Για ότι έγινε με την ιστορία του πέναλτι στο ΑΕΚ-Ολυμπιακός και το πως επηρεάζει άμεσα και σε μεγάλο βαθμό αυτό την εξέλιξη του ματς τα είπαμε χθες βράδυ από το Sportime. Δεν έχει νόημα να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Δεν επιτρέπεται να παίζεις έτσι με τα χέρια, να σπρώχνεις ξεκάθαρα και να μην τιμωρείσαι. Και με το VAR πλέον και τα ριπλέι που το αποδεικνύουν.
Από εκεί και πέρα είναι δουλειά της ΑΕΚ και όχι δική μας να μάθει να προστατεύει την ομάδα της απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, την στιγμή που την παρουσιάζουν δυνάστη του ελληνικού ποδοσφαίρου ελέω ΕΠΟ. Το πάθημα του ματς με τον ΟΦΗ στο Γεντί Κουλέ δεν έγινε μάθημα και χθες δέχθηκε ακόμη μία «πιστολιά» σε μία φάση που αντί να σκοράρει δέχθηκε γκολ. Ας βγάλει άκρη η ίδια με τον Κλάτενμπεργκ και τους περίεργους ορισμούς του.
Πάμε τώρα στα αγωνιστικά μηνύματα της ΑΕΚ. Μία ομάδα με 14 μεταγραφές, με ολοκαίνουργια 11άδα και προπονητή 40 ημερών που διαδέχθηκε προπονητή που είχε αναλάβει για λίγους μήνες, αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό… 4 ετών. Από το 2018 ο Ολυμπιακός έχει τον Πέδρο Μαρτίνς και ένα σταθερό κορμό με πινελιές κάθε χρόνο. Ο φετινός ΟΣΦΠ δεν τρομάζει. Ίσα-ίσα. Χθες κατάφερε να κάνει λίγα πράγματα και να πάρει υπερβολικά πολλά. Διότι έχει τρομερή ποιότητα (Αραμπί–χαφ) σε κάποιες θέσεις, έχει αέρα και ρέντα (γκολ στο πρώτο σουτ εκτός περιοχής και η απίστευτη φάση του 34’) και έναν προπονητή που ξέρει άριστα τι κάνει και πότε το κάνει. Ομως η απόσταση της ΑΕΚ με τον αντίπαλο της έχει μειωθεί. Και αυτό όποιος βλέπει και καταλαβαίνει ποδόσφαιρο, μπορεί να το αντιληφθεί. Το αποτέλεσμα είναι η μία εικόνα. Το πως έρχεται αυτό είναι η άλλη. Ίσως η μεγάλη εικόνα θα έλεγα εγώ. Αυτή που πρέπει να κοιτά περισσότερο η ΑΕΚ.
Ο άξονας είναι η μεγάλη διαφορά
Η ΑΕΚ έχει έναν καλό προπονητή που κάθε προπόνηση και ώρα δουλειάς με την ομάδα είναι κέρδος. Από εκεί και πέρα ο άξονας της για να φτάσει στο επίπεδο του ΟΣΦΠ θέλει ενίσχυση στο «6» και στο «8», ένα στόπερ και ώρες δουλειάς, μιας και η υπάρχουσα σύνθεση δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε επίπεδο πρωταθλητισμού τη δεδομένη στιγμή. Στην άμυνα έγιναν λάθη. Λάθη που δεν τα περιμέναμε, όπως του Μοχαμάντι στο 1-3, όπως του Βράνιες και του Μισελέν στο 1-2, όπως του Σιμάνσκι στο 0-1. Λάθη πάντα θα γίνονται, το θέμα είναι πως τα εκμεταλλεύεσαι ή τα κρύβεις. Ο Ολυμπιακός είναι… μανούλα σε αυτό το κομμάτι. Η ΑΕΚ όχι ακόμη.
Και απέναντι σε αυτό τον κάκιστο Παπασταθόπουλο, τον ασταθή χαμηλά Σισέ και τον προβληματικό Βατσλίκ η ΑΕΚ δεν απείλησε και πίεσε όσο θα έπρεπε. Η διαφορά στις άμυνες δεν ήταν τεράστια. Το πρόβλημα είναι πως εκμεταλλεύεσαι τα λάθη. Και ο Αραμπί και ο Αγκιμπού Καμαρά, με τις βοήθειες του Λαλά, του Μαντί και του Εμβιλά το έκαναν άψογα. Αντιθέτως, η ΑΕΚ, μέχρι να μπει ο Αμραμπατ (έκανε όλα όσα δεν έκαναν όλοι οι επιθετικογενείς μαζί), δεν είχε επιθετικές βοήθειες πίσω από τον Αραούχο. Επί της ουσίας έπαιξε χωρίς εξτρέμ, καθώς Τσούμπερ και Λιβάι Γκαρσία ήταν εκτός ντέρμπι. Ο Μάνταλος δεν έφτανε και κάπως έτσι η ΑΕΚ παρότι προσπάθησε και με το 2-3, εν συνεχεία δεν έφτιαξε ούτε μία μεγάλη φάση απειλής.
Η ΑΕΚ έχει δρόμο ακόμη. Και στο θέμα ποιότητας στο ρόστερ και στο θέμα δημιουργίας κορμού και… αέρα στο χορτάρι. Ομως για να φτάσει εκεί που θέλει είναι ήδη σε καλό δρόμο. Με τα όποια λάθη Γιαννίκη και παικτών στο γήπεδο. Η τριάδα αγώνων σε Ιωάννινα, με Παναθηναϊκό εντός και στην Τρίπολη είναι πολύ κρίσιμη και η συγκομιδή της στο φινάλε θα μας δείξει αν η ΑΕΚ θα βρίσκεται σε επαφή με την κορυφή. Τον βασικό στόχο της σεζόν.
Η φάση με το πέναλτι του Βράνιες σε στοπ-καρέ για να φανεί ξεκάθαρα κ πως τεντώνει τα χέρια του ο Μασούρας από πίσω σπρώχνοντας τον Βράνιες και πως βρίσκει χαμηλά το πόδι του:
