Ο Πεπ Γκουαρντιόλα στηρίζει τον Γιούργκεν Κλοπ και αυτό είναι το πιο ωραίο μάθημα (ποδοσφαιρικής) ζωής που θα βρεις εκεί έξω

Κληθείς να σχολιάσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Γιούργκεν Κλοπ με τη Λίβερπουλ στην Premier League, ο Πεπ Γκουαρντιόλα είπε κάτι ουσιαστικό και βαθύ. Κάτι που δείχνει γιατί αμφότεροι είναι στην κορυφή, πραγματικά μοναδικοί στο είδος τους.

Είναι αντίπαλοι επαγγελματικά, σε Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ. Αλλά πάνω από όλα σέβονται και θαυμάζουν (γιατί όχι) ο ένας τον άλλον. Επειδή γνωρίζουν τον εαυτό τους και εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους. Επειδή κατανοούν πόσο μάταιο και τοξικό θα ήταν να μπλέκουν σε διχόνοιες και αντιζηλίες. Ο μεταξύ τους αθλητικός ανταγωνισμός τους κάνει πιο ισχυρούς και αυτό συμβαίνει μέσα σε υγιές πλαίσιο. Ευγενής άμιλλα, λέγεται. Και είναι τόσο πολύτιμο όσο και σπάνιο. Συναντάται μόνο στους πραγματικά σπουδαίους. Όχι στις κάθε λογής ψευδοβεντέτες και «ψωνισμένους» εκεί έξω.

Ο Πεπ Γκουαρντιόλα δεν «χτύπησε» τον Γιούργκεν Κλοπ τώρα που ο Γερμανός κλυδωνίζεται. Αντίθετα, τον υπερασπίστηκε, στάθηκε στο πλάι του. Σαν φίλος. Σαν συνοδοιπόρος:

«Νιώθω μεγάλη συμπάθεια για αυτόν. Αυτό που έχει παράξει στο διεθνές ποδόσφαιρο είναι εξαιρετικό. Το έχω πει πολλές φορές, πέρυσι, φέτος αλλά και παλαιότερα στη Γερμανία, ότι η φιλοσοφία του κάνει το ποδόσφαιρο ελκυστικό για όλους τους θεατές. Θέλει συνεχώς να δημιουργεί χαρά στους φιλάθλους, να παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό.

Όλοι έχουμε καλές και κακές στιγμές, δεν υπάρχει προπονητής ή κλαμπ που να μπορεί να αντέχει να νικάει συνεχώς, κάθε σεζόν. Θα ήταν, άλλωστε, βαρετό.

Κάποιες φορές πρέπει να χάσεις για να το καταλάβεις και κάποιες φορές αυτό είναι τόσο επιδραστικό. 

Μιλάω προσωπικά, από τη δική μου οπτική των πραγμάτων, δεν το λέω για τους συναδέλφους μου: Κάποιες φορές είναι κάλο να χάσεις, είναι καλό να καταλάβεις πόσο δύσκολα έρχεται η επιτυχία.

Όταν προσπαθήσεις να επιστρέψεις και να νικήσεις ξανά, αποκτά μεγαλύτερη αναγνώριση και αξία, είσαι περισσότερο ικανοποιημένος για όσα κάνεις».

Λόγια θερμά. Λόγια ειλικρινή και κυρίως διδακτικά. Γιατί εκφράζουν τη βαθύτερη ουσία του ποδοσφαίρου, την κουλτούρα που (πρέπει να) μεταλαμπαδεύει το άθλημα. Εξηγούν επίσης εν πολλοίς σε ποιες αρχές και αξίες έχουν χτίσει την επιτυχία τους τόσο ο Καταλανός όσο και ο Γερμανός κόουτς.

Να γελάσει ξανά

Για να κάνεις κάτι καλά, πρέπει να (το) γουστάρεις. Να μην το βλέπεις δηλαδή αποκλειστικά ως δουλειά, αλλά να αντλείς ευχαρίστηση, να (το) διασκεδάζεις. Επί μακρόν, η Λίβερπουλ έζησε ακριβώς μέσα σε τέτοιο περιβάλλον. Καθόλου τυχαία η αποτελεσματικότητα που τη χαρακτήρισε σε νίκες και τρόπαια, η γοητεία που άσκησε στα πλήθη. Καθόλου τυχαίο ότι αυτό συνέβη με επικεφαλής τον Γιούργκεν Κλοπ. Έναν επαγγελματία που δίνεται ολοκληρωτικά σε ένα project. Ηγέτης, αλλά και «ένας από εμάς». Η joie de vivre («χαρά της ζωής») της προπονητικής.

Η κατάκτηση του πρωταθλήματος, το σβήσιμο αυτής της 30ετούς μαρτυρικής αναμονής, ήταν λύτρωση και φάνταζε ως υπόσχεση. Κοίτα να δεις όμως, καταπώς φαίνεται, λειτούργησε σαν το τέλος της διαδρομής και όχι την πιο όμορφη στιγμή μέχρι την επόμενη. Λες και αντί για ώθηση για αυτοκρατορία ανάλογη με αυτές στα 70s και στα 80s, προκάλεσε ένα ψυχολογικό άδειασμα, μια αίσθηση ότι το καλύτερο πέρασε.

Η Λίβερπουλ έχασε το χαμόγελό της. Κουράστηκε. Σωματικά και πνευματικά. Είναι, άλλωστε, μια ομάδα που δεν σταμάτησε να είναι στο τοπ για 3 σερί χρόνια: τελικός Champions League, κατάκτηση Champions League, πρωτάθλημα. Και όλα αυτά με τον ίδιο κορμό παικτών. Σε τελική ανάλυση, το πιο ανησυχητικό σημάδι ήταν και είναι η δυσθυμία του Κλοπ. Έχει, σαφώς, τους λόγους του. Σωρεία τραυματισμών, ριζικές διαφωνίες με τη διοίκηση για τη μεταγραφική πολιτική. Και βεβαίως, η απώλεια της μητέρας του, δεν μπόρεσε καν να την αποχαιρετήσει στην κηδεία, αφού δεν του επετράπη, λόγω COVID-19, να πετάξει στη Γερμανία από την Αγγλία. Πόσο δύσκολο…

Ευχάριστα διαλείμματα όπως το 2-0 στη Λειψία, απαιτούν επιβεβαίωση σε βάθος χρόνου. Η νέα ήττα, στο ντέρμπι με την Έβερτον, ήρθε να επιβεβαιώσει το βαθύ της κρίσης, να γκρεμίζει κάστρα πολλών ετών. Πρόβλημα, μεγάλο, που ούτε τα όμορφα λόγια του Γκουαρντιόλα αρκούν για να το καμουφλάρουν. Μπορούν, όμως, να αποτελέσουν οδηγό, παρηγοριά. Δεν είναι μικρό πράγμα.