«Οι Ευρωπαίοι ιστορικοί ονόμασαν Μεγάλο Φόβο την περίοδο 1453-1699, κατά την οποία οι Οθωμανοί Τούρκοι ήταν στην μεγαλύτερη πολεμική ακμή τους, η Αυτοκρατορία τους συνεχώς επεκτείνετο και υπήρχε βάσιμος φόβος οτι ολόκληρη η Ευρώπη θα κατακτάτο από αυτούς».
Με την παραπάνω φράση ξεκινά το κείμενό του ο Ιωάννης Ξηρός, Ταξίαρχος ε.α και συνεχίζει αναφέροντας: «Η Ευρώπη και άλλες φορές κινδύνευσε να κατακτηθεί από Μουσουλμάνους (όπως οι εκστρατείες των Αράβων εναντίον των Φράγκων και των Βυζαντινών τον 8ο αιώνα), πλην όμως η προέλαση των Τούρκων στην καρδιά της Ευρώπης και ο θανάσιμος κίνδυνος κατά τους 16ο και 17ο αιώνες έμεινε στην συλλογική συνείδηση ως Μεγάλος Φόβος.
Ο φόβος αυτός εξέλιπε με την σταδιακή συρρίκνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι αποικιοκρατικές Δυνάμεις της Ευρώπης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο να δεχθούν την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο, να αρχίσουν να δέχονται μαζικά μουσουλμανικούς πληθυσμούς από τις πρώην αποικίες τους για να εργασθούν στην βιομηχανία και γεωργία και άλλα ευρωπαϊκά κράτη όπως η Γερμανία ή η Ολλανδία να δέχονται μαζικά Τούρκους μετανάστες για την δική τους βιομηχανία στα πλαίσια οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ελληνοτουρκικά-Μυστικές υπηρεσίες: «Ο Έρντογάν κρύβεται πίσω από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ευρώπη»
Όσο τα μουσουλμανικά κράτη είχαν ως επί το πλείστον κοσμικά καθεστώτα και όσο η Δύση και αυτά τα καθεστώτα (συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας) είχαν απέναντί τους το κομμουνιστικό στρατόπεδο, ο ριζοσπαστισμός στους μουσουλμάνους μετανάστες ήταν σε ύπνωση, αν και ποτέ αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες δεν εντάχθηκαν πολιτιστικά και οργανικά στις δυτικές κοινωνίες.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος εξέλιπε. Τότε οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί άρχισαν να βλέπουν την προοδευμένη Δύση με όση ζηλοφθονία την έβλεπαν και οι κομμουνιστές. Αντιστοίχισαν την δική τους καθυστέρηση με την πρόοδο της Δύσης σε όλους τους τομείς.
Αρνήθηκαν να δεχθούν το οτι οι Χριστιανοί, απόγονοι μιας κάποτε περιφρονημένης θρησκείας είχαν τις χώρες τους ως αποικίες και έφθασαν σε τέτοιο σημείο προόδου, πράγμα που γέννησε φθόνο και μίσος και ανέδειξαν την θρησκεία τους ως πολιτιστικό παράδειγμα και οδηγό.
Από την δεκαετία 1990 και μετά η ισλαμική τρομοκρατία βαίνει συνεχώς αυξανόμενη και δημιουργεί όλο και περισσότερα θύματα.
Το χειρότερο είναι οτι το είδος της τρομοκρατίας αυτής διαφέρει από την αριστερή τρομοκρατία τύπου Ερυθρών Ταξιαρχιών ή Μπάαντερ- Μάϊνχοφ ή 17ης Νοέμβρη στο ότι ενώ τα αριστερά χτυπήματα ήταν ιδεολογικοποιημένα και στοχευμένα, τα ισλαμικά είναι τυφλά, αποτέλεσμα τυφλού μίσους που όλο και αυξάνεται.
Τα αριστερά τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη είχαν στόχο έναν τρόπο ζωής, τα ισλαμικά στοχεύουν στην ίδια την ζωή τυχαίων ανθρώπων που απλώς βρέθηκαν κάπου. Οι αριστεροί τρομοκράτες σκότωναν ανθρώπους γι’ αυτό που ήταν, οι ισλαμιστές σκοτώνουν ανθρώπους που απλώς υπάρχουν. Δεν είναι το ίδιο και είναι πολύ επικινδυνότερο.
Η δυτική κοινή γνώμη εκινείτο για αρκετά χρόνια σχετικά επιεικώς απέναντι στους ριζοσπάστες μουσουλμάνους. Εύρισκε δικαιολογίες του τύπου »είναι κλεισμένοι σε γκέτο και προάστια, φυσικό είναι να αντιδρούν» μέχρι δικαιολογίες που υπαγόρευε η πολιτική ορθότητα τύπου »απαιτείται ανοχή, η ανοχή είναι βασική πολιτιστική αξία μας στο κάτω-κάτω».
Ή κρυβόταν πίσω από τον τυπικό αφορισμό όσων αρνούνται την πραγματικότητα , »δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι έτσι», παραβλέποντας το οτι μπορούν να γίνουν όλο και περισσότεροι έτσι (δολοφόνοι τρομοκράτες) σε σημείο που κανείς χριστιανός να είναι ασφαλής πουθενά, ούτε στην γειτονιά του.
Οι τελευταίες επιθέσεις είναι επιθέσεις όχι μόνον εναντίον του δυτικού τρόπου ζωής , είναι επιθέσεις εναντίον του Χριστιανισμού και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστούν, αλλιώς η Ευρώπη θα αποτελέσει θύμα της ανοχής, της πολιτικής ορθότητας και τελικά της αφέλειας της.
Η Ευρώπη έζησε για αιώνες με τις αρχές του Διαφωτισμού, οι οποίες διακηρύσσουν την ισότητα δικαιωμάτων και την απαγόρευση διάκρισης ανθρώπων με βάση την φυλή, το χρώμα την θρησκεία τους. Πράγματι, είναι αναμφισβήτητο οτι αυτό βοήθησε πολύ στην πρόοδο της ανθρωπότητας.
Αυτές οι αρχές είναι γραμμένες στα Συντάγματα όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Ακόμη περισσότερο, σταδιακά από το 1789 (Γαλλική Επανάσταση) και μέχρι το 1945 (λήξη Β’ Παγκ. Πολέμου) οι εθνικές Εκκλησίες της Ευρώπης διαχωρίστηκαν από τα κράτη, τα οποία έκτοτε αποκαλούνται ανεξίθρησκα (η Γαλλία δεν αναγνωρίζει καν Εκκλησίες) με αποτέλεσμα ο Χριστιανισμός να έχει όλο και μικρότερο ρόλο στην ταυτότητα των Ευρωπαίων πολιτών με τον μεγαλύτερο ρόλο να καταλαμβάνουν στα πνεύματα των ανθρώπων οι αρχές του Διαφωτισμού.
Και να που τώρα αυτές οι αρχές, τόση ανοχή, τόση ανεξιθρησκεία, τόση…πολιτική ορθότητα επιτρέπουν σε όλο και περισσότερους μουσουλμάνους να σκοτώνουν τυφλά όλο και περισσότερους. Αφήσαμε την ανεκτική και πονόψυχη Ευρώπη μας να κατακλυσθεί από αλλοεθνείς και αλλόθρησκους, τους δώσαμε εργασία, μόρφωση, δικαιώματα και ιθαγένεια και για ευχαριστώ μας σκοτώνουν επειδή δεν είμαστε μουσουλμάνοι.
Είναι τόση η τυφλότης των Ευρωπαίων που κάνουν οτι δεν καταλαβαίνουν όταν ακούνε τον Ερντογάν να προτρέπει τους εν Ευρώπη μουσουλμάνους να κάνουν πολλά παιδιά, να προειδοποιεί την Γερμανία οτι έχει στο έδαφός της 6 εκατ. Τούρκους, να αμολάει εκατοντάδες χιλιάδες στα σύνορα για να κάνει τι; Μα, εποικισμό.
Να εποικίσουν την Ευρώπη θέλουν οι μουσουλμάνοι, να γίνουν περισσότεροι από τους Χριστιανούς, να υποτάξουν, να εξοντώσουν. Ο εξισλαμισμός της Ευρώπης είναι τουρκικός στόχος από την εποχή της Μάχης του Ματζικέρτ (1071). Απλώς κάποιοι βιάζονται και σκοτώνουν από τώρα.
Ο γράφων αναγνωρίζει στο Ισλάμ έναν κίνδυνο απείρως μεγαλύτερο από τον μαρξισμό. Επίσης δεν δέχεται οτι η Τουρκία ανήκει στο δυτικό στρατόπεδο και χαίρεται που όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί το παραδέχονται.
Απαιτείται Ανάσχεση του Ισλαμικού Κινδύνου με σχέδιο που πρέπει να καταρτισθεί από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη σε τρεις άξονες. Ο πρώτος να είναι ουδεμία άλλη παραχώρηση ευρωπαϊκής ιθαγένειας σε μουσουλμάνους ή παιδιά αυτών. Στο εξής η χριστιανική θρησκεία να αποτελεί κριτήριο απονομής υπηκοότητος.
Ο δεύτερος να είναι απέλαση προς την χώρα καταγωγής οποιουδήποτε μουσουλμάνου απειλεί ή θεωρηθεί οτι μπορεί να απειλήσει την ασφάλεια των πολιτών, ασχέτως πόσα χρόνια ζει σε ευρωπαϊκό κράτος και αν έχει ιθαγένεια, η οποία να αφαιρείται άμεσα. Ο τρίτος άξονας να είναι το κλείσιμο των τζαμιών όπου κηρύσσεται το μίσος και η πλήρης απαγόρευση ιδρύσεως νέων.
Γνωρίζω το μέγεθος των αντιδράσεων στις προτάσεις αυτές, ιδιαίτερα από τους φιλο-ισλαμιστές αριστερούς και άκρως φιλελεύθερους που τελούν σε τρικυμία εν κρανίω. Γνωρίζω επίσης οτι κάτι τέτοιο απαιτεί ριζική αναθεώρηση βασικών αρχών των Συνταγμάτων της Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι όμως οφείλουν να ξυπνήσουν, διότι αν δεν το κάνουν ο νέος μεγάλος φόβος αύριο θα γίνει τρόμος.
Και κάτι άλλο. Από οικονομικής πλευράς καλύτερα να είναι κανείς λιγότερο πλούσιος και ασφαλής, παρά το αντίθετο.
Ο χωρισμός μουσουλμάνων-χριστιανών θα κάνει καλό και στους δύο.
O Ιωάννης Ξηρός είναι Ταξίαρχος ε.α»
πηγή: veteranos.gr