Euro 2020: Η χαρά του… Μουρίνιο, του Κόντε και του Ελένιο Ερέρα…

Η αναμονή για την πολυπόθητη έναρξη του Euro 2020, μπορεί να ήταν λίγο μεγαλύτερη από ότι συνήθως, λόγω του Covid-19, όμως, πλέον απέχει, μόλις τέσσερις ημέρες μακριά. Ήρθε η ώρα λοιπόν, να σκιαγραφήσουμε την εφετινή, επετειακή διοργάνωση.

Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι, το περιμένουμε πως και πως. Εδικά το φετινό. Για το γεγονός αυτό, ευθύνεται η πανδημία που ταλαιπωρεί για περισσότερο από έναν χρόνο ολόκληρο τον πλανήτη. Μέσα σε όλα τα κακά όμως που έχει φέρει στον κόσμο από την αρχή της ύπαρξη της, έχει φέρει και ένα καλό. Μιλάω φυσικά, για την σπίθα, την όρεξη και την νοσταλγία που έχει ο κόσμος,  να δει ποδόσφαιρο. Όπως παλιά. Με φιλάθλους στις κερκίδες.

Αυτό,  είναι άλλωστε και το φυσιολογικό. Ακόμα και αν ο κόσμος που θα παρευρεθεί στις εξέδρες, αναμένεται να είναι λιγοστός. Καθώς, σχεδόν σε όλες τις πόλεις που θα διεξαχθούν αγώνες, στα πλαίσια του Euro, η πληρότητα, των γηπέδων θα είναι 25 με 30 τοις εκατό.

Παρ όλες τις αντιξοότητες και τις όχι και τόσο ιδανικές συνθήκες, υπό τις οποίες θα διεξαχθεί το Euro 2020, η αίσθηση που υπάρχει, είναι πως θα μας αποζημιώσει. Και όσον αφορά τις συγκινήσεις και όσον αφορά την ποιότητα, το θέαμα, αλλά και τους πάμπολλους σταρ  που θα παραταχθούν στον αγωνιστικό χώρο. Οι οποίοι, αναμένεται να ψυχαγωγήσουν με τις ενέργειες τους, τόσο τους τυχερούς που θα έχουν την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουν από κοντά, όσο όμως και το κοινό -την πλειοψηφία δηλαδή- που θα καθίσει αναπαυτικά στον καναπέ του και θα δει την διοργάνωση από τους τηλεοπτικούς του δέκτες.

Θα μου πείτε, τι σχέση έχει με την φετινή διοργάνωση, ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο Αντόνιο Κόντε και ο Ελένιο Ερέρα(ειδικά ο τελευταίος, μιας και δεν βρίσκεται εν ζωή), από την στιγμή, που κανένας τους δεν βρίσκεται στον πάγκο κάποιας από τις συμμετέχουσες χώρες.  Κι όμως. Οι τρεις προαναφερθέντες, έχουν ένα κοινό.

Αυτό, δεν είναι άλλο,  από τον τρόπο που βλέπουν ή έβλεπαν, στην περίπτωση του Ερέρα( ο εμπνευστής ουσιαστικά του κατενάτσιο), το ποδόσφαιρο. Μπορεί, -για την ακρίβεια, σίγουρα-, υπάρχουν μικροδιαφορές στον τρόπο με τον οποίο παρατάσσονται και συμπεριφέρονται οι ομάδες τους, στον αγωνιστικό χώρο. Όμως, η τακτική προσέγγιση είναι παρεμφερής. Εξαιρετική άμυνα, πειθαρχεία μέσα στο γήπεδο, όλοι οι παίχτες μαρκάρουν, τακτική προσήλωση. Κύρια εστία απειλής οι αντεπιθέσεις και κύριος στόχος, -με ελάχιστες εξαιρέσεις- το μισό μηδέν.

Το συγκεκριμένο mentality όμως, είναι το κλειδί για την επιτυχία. Ειδικά, όταν μιλάμε για μια τέτοιου είδους διοργάνωση, με ελάχιστους αγώνες. Η ομάδα που θα καταφέρει να συνδυάσει, αυτά τα στοιχεία, ενσώματόνωντας τα παράλληλα, στο παιχνίδι της, θα είναι και αυτή, που θα πάει μακριά. Με τις πιθανότητες, να φτάσει ως το τέλος να είναι μεγάλες. Μεγαλύτερες τουλάχιστον, από αυτές που θα έχει μια αφελής ομάδα, με απερίγραπτο ταλέντο στις τάξεις της.

Περιγράφοντας τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να φτάσει μια ομάδα ως το τέλος του δρόμου στο φετινό Euro, μου έρχονται στο μυαλό, δύο χώρες. Πρόκειται για την Ιταλία και την Πορτογαλία. Όσον αφορά την Σκουάντρα Ατζούρα, είναι  μια ομάδα τελείως αντί σταρ χωρίς να έχει στο ρόστερ της φαντεζί ποδοσφαιριστές που θα κάνουν με τις ενέργειες τους την διαφορά. Βεβαίως, το σύνολο που παραδοσιακά παρουσιάζουν στον αγωνιστικό χώρο οι Ιταλοί, κάνει την διαφορά. Δίνοντας έτσι, την ευκαιρία για μια διάκριση.

Τώρα, στην περίπτωση της Πορτογαλίας, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η αρμάδα του Φερνάντο Σάντος, είναι και αυτή, όπως και η αντίστοιχη του Ρομπέρτο Μανστίνι   ομάδα του προπονητή. Ξεκάθαρα. Βέβαια, η Πορτογαλία, σε αντίθεση με τους γείτονες μας, Ιταλούς, διαθέτει μεγάλο ταλέντο στο ρόστερ της. Ίσως μάλιστα, οι ποδοσφαιριστές που θα αγωνιστούν εκπροσωπώντας την χώρα αυτή, να είναι και η καλύτερη φουρνιά Πορτογάλων, που έχει εμφανιστεί τα τελευταία έτη.

Οι Θαλασσοπόροι, έχουν μια αξιόπιστη άμυνα. Αφού, έχουν βρει στο πρόσωπο του Ρούμπεν Ντιας, ο οποίος προέρχεται από μια εξαιρετική χρονιά με τα χρώματα των “πολιτών της Μάντσεστερ Σίτυ, την ποιότητα, την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία, που χρειάζεται μια ομάδα αν θέλει να προχωρήσει στα μετ’ όπισθεν. Φυσικά, στο αμυντικό κομμάτι, είναι σίγουρο, πως θα βάλει το λιθαράκι του και ένας εκ των μετρ του είδους. Που ακούει στο όνομα Φερνάντο Σάντος.

Όσον αφορά το μεσοεπιθετικό κομμάτι, η Σελεσάο τρομάζει. Κυριολεκτικά. Ενορχηστρωτής της ομάδας που καθοδηγεί ο Σάντος, ο Μπρουνο Φερνάντες. Ο άνθρωπος, όπου έχει αλλάξει λεβελ την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Την έχει πάει δύο με τρία σκαλιά πιο πάνω. Τουλάχιστον. Χωρίς αυτόν, η ομάδα του Σόλσκιερ θα ήταν  εντελώς διαφορετική. Πιθανότατα, να μην βρισκόταν καν στην τετράδα της πρέμιερ λιγκ.

Φυσικά, Στην εθνική Πορτογαλίας, έχει στο κέντρο συμπαραστάτες, που κάνουν το έργο του ευκολότερο. Κατά πολύ. Ο Ρούμπεν Νέβες, ο αναγεννημένος με την πρωταθλήτρια Γαλλίας Λιλ, Ρενάτο Σάντσες και ο μέσος της Σίτυ, Μπερνάρντο Σίλβα, μεταξύ άλλων, κάνουν το κέντρο της ομάδας, να φαίνεται γεμάτο. Το αξιοσημείωτο, είναι πως και στον πάγκο, υπάρχουν, λύσεις ανάλογης ποιότητας, που μπορούν να λειτουργήσουν ως game changers.

Στην επίθεση, υπάρχει ο βιονικός Κριστιάνο Ρονάλντο. Μόνο και μόνο, η αναφορά του συγκεκριμένου ονόματος, είναι αρκετή. Ο 36χρονος, έχοντας στο πλάι του ποδοσφαιριστές, ταλαντούχους, όπως ο Ζοάο Φέλιξ, ο Ντιόγκο Ζότα, αλλά και ο Αντρέ Σίλβα όπου έχει καταφέρει να τραβήξει την προσοχή των “ειδικών” με την χρονιά που έκανε στην Γερμανία και την Άιντραχτ Φρανκφούρτης.

Τα πρόσωπα αυτά, δίνουν στους δημιουργικούς παίχτες που δραστηριοποιούνται στον άξονα του γηπέδου, χωρίς αμφιβολία, μια σιγουριά ότι οι ενέργειες τους, δεν θα πάνε στράφι. Μιας και θα τις αξιοποιήσουν, ένας εκ των Ρονάλντο, Ζοάο Φέλιξ, Ντιόγκο Ζότα και Άντρε Σίλβα.

Εννοείται, πως δεν ξεγράφω μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις, με παράδοση στο άθλημα, όπως η Ολλανδία, η Γερμανία η Ισπανία. Δεν γίνεται άλλωστε. Θα ήταν παράλογο να μπει κανείς σε αυτήν την διαδικασία. Το ίδιο ισχύει και για το Βέλγιο, το οποίο έχει την καλύτερη φουρνιά της ιστορίας του. ίσως, είναι η τελευταία ευκαιρία, – ή μια από τις τελευταίες- ευκαιρίες, της ομάδας του Λουκάκου και του Ντεμπρόινε, για την κατάκτηση ενός  μεγάλου τροπαίου.

Ενώ, στην περίπτωση της Αγγλίας, ακούμε για μια ακόμη διοργάνωση πως είναι το φαβορί, το περιβόητο Football’s coming home, δεν θα πω πως είναι παράλογο. Είναι δικαιολογημένο. Η ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκειτ, έχει ένα εξαιρετικό ρόστερ. Πραγματικά, ο Άγγλος κόουτς, έχει τόση ποιότητα στην διάθεση του, που δεν ξέρει ποιόν να βάλει στην εντεκάδα και ποιόν να αφήσει στον πάγκο. Η μόνη ίσως αδυναμία, είναι τα γκολπόστ, ο Πίκφορντ δεν είναι world Class. Από την άλλη, ο Ντίν Χέντερσον, είναι σαφώς καλύτερος από τον Τζόρνταν, όμως, δεν έχει την εμπειρία να διαχειριστεί την πίεση.

Σε όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί στα πλεονεκτήματα των τριών λιονταριών και το γεγονός πως θα παίξουν τα περισσότερα -αν όχι όλα- τα παιχνίδια τους, εντός έδρας. Στο Γουέμπλευ. Αυτό που δεν με πείθει προσωπικά σχετικά με τους Άγγλους, είναι το ότι δεν έχουν -ακόμα τουλάχιστον- το mentality για να κατακτήσουν τον τίτλο. Δεν έχουν συνηθίσει σε ρότα πρωταθλητισμού. Δεν έχουν το know how. Δεν ξέρουν να κερδίζουν. Η μόνη εξαίρεση στον κανόνα, είναι η πορεία τους στο μουντιαλ του 2018 στα γήπεδα της Ρωσίας. Αυτή η πορεία, είναι που δίνει ελπίδα στους απανταχού οπαδούς της Αγγλίας, ότι θα έρθει εν τέλει το τρόπαιο.

Δεν ξέρω, αν θα διαψευσθώ και θα κατακτήσει το Euro μια εκ των Γερμανία, Ισπανία, Βέλγιο, Αγγλία ή αν όντως θα έχουν τον πρώτο λόγο η Πορτογαλία και η Ιταλία. Όμως, αυτό που πιστεύω ακράδαντα, είναι πως κατά την διάρκεια της διοργάνωσης, θα δούμε την.. τέχνη της άμυνας. Την λεγόμενη Art of defence. Με αυτόν τον τρόπο, θα αποθεωθεί η τακτική προσέγγιση και την ποδοσφαιρική λογική, του Ζοσέ Μουρίνιο, του Αντόνιο Κόντε και του Ελένιο Ερέρα. Δείτε το και σαν πρόβλεψη…