαιρία μέσα στην περιοχή του Μέρετ. Μοναδικός τρόπος απειλής; «Σκοτωμένα» μακρινά σουτ και μία στατική φάση του Ντιμπάλα.
Από την άλλη πλευρά, οι Ναπολιτάνοι κέρδισαν μέτρα και πήραν τον έλεγχο του ματς. Ο Μίλικ βρέθηκε φάτσα με το γκολ και προς το τελευταίο κομμάτι της συνάντησης, η «βέκια σινιόρα» κλείστηκε στα «καρέ» της. Αποκορύφωμα της αλλαγή του μομέντουμ, η φάση του 92ου λεπτού με την απόκρουση του αειθαλούς Μπουφόν και σε δεύτερο χρόνο το δεύτερο δοκάρι της Νάπολι στο ματς.
Γιουβέντους: Ίδιο… τροπάρι και στα πέναλτι
Στη ρωσική ρουλέτα, η αλαζονεία της Γιουβέντους συνεχίστηκε, με εκείνη του Κριστιάνο Ρονάλντο να ξεχωρίζει. Η επιλογή του Πορτογάλου να αναλάβει την τελευταία εκτέλεση για να στραφούν όλα τα φώτα πάνω του για ακόμα μια φορά, ήταν ο τέλειος αντικατοπτρισμός για το τι επικρατούσε στο μυαλό κάθε παίκτη της «Γιούβε». «Εντάξει, χαλαρά, θα το πάρουμε και φέτος το Κύπελλο» σκέφτονταν όλοι, σίγουροι για την επιτυχία, τη στιγμή που η αποτυχία ερχόταν με φόρα.
Με την απόκρουσή του, ο Άλεξ Μέρετ προσγείωσε άτσαλα τους «μπιανκονέρι» σε μια πρωτόγνωρη για εκείνους πραγματικότητα και ο Αρκάντιους Μίλικ τους την υπέδειξε ακόμα με πιο έντονο τρόπο, ότι ο νικητής του Coppa Italia δε φορούσε ασπρόμαυρα. Μια πραγματικότητα που τους ήθελε να την… πατάνε, όπως ο λαγός στην ιστορία του Αισώπου, όπου υποτίμησε τον αντίπαλό του.
Γι’αυτό λοιπόν η νύχτα της 17ης Ιουνίου του 2020 θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως η βραδιά που το αουτσάιντερ, επικράτησε του απόλυτου φαβορί που δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κομπορρημονεί, χωρίς ουσία. Η βραδιά που ο «τυχοδιώκτης» Σάρι υποκλίθηκε στον κατά πολλούς ηττοπαθή και μέτριο Γκατούζο. Η βραδιά που μια ποδοσφαιρική «χελώνα» σήκωσε ανάστημα προσπερνώντας τον «λαγό».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πόλο: «Αντίο» θρύλε, «αντίο» γίγαντα Τίμπορ Μπένεντεκ