Η ΑΕΚ γιορτάζει τα 95α γενέθλια της και κοιτώντας την ιστορία της, βλέπεις γιατί δεν θα ζει στο διηνεκές.
Δεν ήταν ποτέ πρώτη σε τίτλους, ποτέ πρώτη σε κόσμο. Και δύσκολα θα γίνει. Δεν ήταν ποτέ κυρίαρχος για πολλά και συνεχόμενα χρόνια στα μεγάλα αθλήματα. Αγνωστο αν θα το καταφέρει ποτέ. Η ΑΕΚ είναι μια διαφορετική ιστορία. Αν δεν την «νιώθεις», δύσκολα μπορείς να την καταλάβεις. Σε «γεμίζει» από συναισθήματα, όταν άλλοι αδειάζουν και τα παρατάνε, προσφέρει θύμησες και ιστορίες που δεν μπορείς πουθενά αλλού να ζήσεις. Είτε παίζει και κερδίζει την (Πρωταθλήτρια Ευρώπης την ίδια χρονιά) Μίλαν στο ΟΑΚΑ και δεν χάνει δύο φορές από τους γκαλάκτικος της Ρεάλ Μαδρίτης, είτε παίζει στο Κρανίδι, την Τριγλία και τη Νάξο. Είτε παίρνει ευρωπαϊκά στο Καλλιμάρμαρο, την Λωζάνη, πέρυσι στο ΟΑΚΑ και φέτος το Διηπειρωτικό, είτε παίζει με τον Κρόνο Αγιου Δημητρίου και μπαράζ ανόδου με τον Ηρακλή στα Τρίκαλα. Είτε έχει Μπάρλο, Μαύρο, Μπάγεβιτς, Ντέμη, Μελισσανίδη, Αμερικάνο, Αγγελόπουλο, Κακιούζη, Μπακακούκα. Αυτή είναι η ΑΕΚ, εμπειρίες. Χαρές και λύπες μαζί. Συναισθήματα. Στο διηνεκές. «Ελα να νιώσεις πως είναι η ζωή…» που λέει και το σύνθημα.
«Μάνα όλων των προσφύγων»
95 χρόνια, λοιπόν, ιστορίας. Εχει γενέθλια μεγαλύτερη προσφυγική ομάδα, με όλο το σεβασμό που πρέπει σε όλα τα απανταχού προσφυγικά σωματεία για τον αγώνα που έδωσαν και δίνουν. Η «Μάνα όλων των προσφύγων» από το 1924 μέχρι τις μέρες μας. Διότι ευτυχώς η ΑΕΚ δεν ξέχασε και δεν ξεχνά. Ούτε τις ρίζες της, ούτε τις καταβολές της, ούτε τους ανθρώπους της, ούτε την ιστορία της, ούτε την Πόλη. Ούτε τον μεγαλύτερο τίτλο στην ιστορία της, το 1999 στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας κόντρα στις αμερικάνικες βόμβες. Και ας μοιάζουν όλα αυτά τόσα μακρινά πια… Είναι ιστορία και η ιστορία δεν ξεγράφει, μόνο συνεχίζει να γράφει. Και για την ΑΕΚ ευτυχώς… γράφει ακόμη.
Σήμερα, η ΑΕΚ βρίσκεται στην ευτυχή συγκυρία να ζει τα 95α γενέθλια της πολύ καλά και με το μέλλον να προμηνύεται λαμπρό. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης στο ποδόσφαιρο την ξανακάνει με σταθερά βήματα μεγάλη, όπως ήταν, της φτιάχνει το νέο της γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Γήπεδο με το οποίο θα μείνει άφωνη η ποδοσφαιρική Ελλάδα και Ευρώπη. Και παράλληλα της δίνει την ευτυχία να είναι βιώσιμη, με ασφαλές μέλλον και τεράστιες προοπτικές. Ο Μάκης Αγγελόπουλος στο μπάσκετ είναι ένα «δώρο». Σε ένα σαθρό οικοδόμημα όπως είναι το ελληνικό μπάσκετ που ακόμη και πρωτάθλημα να πάρεις, στην Euroleague θα παίζουν με το… έτσι θέλω ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, ο ίδιος προσφέρει όραμα και ελπίδα. Από το ναδίρ την πήρε το 2014 και τώρα μέσα σε 365 ημέρες η ΑΕΚ κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος (κερδίζοντας Παναθηναϊκό-Ολυμπιακό), το Basketball Champions League και φέτος το Διηπειρωτικό στο Ρίο της Βραζιλίας. Της ετοιμάζει έδρα στο κλειστό στα Λιόσια και ένα μέλλον γεμάτο χαρές. Από κοντά ζουν καλά και θα ζήσουν ακόμη καλύτερα και τα ερασιτεχνικά τμήματα της ΑΕΚ.
Ο κόσμος που δεν έφυγε
Μπορεί η ιστορία να μας οδηγεί, αλλά το «σήμερα» είναι πάντα σκληρό και απαιτητικό. Και το μέλλον έχει ανάγκες και αναζητά απαντήσεις στις ερωτήσεις. Ευτυχώς για την ΑΕΚ έχει στο τιμόνι ανθρώπους ικανούς, πετυχημένους, δυνατούς. Και από κοντά ο κόσμος της. Αυτός που δεν έφυγε στα «δύσκολα» και ας είχε πολλές δικαιολογίες. Ο κόσμος που ποτέ δεν κουράστηκε να αγαπά. Στα «δύσκολα» τα οποία στην ΑΕΚ δεν ήταν απλά θεωρία ή μπαμπούλας, αλλά πραγματικότητα. Αυτά που έζησε η ΑΕΚ δεν θα τα ζήσει άλλη ομάδα στο σύνολο τους. Αυτά που άντεξε ο φίλαθλος της ΑΕΚ δεν μπορεί να τα αντέξει άλλος κανείς, το ίδιο έντονα ζει και τις χαρές που τελευταία είναι πολλές περισσότερες.
ΑΕΚ είσαι, 95 ετών Κυρά και Αρχόντισσα… Και τα 100 πλησιάζουν, για να σε βρουν ξανά στο «σπίτι» σου.