Σαν τον Νάτσο κανείς…

Παικτάρα ολκής ο Νάτσο Σκόκο. Ενας αρτίστας, ένας μερακλής της μπάλας. Βγαλμένος από το εργοστάσιο αλανιών της Αργεντινής.

Με τα καλά και τα άσχημα του. Τον είδε μία φορά ο Ντέμης Νικολαΐδης σε βίντεο όταν είχε αναλάβει την προεδρία της ΑΕΚ και είχε τρελαθεί. Με τεχνικό διευθυντή τον Ιλια Ιβιτς τότε. Η ΑΕΚ δεν είχε χρήματα για να πληρώσει την Νιούελς Ολντ Μπόις και ο Νάτσο πήγε στο Μεξικό με την Πούμας να τον καλύπτει σε όλα. Σχεδόν όλα. Οχι στο αγωνιστικό όμως. Δεν ήταν ευχαριστημένος εκεί, δεν περνούσε ποδοσφαιρικά καλά και τελικά το 2008 ο Ντέμης με τον τότε αρχισκάουτερ Δημήτρη Μάρκο έκαναν το κόλπο γκρόσο και τον έφεραν στην ΑΕΚ στα 23 του. Λίγο με Δώνη, πολύ με Μπάγεβιτς όταν πια ο Ντέμης είχε αποχωρήσει από την ΠΑΕ. Παίκτης που ήθελε ελευθερίες στο παιχνίδι του και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς σπανίως τις έδινε. Δεν ήταν τέτοιος προπονητής ποτέ του. Το ξέρει καλά και ο Τσιάρτας και ο Ζιοβάνι και ο Ζάχοβιτς.

Η κόντρα με Μπάγεβιτς και το ξύλο με Τζιμπούρ

Πολλές οι κόντρες τους, πολλές οι διαφωνίες. Τον έβαζε στα άκρα ο Μπάγεβιτς, αλλά ο Σκόκο έβαζε… μπρίο στο παιχνίδι του και πήγαινε παντού. Τον έβαζε αλλού, έπαιζε όπου ήθελε ο Αργεντίνος. Γιατί ήξερε ότι έτσι θα βγάλει τον καλό εαυτό του. Ντρίπλα σπάνιας κλάσης, ξεπέταγμα Αργεντινής και εκτέλεση με άρωμα μεγάλων πρωταθλημάτων. Αυτός ήταν ο Νάτσο. Στα άσχημα του, το ξύλο που έριξε με τον Ράφικ Τζιμπούρ. Διότι ο Αργεντίνος είπε μια συνηθισμένη βρισιά και ο Τζιμπούρ θεώρησε ότι ξεκινά ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος που τελείωσε στα αποδυτήρια των Θρακομακεδόνων με μπουνιές, κουτουλιές και τον Ενσαλίβα να ρίχνει από πίσω σφαλιάρα στον Μπάγεβιτς όταν μπήκε στην μέση.

Μετά ήρθε το 2010 ο Μανόλο Χιμένεθ, ο Σκόκο ηρέμησε και η ΑΕΚ το 2011 κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος με τον τραυματία Σκόκο πρωταγωνιστή. Δεν θα το έχανε με τίποτε αυτό το τρόπαιο. Οπως δεν ήθελε να χάσει και τον τελικό του 2009 με τα ατέλειωτα πέναλτι, όπου έκανε… παπάδες, αλλά ο Θεός δεν ήθελε ΑΕΚ εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ.

Ανανέωσε, ενώ δεν θα… έπρεπε

Στα πολύ… κάτω της ΑΕΚ ο Σκόκο δεν την «πάτησε». Ισα-ίσα την έσωσε, ενώ δεν θα… έπρεπε με ποδοσφαιρικούς όρους της αγοράς. Συμφώνησε να ανανεώσει το συμβόλαιο του με την Ενωση για τρία χρόνια, έξι μήνες πριν μείνει ελεύθερος. Και ας του χρώσταγε πάνω από 1 εκατ. ευρώ. Το έκανε για να φύγει και να πληρωθεί η ΠΑΕ ΑΕΚ και ο ίδιος. Και έτσι έγινε.

Πήγε στο… ποδοσφαιρικό νεκροταφείο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Διόλου τον ένοιαζε. Πληρώθηκε από την ΑΕΚ τα χρωστούμενα, πήρε και το κλαμπ αρκετά χρήματα για τότε και ο ίδιος εξασφάλισε το μέλλον του για πάντα με όσα πήρε από την Αλ Αϊν. Ποδοσφαιρικά… μηδέν. Για αυτό και έφυγε γρήγορα για Νιούελς, Ιντερνασιονάλ, Σάντερλαντ, ξανά Νιούελς, μετά στην Ρίβερ Πλέιτ και τελείωσε στην αγαπημένη του Νιούελς.

Για την ΑΕΚ από το 2011 μέχρι τις ημέρες μας με εξαίρεση 2-3 μεταγραφικές περιόδους, πάντα υπήρχε το όνομα του στα ρεπορτάζ. Με κάποιο τρόπο. Έμμεσο ή άμεσο. Ο Ολυμπιακός τον πλησίασε πολύ 2 φορές, αλλά έφαγε τα μούτρα του. Ο Παναθηναϊκός μία.

Τώρα που σταμάτησε το ποδόσφαιρο, σταμάτησε και αυτό. Αν και στα όνειρα των φίλων της ΑΕΚ κάπου θα στριφογυρνούν εικόνες με τις ντρίπλες του, την αλανιάρικη χαίτη του, τις σουτάρες του στον Νικοπολίδη και τις γκολάρες με ΠΑΟΚ και Αρη.

Καλός πολίτης αλάνι Νάτσο…