Η Σύνοδος Κορυφής τελείωσε. Οι απατηλές προσδοκίες κατέρρευσαν. Ο πρωθυπουργός της χώρας επιχειρεί να δώσει μια καθ’ υπαγόρευση μετάφραση του κοινού ανακοινωθέντος, αλλά το Βατερλό το οποίο υπέστησαν η Ελλάδα και η Κύπρος δεν είναι δυνατόν να αποκρυβεί…
Το μόνο βέβαιο είναι πως οι εξελίξεις που δρομολογούνται, θα είναι πολύ αρνητικές για τον Ελληνισμό και μέσα σε αυτό το περιβάλλον αστάθειας, η πραγματική θέση της χώρας θα είναι καταφανώς αποδυναμωμένη.
Το κοινό ανακοινωθέν επί της ουσίας δεν έχει κανένα απολύτως ελληνικό ενδιαφέρον σε ότι αφορά τον πήχη των προσδοκιών και τον τρόπο με τον οποίο τον διαχειρίστηκε τις προηγούμενες ημέρες το πρωθυπουργικό περιβάλλον. Υπήρξε όμως ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό για όλους αυτούς που θα τολμήσουν έστω και την τελευταία στιγμή να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα. Πρόκειται για μια θεώρηση η οποία σχετίζεται…
- ΚΑΙ με την ανάγκη να αποτιμήσουμε τα καταστροφικά στερεότυπα μέσα στα οποία επιμένει να κινείται το πολιτικό προσωπικό της χώρας…
- ΚΑΙ με την υποχρέωση να επανεξετάσουμετα πραγματικά χαρακτηριστικά ενός όχι και τόσο φιλικού περιβάλλοντος στο άρμα του οποίου έχει προσδεθεί η χώρα αρνούμενη να συνειδητοποιήσει τις δραματικές μεταλλάξεις που συντελούνται και την επαπειλούν με γεωπολιτικό στραγγαλισμό…
- Αλλά ΚΑΙ με την συστηματική δουλειά που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε, προκειμένου να αποφεύγονται οι κακοτοπιέςκαι οι απροσδόκητες παγίδες, και ταυτόχρονα να μην παρέρχονται αναξιοποίητες μια σειρά από ευκαιρίες αλλά και δυνατότητες που δημιουργούνται στο νεοαναδυόμενο διπλωματικό περιβάλλον το οποίο προσλαμβάνει πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εναρμονισμένα απόλυτα με τις απαιτήσεις της νέας Αρχιτεκτονικής ισχύος.
Σε αυτό το κοινό ανακοινωθέν, αυτό που ξεχωρίζει είναι η συμμαχική ανειλικρίνεια απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και ένας διάχυτος Τουρκισμός στην κυρίαρχη πολιτική του ατζέντα. Σε έξι τουλάχιστον σημεία του, υπερθεματίζεται η βαρύτητα που έχει η Τουρκία στους γεωπολιτικούς και οικονομικούς σχεδιασμούς των ευρωπαίων «εταίρων» μας, και αυτό αν μη τι άλλο συνιστά ανεπίτρεπτη πρόκληση, πολύ δε περισσότερο που αυτή η Σύνοδος Κορυφής, τυπικά «ακουμπάει» στα συμπεράσματα της προγενέστερης που πραγματοποιήθηκε στις 1 και 2 Οκτωβρίου και είχε συγκεκριμένα και δεσμευτικά καθήκοντα να επιτελέσει.
Στην Σύνοδο Κορυφής που μόλις ολοκληρώθηκε, το ευρωπαϊκό μόρφωμα έδειξε τον πραγματικό του εαυτό. Οι βαρύγδουπες διακηρύξεις περί αλληλεγγύης, κανόνων Δικαίου και λοιπά κουραφέξαλα, είναι έννοιες ασυμβίβαστες και ένα σύστημα αντιλήψεων που δεν μπορεί να υπηρετηθεί – ούτε καν προσχηματικά – από το νεοφιλελεύθερο συναπάντημα τραπεζιτών και χαρτογιακάδων, οι οποίοι απέδειξαν για πολλοστή φορά στα σχετιζόμενα με ζητήματα Ελληνικού ενδιαφέροντος, πως οι μοναδικές παράμετροι τις οποίες υπολογίζουν, είναι η ισχύς, το συμφέρον και η ασυμβίβαστη εθνική χειραφέτηση.
Αυτούς κατέστησε η Ελληνική κυβέρνηση απομενητές Δικαίου με την ελπίδα να ανακόψει την τουρκική επιθετικότητα και το αποτέλεσμα αποτυπώνεται σε ένα πανάθλιο ανακοινωθέν το οποίο δυστυχώς φέρει και την Ελληνική υπογραφή στην πιο εξευτελιστική ομοφωνία των τελευταίων δεκαετιών.
Και φυσικά η Ελληνική υπογραφή σε αυτήν την εξευτελιστική ομοφωνία, ήταν το τελικό αποτέλεσμα της ουσιαστικής κατάρρευσης της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, και η προσωπική ευθύνη του πρωθυπουργού γι’ αυτήν την εξέλιξη, είναι καθοριστική, είναι απαράγραπτη και δυστυχώς θα έχει και ιστορική βαρύτητα, αφού ιστορικές αναμένεται να είναι και οι αρνητικές εξελίξεις που έχουν ήδη απασφαλίσει. Τρία είναι τα κρίσιμα στρατηγικά ολισθήματα του Έλληνα πρωθυπουργού, πέρα φυσικά από τις ανομολόγητες προθέσεις του που αποτελούν από μόνες τους ένα μεγάλο κεφάλαιο διόλου ήσσονος σημασίας.
- Το πρώτο, ήταν η απροθυμία(ή η ανεπάρκειά του) να αξιοποιήσει την Κερκόπορτα που άνοιξαν η Πολωνία και η Ουγγαρία, προκειμένου να εγκαινιάσει μια συνολικά διαφορετική διπλωματική τακτική της χώρας όταν πρόκειται για ζητήματα κρίσιμης εθνικής σημασίας, σε περιβάλλοντα αμφιλεγόμενα και πάντως όχι ξεκάθαρα φιλικά. Δεν το έπραξε…
- Το δεύτερο, ήταν η συνειδητή του επιλογή να αποστασιοποιηθεί και πάλι από την διπλωματική διαχείριση Δένδιακαι τελικά να προσυπογράψει ένα αμιγώς τουρκικό αίτημα που ήταν η Διάσκεψη για την ΝΑ Μεσόγειο. Ναι το έκανε ΚΑΙ αυτό αν και ο Δένδιας το είχε αποκλείσει. Σε μια συνεδρίαση με επίδικο την τιμωρία του παραβάτη, ο πρωθυπουργός της χώρας απεδέχθη να συρθεί πίσω από την τουρκική ατζέντα, επειδή αυτό απαίτησαν οι Γερμανοί…
- Το τρίτο, ήταν η συνολική πολιτική ελαφρότητα με την οποία εγκλώβισε μόνος του την χώρα σε θέση ΜΑΤμε δύο κινήσεις. Συνηγορώντας να ρίξει την Τουρκία στα μαλακά και συρόμενος πίσω από την τουρκική ατζέντα, κατάφερε να εκπέμψει στον ΛΑΘΟΣ χρόνο, το ΛΑΘΟΣ μήνυμα στο περιβάλλον των νέων συμμαχιών τις οποίες επιχειρεί να συγκροτήσει η χώρα στην ΝΑ Μεσόγειο.
Στον Θεό σας… Ποια από αυτές τις χώρες μπορεί να πάρει σοβαρά μια χώρα της οποίας ο πρωθυπουργός παγιδεύεται, αυτοαναιρείται και εν τέλει αυτοκαταργείται στο περιβάλλον μιας συνόδου η οποία συναποτελείται από τις δυνάμεις του παραδοσιακού συμμαχικού της περιβάλλοντος;;; ΚΑΝΕΝΑΣ… Με όλα τα γράμματα κεφαλαία… ΚΑΝΕΝΑΣ… Και αυτή η πρωθυπουργική ανεπάρκεια, ΔΕΝ θα φέρει θετικές εξελίξεις για τον τόπο μας.
Η Γαλλία προφανώς δεν είχε απολύτως κανέναν λόγο να αποστασιοποιηθεί από το τυπικό μέρος αυτής της εξέλιξης. Όταν η Σύνοδος Κορυφής έχει ως κυρίαρχο στην ατζέντα της τις κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας για την επιθετική της συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο… Και ο Έλληνας πρωθυπουργός δηλώνει ότι οι κυρώσεις ΔΕΝ είναι αυτοσκοπός, ενώ ο Κύπριος πρόεδρος εκφράζει την ικανοποίησή του, τότε για ποιο λόγο να χολοσκάσει ο Μακρόν;;;
Ο Μακρόν φρόντισε να καταστήσει σαφείς της Γαλλικές ηγεμονικές φιλοδοξίες και να προειδοποιήσει την Τουρκία πως δεν είναι διατεθειμένος να δεχτεί τσαμπουκάδες. Αυτό αρκεί και οι νοούντες νοήτωσαν…
Άρθρο του Κ. Κυριακόπουλου στο militaire.gr