Είναι όντως το overthinking καταστροφικό; Ρώτα τον Πεπ…

Πεπ Γκουαρδιόλα: Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. Ο Καταλανός τεχνικός, απέτυχε για μια ακόμη χρονιά να κατακτήσει το Champions League και πλέον πάει μια δεκαετία από την τελευταία φορά που είχε σηκώσει το κύπελλο με τα “μεγάλα αυτιά”. Αυτή, ήταν  το 2011 όταν και είχε κερδίσει με 3-1 στο Γουέμπλεϊ την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ο λόγος για τον οποίο ο Πεπ, δεν έχει ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης έπειτα από το 2011 είναι ξεκάθαρος. Ο ισχυρισμός της ατυχίας δεν στέκει. Η πραγματικότητα, είναι ότι τον έχουν “φάει” μια σειρά από πράγματα, με αποτέλεσμα να μην τον αφήνουν να βγάλει τον καλύτερο του εαυτό. Αντιθέτως , όταν η μπάλα… καίει, οι τακτικοί του κομπλεξισμοί, το παραλήρημα, η ανασφάλεια η υπερανάλυση στο μυαλό του και η μη πίστη στο πλάνο  και τις ιδέες του, οι οποίες  τον έχουν κάνει να είναι αυτός που είναι την σήμερον ημέρα, είναι τα κύρια αίτια που έχουν κρατήσει μακριά τον Γκουαρδιόλα από την Ευρωπαϊκή δόξα.

Όλες αυτές, τις προαναφερθείσες πτυχές του ποδοσφαιρικού του χαρακτήρα, τις παρατηρούμε εδώ και χρόνια συνεχόμενα.  Από την στιγμή που  έφυγε από το προστατευόμενο περιβάλλον του Καμπ Νόου, επιχειρώντας να βγει από το comfort zone του και να αποδείξει την αξία του και εκτός Ισπανίας.

Φυσικά, δεν λέω επ’ ουδενί, πως δεν έχει αποδείξει την αξία του σε μια γενική βάση και εκτός των Ισπανικών συνόρων. Ίσα ίσα, σε επίπεδο πρωταθλήματος τα έχει καταφέρει και με το παραπάνω. Αυτό που δεν έχει καταφέρει όμως,, είναι η πολυπόθητη κατάκτηση του τροπαίου, της κορυφαίας τη τάξει Ευρωπαϊκής διοργάνωσης με άλλον σύλλογο, εκτός της Μπαρτσελόνα.

Ευτυχώς, η δυστυχώς, αυτό ήταν το ζητούμενο και ο στόχος που είχε τεθεί από τις εκάστοτε διοικήσεις. Τόσο στην Μπάγερν όσο και στην Μάντσεστερ Σίτυ. Σε αυτόν τον τομέα λοιπόν, είναι απολύτως ξεκάθαρο και δεν χωρά ίχνος αμφιβολίας, ούτε συζήτησης πως έχει αποτύχει.

Το γεγονός για το οποίο θα πρέπει ο Πεπ να προβληματιστεί και να ψάξει λύσεις έτσι ώστε να καταφέρει κάποια στιγμή να σηκώσει το πρώτο του Champions League με ομάδα εκτός της Μπάρτσα, είναι πως τα λάθη που του έχουν κοστίσει είναι κατά κύριο λόγο δικά του. Εμφανίζοντας τακτικούς νεωτερισμούς, με την αρνητική έννοια, που δείχνουν ότι στους μεγάλους αγώνες, η ανασφάλεια και το overthinking τον καταβάλλουν.

Φυσικά, για να διορθώσεις τα λάθη σου, βασική προϋπόθεση είναι πρώτα να τα παραδεχθείς.  Κάτι που ο Πεπ δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής. Σε αυτό το κομμάτι, θυμίζει τον μέντορα του, Γιόχαν Κρόιφ, όπου και αυτός, όταν έκανε λάθη σε τακτικές και πρόσωπα, δεν τα παραδεχόταν υπερασπιζόμενος τις ιδέες του, μέχρι τελικής πτώσεως.

Οι τακτικές  αλλαγές της… μιας βραδιάς  στις οποίες προχωράει όλο και πιο συχνά πλέον Πεπ Γκουαρδιόλα στους μεγάλους αγώνες της Ευρώπης, μπορεί να  μην είναι οι ίδιες κάθε χρονιά, -άλλωστε θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα αν επαναλαμβανόντουσαν τα ίδια πειράματα κάθε χρόνο- , όμως είναι παρόμοιες και πολλές φορές, ακατανόητες.

Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα των αποτυχημένων πειραμάτων του τρελού επιστήμονα, όπως των  χαρακτήρισαν τα Αγγλικά ΜΜΕ μετά την χθεσινή ήττα την Σίτυ, είναι ο περσινός προημιτελικός του Τσαμπιονς Λιγκ, όπου με αντίπαλο την σημαντικά πιο αδύναμη ποιοτικά Λυών, αποφάσισε να αλλάξει ξαφνικά το σύστημα της ομάδας σε 3-5-2 από το πουθενά, οδηγώντας ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο, την ομάδα του, στην ήττα και κατ’ επέκταση τον αποκλεισμό, από τους Γάλλους. Μιας και οι παίκτες δεν ήξεραν τους ρόλους τους πολλές φορές κατά την διάρκεια της αναμέτρησης. Απόρροια, του υπερβολικού ανακατέματος της τράπουλας από πλευράς του Ισπανού. Στο άκουσμά  αυτού του αποκλεισμού, ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης σοκαρίστηκε. Ακόμα και ο πιο πιστός οπαδός της Λυών.

Μην πάμε μακριά όμως, πείραμα διέπραξε ο Πεπ και στον χτεσινό εμφύλιο τελικό απέναντι στην Τσέλσι. Ο Καταλανός τεχνικός, ξεκίνησε στο παιχνίδι με το κλασικό του 4-3-3-, έχοντας όμως, ένα πολύ soft κέντρο, χρησιμοποιώντας στον άξονα του γηπέδου, Γκιουντογκάν, Ντε Μπρόινε και Μπερνάντο Σίλβα. Αυτό, σήμαινε αυτόματα, πως ο μόνος που τραβούσε το κουπί στο αμυντικό κομμάτι και στα κοψίματα ήταν ο Γερμανός. Έτσι, ο Τούχελ, με το 3-4-3 και τους Καντέ- Ζορζίνιο να ελέγχουν κάθε σπιθαμή του κέντρου, (με τον Γάλλο κοντορεβιθούλι να οργώνει  για μια ακόμα φορά το γήπεδο), είχε από την αρχή της “μάχης” ένα τεράστιο πλεονέκτημα έναντι του Γκουαρδιόλα. Μάλιστα, η σημαντική αυτή υπεροχή της Τσέλσι, στον συγκεκριμένο χώρο του γηπέδου και στις λεγόμενες ζώνες 7-8-9-10-11 και 12 ήταν ο κύριος λόγος επικράτησης της Τσέλσι με 1-0 έναντι των “πολιτών”.

Οι κακές επιλογές στο κέντρο και το ότι έμειναν στον πάγκο Ρόντρι και Φερναντίνιο, αφήνοντας τον Γκιουντογκάν μόνο του να παλέψει με τα “θηρία,” είχε σοβαρό αντίκτυπο και στο γκολ που δέχτηκε η Σίτυ, μιας και ο Γερμανός δεν κάλυψε τον Μάουντ, αφήνοντας τον ανενόχλητο να κάνει την μπαλιά για τον νεαρό χρυσό σκόρερ του αγώνα, Κάι Χάβερτς.

Το Overthinking, μόνο κακό μπορεί να κάνει στον άνθρωπο, σε όλους τους τομείς της ζωής. Στην περίπτωση του Πεπ και στο ποδόσφαιρο του, βλέπουμε επαναλαμβανόμενα πως τον καταστρέφει. Το είδαμε στο παρελθόν, το είδαμε στο παρόν και αν δεν διορθωθεί με κάποιο τρόπο, το πιθανότερο είναι να βρεθούμε στο ίδιο έργο θεατές και στο μέλλον.

Η υπερανάλυση όμως, δεν είναι έμφυτη στον προπονητή της Σίτυ. Προέρχεται από κάπου. Για κάποιο λόγο ο Γκουαρδιόλα μπαίνει σε αυτήν την διαδικασία. Αυτός ο λόγος, είναι η πίεση που του ασκείται  από τους Άραβες και τους οπαδούς της ομάδας για την κατάκτηση του Champions League, αλλά και η πίεση που βάζει ο ίδιος στον εαυτό του,  θέλοντας να αποδείξει  τόσο στον εαυτό του, όσο και στον ποδοσφαιρικό κόσμο πως μπορεί να το κάνει. Το γεγονός ότι δεν τα έχει καταφέρει, είναι ένα πλήγμα για αυτόν. Φαίνεται. Βγαίνει προς τα έξω.

Θα καταφέρει εν τέλει, ο άνθρωπος που εξέλιξε το ποδόσφαιρο και έφερε μια νέα εποχή στο άθλημα με τις πρωτοποριακές ιδέες του, παρουσιάζοντας μας την προηγούμενη δεκαετία μια από τις πιο ελκυστικές, -αν όχι την πιο ελκυστική- ομάδα στην ιστορία, την Μπαρτσελόνα, να το “σηκώσει” με άλλη ομάδα; Από αυτόν εξαρτάται…