Υπό κανονικές συνθήκες ομάδες του βεληνεκούς της ΑΕΚ, ομάδες που διεκδικούν τίτλους και θέλουν στην Ευρώπη να είναι ψηλά, πρέπει να διαχειρίζονται τα άσχημα αποτελέσματα με ξεχωριστό τρόπο.
Να αντιλαμβάνεται ο προπονητής και ο ποδοσφαιριστής ότι στην ομάδα που βρίσκεται η ήττα δεν είναι αποδεκτή. Τo λεγόμενο «refuse to lose» Η ΑΕΚ έφτασε στο απέναντι σημείο. Τρίτη σερί χρονιά οδεύει στα… βράχια. Και δείχνει ότι δεν μαθαίνει. Και αφού δεν μαθαίνει, δεν αλλάζει. Και όσο δεν αλλάζει, θα βλέπουμε τα ίδια με σποραδικές χαρές για το κλαμπ. Προφανώς και ένας προπονητής ή ένας τεχνικός διευθυντής δεν φτάνει για την αλλαγή. Είναι πρόβλημα νοοτροπίας του κλαμπ. Δεν πρέπει η ήττα και το άσχημο αποτέλεσμα να είναι αποδεκτά. Με ποδοσφαιρικούς όρους πάντα. Οχι απειλές.
Η ΑΕΚ έχασε στο Περιστέρι και από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, σε ματς που σχεδόν δεν τα πάλεψε. Έχασε και στην Μπράγκα και στο Λέστερ στον όμιλο. Έχασε στο ΟΑΚΑ και τα τρία ευρωπαϊκά ματς με εμφατικό τρόπο. Έφερε εντός ισοπαλία και με τον ΠΑΟΚ σε ματς που ο αντίπαλος ήταν καλύτερος. Ενώ νωρίτερα το καλοκαίρι ηττήθηκε στο Βόλο από τον… μισό Ολυμπιακό του Τζολάκη, του δεξιού μπακ Μπρούνο και του παλαίμαχου Τοροσίδη και έχασε το Κύπελλο. Και όλα αυτά για μέσα Δεκεμβρίου είναι πολλά. Η ΑΕΚ δεν τα αντιμετώπισε όταν έπρεπε. Και τώρα τα βρίσκει μπροστά της. Ομως δίχως να αλλάξει πρόσωπα και πράγματα, πως θα αλλάξει η νοοτροπία και η εικόνα; Δύσκολο…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Λέστερ-ΑΕΚ 2-0: Και πάλι καλά να λέει…
Δεν την ταρακουνά το άσχημο αποτέλεσματα
Η ΑΕΚ «αλλοιώνεται» και το χειρότερο είναι ότι συνηθίζει το «κακό». Δεν την ταρακουνά πλέον το άσχημο αποτέλεσμα. Το έχει «μπολιάσει» μέσα της. Σε αυτό βεβαίως δεν βοηθά και η μη παρουσία κόσμου, αλλά η ΑΕΚ πρέπει ως κλαμπ να μάθει να διαχειρίζεται σωστά την κατάσταση.
Πχ μετά από ομιλία με σκληρές ατάκες από τον Μελισσανίδη, το αφεντικό του κλαμπ, και παρουσία οπαδών με άγριες διαθέσεις στα Σπάτα και δη μέσα στα αποδυτήρια, η ΑΕΚ μπήκε στο Λέστερ και έχανε στο 14’ με 2-0 από… δικά της γκολ. Και ευτυχώς που η Λέστερ δεν είχε πατημένο το γκάζι παρότι όταν ήθελε έκανε φάση για γκολ. Κάτι ο Τσιντώτας που έπιασε 2-3 δύσκολες φάσεις στον πανικό της άμυνας και κάτι άλλα που έφυγαν άουτ και το σκορ έμεινε σε γήινα επίπεδα.
Για μία ΑΕΚ που δεν απείλησε. Για μία ΑΕΚ που δεν έκανε φάση για γκολ. Για μία ΑΕΚ απαθή. Που μαθαίνει να ζει με το «κακό». Παραδομένη στη μοίρα της.
Αγωνιστική ανάλυση προφανώς και δεν μπορεί να γίνει για το ματς. Ούτε για το 3-5-2, ούτε για τον Σβάρνα… Δεν έχει νόημα. Για αυτή την ΑΕΚ είναι πολύ δύσκολο και το ματς της Ριζούπολης την Κυριακή πια και πολύ περισσότερο αυτό της Τετάρτης με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Δύο ματς που ίσως φέρουν και την αλλαγή. Αν πάνε καλά να ξεκλειδώσουν την ΑΕΚ, αν όχι να φέρουν εξελίξεις.
Ομως κ.Καρέρα δεν είναι αντίδραση αυτή της ΑΕΚ μετά το 2-0. Δεν είναι ΑΕΚ αυτό. Αντίδραση ήταν η ανατροπή στο Μπερναμπέου από 2-0 σε 2-2. Αντίδραση ήταν μετά το 0-1 με την Βόλφσμπουργκ το 2-1 και η πρόκριση. Αυτό το χθεσινό όχι.
