Στη ζωή, όλα, για κάποιο λόγο γίνονται. Βέβαια, όταν μια αναποδιά συμβαίνει, το συγκεκριμένο γνωμικό, οι περισσότεροι δεν ξέρουν πως να το ερμηνεύσουν, το παραμερίζουν και αφήνουν συνειρμικά το «τιμόνι» της ζωής να τους οδηγήσει όπου αυτό θέλει. Ωστόσο, υπάρχει και η περίπτωση της ΑΕΚ, η οποία όχι μόνο συνειδητοποίησε τη σημασία του, αλλά το χρησιμοποίησε για να αναδυθεί από το βάλτο της ιστορίας και να πετάξει υπέρλαμπρη προς την κορυφή. Ολα αυτά, σε 5 χρόνια μόχθου, επιμονής και υπομονής.
Μια δύσβατη διαδρομή προς την εξιλέωση, που ξεκίνησε την επομένη της 21ης Απριλίου του 2013, στο Περιστέρι και ολοκληρώθηκε χθες βράδυ, έξω από το εργοτάξιο της «Ένωσης», στη Ν. Φιλαδέλφεια, με χιλιάδες κόσμου να την αποθεώνουν. Από τον υποβιβασμό, τη διοικητική και αγωνιστική αβεβαιότητα και την απογοήτευση, στην κατάκτηση του τίτλου, στην εύρυθμη λειτουργία του κλαμπα και στην απόλυτη έκσταση.
Μια διαδρομή που άρχισε και τελείωσε με δάκρυα. Εκείνα της λύπης δεν σταματούσαν να πηγάζουν, μετά τη λήξη του ματς με τον Ατρόμητο, από τα βουρκωμένα μάτια του τότε φυσιοθεραπευτή της ΑΕΚ, Νίκου Πανταζή, παικτών όπως του Σταματή, του Καραλή, του Φούντα. Κλάμα και οδυρμός, σε μια στιγμή που το σκοτάδι φαινόταν ότι ήταν πιο πυκνό από ποτέ, λίγο πριν ξεπροβάλλει δειλά-δειλά μια αχτίδα φωτός και ελπίδας.
Μια πενταετία μεσολάβησε και τα δάκρυα μετατράπηκαν στο γήπεδο της Ριζούπολης και στη συνέχεια στην ευρύτερη περιοχή της Φιλαδέλφειας σε εκείνα της χαράς συνοδευόμενα από σφιχτές αγκαλιές, τραγούδι και την φράση δικαίωσης, που ακουγόταν αριστερά και δεξιά, «το πήραμε αδερφέ!». Ένας από τους θρύλους της ΑΕΚ, ο Κώστας Νεστορίδης, περίμενε όπως κι όλος ο λαός της ομάδας να την δουν πρωταθλήτρια. Το ταξίδι ήταν δύσκολο, θυελλώδες, ορισμένες φορές ακόμα κι εφιαλτικό, όμως το «κιτρινόμαυρο» καράβι, δεν θα μπορούσε να μην φτάσει στον προορισμό του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το ποδοσφαιρικό πεπρωμένο, το όνειρο της στέψης του πρωταθλητή που έγινε πραγματικότητα. Διότι, ως γνωστόν, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον.