Συναντάμε θεωρίες σε λεγόμενα, αναλύσεις χωρίς νόημα σε «σεντόνια» των sites, άρθρα που εξυπηρετούν μόνο συμφέροντα σε εφημερίδες. Αυτό που δεν είδαμε ποτέ είναι το αυτονόητο. «Ο ένοχος δεν τιμωρήθηκε». Χάθηκε, φαίνεται, στη λήθη της γραφής.
Δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, το Sportime τιμά τη μνήμη του.
Άνθρωπος πέθανε. Άνθρωπος. Ξαφνικά. Αναπάντεχα. Μόλις στα 26 του χρόνια. Αντί να γίνει το προφανές, να σεβαστούμε τη μνήμη του, τον πόνο των οικείων του έχουμε αρχίσει το αγαπημένο μας σπορ. Να καπηλευόμαστε τη μνήμη ενός νεαρού παιδιού που «έφυγε» νωρίς. Και το ξαναλέμε. Πέθανε άνθρωπος. Το όνομά του ήταν Βασίλης Μάγγος. Ξεκίνησαν οι γνωστοί...
Εδώ δεν μιλάμε για κάτι που πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικό μας θα’ ναι. Εδώ, στην Αγιά Σοφιά πρέπει να υπενθυμίσουμε, συνεχώς και σε κάθε τόνο, πως μόνο δική μας είναι.
Σήκωσε μπόλικη σκόνη το θέμα. Αναμενόμενο. Σε μια ελληνική κοινωνία χειμαζόμενη από τις οικονομικές συνέπειες του κορονοϊού ήταν λογικό το κοινό αίσθημα να προκληθεί. Πολλά τα εκατομμύρια για τα κανάλια. Λίγα τα 534 ευρώ για κάθε μήνα στον εργαζόμενο.
Κατεβήκαμε στους δρόμους. Πριν κοντά τριάντα χρόνια. Διατρανώνοντας, διαδηλώνοντας, το αυτονόητο. Το ιστορικά αυτονόητο. Το αυταπόδεικτο. Μόνο και μόνο πως χρειάστηκε να το κάνουμε αναδεικνύει την ανεπάρκεια, την ανικανότητα της πολιτικής. Σύσσωμης, χωρίς εξαίρεση, μισού – και βάλε- αιώνα. Να αντιδράσει αυτονόητα, να προασπίσει εστίες χιλιετιών, ιστορία προαιώνια, ελληνική. Δεν έγινε. Το όνομα Μακεδονία παζαρεύτηκε....
Καμιά φορά και το ίδιο το μέσο μπορεί να πέσει στην παγίδα του… χάους στον κυβερνοχώρο. Αυτό της τουρκικής προπαγάνδας.
Σε ένα πόλεμο που εμπλέκονται συμφέροντα εκατομμυρίων δεν γίνεται ο κάθε Παπαπέτρου να δεσμεύεται από μια εργασιακή σύμβαση
Κάθε ζυγός, κάθε βία, απ’ όπου και αν ασκείται, απ’ όπου και αν προκαλείται, κάθε τι που εμποδίζει την ανάσα μας, επιβάλλει αντίδραση. Μέχρι το γόνατο της βίας να σηκωθεί από τον σβέρκο…
Ο Γεράσιμος Μανωλίδης γράφει για το... farewall των Τσιόδρα, Χαρδαλιά