Η Γερμανία, όλα τα προηγούμενα χρόνια, έχοντας εξασφαλίσει την ασφάλειά της από τις ΗΠΑ, δεν επένδυε ποτέ στην άμυνά της (σ.σ. αναλογικά με το ΑΕΠ της) και κατεύθυνε αυτά τα κεφάλαια στην βιομηχανία, κάνοντας συμφωνίες αντίθετες με τα συμφέροντα της Δύσης (σ.σ. ΗΠΑ).
Οι συμφωνίες του Βερολίνου, όπως ο North Stream (σ.σ. συμφωνία με την Ρωσία), όπου η Γερμανία αγοράζει φθηνότερο ρωσικό φυσικό αέριο από τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης κάνοντας την βιομηχανία της πιο ανταγωνιστική, αλλά και οι εμπορικές συμφωνίες με το Πεκίνο, είναι αντίθετες με τα οικονομικό-γεωπολιτικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, ανταγωνιστικά των γερμανικών δεν είναι τα ρωσικά και τα κινεζικά προϊόντα (σ.σ. αυτοκίνητα, βαριά βιομηχανικά προϊόντα). Ανταγωνιστές της Γερμανίας στο εμπόριο είναι οι ΗΠΑ, η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία, χώρες συνδεδεμένες στο άρμα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Εν απουσία της διπλωματίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, η Γερμανία δρούσε ελεύθερα, πάντα σε οικονομικό-βιομηχανικό πεδίο, κάνοντας «ότι ήθελε» (σ.σ. δείτε τις κινήσεις της ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων).
Η Γερμανία έχασε το καλοκαίρι την ευκαιρία να γίνει ο ηγέτης της Ευρώπης γιατί έδρασε με οικονομικούς όρους για δικά της συμφέροντα στην περιοχή της Ανατολική Μεσογείου και της Ανατολικής Ευρώπης.
Ένας ηγέτης πρέπει πάνω απ’ όλα να προσφέρει ασφάλεια, αν δεν προσφέρει ασφάλεια δεν είναι ηγέτης.
Τώρα, με την έλευση της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ τα δεδομένα άλλαξαν.
Η Γερμανία πρέπει να συνεργαστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες σε πολλά μέτωπα, όπως ο EAST MED (σ.σ. που κατά βάθος δεν τον ήθελε αφού είναι ανταγωνιστικός στον North Stream ενώ στην κοινοπραξία Γερμανίας-Gazprom διευθυντικό στέλεχος είναι ο πρώην Γερμανός Καγκελάριος Σρέντερ, ο οποίος είχε κάνει και δυσχερείς δηλώσεις τελευταία για την Ελλάδα).
O νέος «Δρόμος του Μεταξιού», όπου τα γερμανικά προϊόντα μέσω Τουρκίας και Ανατολικής Ευρώπης θα πηγαίνουν στην Κίνα (σ.σ. και αντίστροφο), είναι ένα θέμα που επίσης θα θέσει στο Βερολίνο η νέα αμερικανική κυβέρνηση.
Ο άσος στο μανίκι των ΗΠΑ για να πιέσουν την Γερμανία – Ευρώπη λέγεται Halkbank και ένα πρόστιμο που φημολογείται θα φτάνει τα 55 δις δολάρια.
Ένα τέτοιου μεγάλου μεγέθους πρόστιμο θα θέσει σε μεγάλο κίνδυνο την οικονομία της Τουρκίας και θα συμπαρασύρει γερμανικές, ιταλικές και ισπανικές επενδύσεις. Αυτό θα κρέμεται ως Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από το κεφάλι της Τουρκίας και όχι οι S-400 (σ.σ. κάποια στιγμή θα βρεθεί κάποια λύση για το συγκεκριμένο θέμα).
Η Γερμανία θέλει να «προλάβει να σώσει» ότι μπορεί μέσα στο επόμενο τρίμηνο. Θα πρέπει να δώσει και άλλα χρήματα στην Τουρκία (σ.σ. τρία με τέσσερα δις ευρώ με πρόσχημα το μεταναστευτικό) και καλύτερους όρους στην τελωνειακή σύνδεση Τουρκίας – Ε.Ε., που θα συζητηθεί στην Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου.
Η βελτίωση των όρων της τελωνειακής σύνδεσης θα φέρει έμμεσα κέρδη στο Βερολίνο, αφού χιλιάδες γερμανικές επιχειρήσεις έχουν επενδύσει στην βιομηχανία της Τουρκίας.
Η Ελλάδα, στις διαπραγματεύσεις των όρων της τελωνειακής σύνδεσης Τουρκίας – Ε.Ε. πρέπει να είναι πολύ σκληρή (σ.σ. ακόμα και να ασκήσει βέτο). Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους πως η Ελλάδα δεν είναι πια διατεθειμένη να βγάζουν Βερολίνο και Άγκυρα χρήματα σε βάρος της Αθήνας. Δεν γίνεται να έχουμε σχεδόν ελεύθερη τελωνειακή σύνδεση με μία χώρα που δεν δέχεται το Διεθνές Δίκαιο και εκβιάζει τους γείτονες της με Casus Belli.
Τώρα είναι ώριμες oι συνθήκες να κερδίσει κάτι η Ελλάδα από την Σύνοδο του Μαρτίου, αλλιώς «βέτο μέχρι να σβήσει ο ήλιος». Δεν είναι τυχαίο που «το έχει γυρίσει» ο Ερντογάν και το «παίζει» διαλλακτικός. Παίζει το παιχνίδι ώστε στη Σύνοδο να βοηθήσει την Γερμανία στο αφήγημά της ότι η «Τουρκία έχει αλλάξει», «την έχουμε ανάγκη στο μεταναστευτικό», «να μην την σπρώξουμε στην Ρωσία», «είναι μέρος του ΝΑΤΟ». Όλοι ξέρουμε ότι όλα αυτά λέγονται γιατί υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας στην Τουρκία.
Ο Aριστοτέλης Παπαργύρης έχει σπουδάσει Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις στην Ακαδημία Οικονομικών Σπουδών του Βουκουρεστίου
