30 χρόνια μετά: Ένας αυστραλιανός θρύλος MotoGP ξεκινά

Η επιστροφή του MotoGP στο Grand Prix της Αυστραλίας το 2024 έρχεται στο πλαίσιο μιας σημαντικής επετείου για έναν θρυλικό δρομέα από τη χώρα.

Μεγάλο μέρος από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, τη δεκαετία του 1980 και τις αρχές της δεκαετίας του 1990 στους αγώνες μοτοσικλετών grand prix ήταν μια χρυσή εποχή του MotoGP για τους Αμερικανούς αναβάτες.

Μεταξύ 1978 και 1993, αναβάτες από τις ΗΠΑ κέρδισαν όλους τους παγκόσμιους τίτλους των 500cc εκτός από τρεις. Ο Μάρκο Λουτσινέλι και ο Φράνκο Ουντσίνι της Ιταλίας διέκοψαν αυτή τη διαδρομή το 1981 και το 1982, ενώ ο Γουέιν Γκάρντνερ έδωσε στην Αυστραλία τον πρώτο της τίτλο πρώτης κατηγορίας το 1987.

Αλλά η σεζόν του 1994 σηματοδότησε μια πραγματική καμπή στην αμερικανική ασφυξία στην κορυφαία κατηγορία, καθώς ο Mick Doohan κέρδισε τον πρώτο από τους πέντε διαδοχικούς παγκόσμιους τίτλους στα 500cc.

Ο Αυστραλός άσος έκανε το ντεμπούτο του το 1989 με τη Honda και κατάφερε ένα πρώτο βάθρο καριέρας στο γερμανικό GP εκείνης της χρονιάς MotoGP. Το 1990, ο Doohan κέρδισε την πρώτη του νίκη στο GP της Ουγγαρίας στο δρόμο προς την τρίτη θέση στην κατάταξη.

Το επόμενο έτος, ο Doohan έγινε μια σημαντική απειλή για τον τίτλο καθώς κέρδισε τρεις φορές και τερμάτισε στο βάθρο σε όλα εκτός από το GP της Ολλανδίας. Δεν ήταν αρκετά για να ανατρέψουμε τον Wayne Rainey της Yamaha, με τον Doohan να τερματίζει δεύτερος στη βαθμολογία αλλά μόλις εννέα βαθμούς πίσω από τον Αμερικανό.

Η σεζόν του 1992, λοιπόν, φαινόταν έτοιμη να είναι η χρονιά του ξεσπάσματος για τον Doohan. Κέρδισε τους τέσσερις πρώτους αγώνες της εκστρατείας και ήταν δεύτερος στο Mugello και τη Barcelona. Επέστρεψε στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο γερμανικό GP και κράτησε σημαντικό προβάδισμα στη βαθμολογία.

Όμως, ένα ατύχημα στο GP της Ολλανδίας την επόμενη φορά έξω τον άφησε με έναν σοβαρό τραυματισμό στο πόδι, η σοβαρότητα του οποίου παραλίγο να οδηγήσει σε ακρωτηριασμό. Έχασε τέσσερις γύρους καθώς ανέκαμψε και επέστρεψε για τους δύο τελευταίους αγώνες, αν και πολύ κάτω από τη φυσική του κατάσταση και δεν μπόρεσε να σταματήσει τον Rainey να κερδίσει ένα τρίτο στέμμα 500cc.

Οι συνέπειες του τραυματισμού ταλαιπώρησαν τον Doohan το 1993 καθώς σημείωσε μόλις μία νίκη στο GP του Σαν Μαρίνο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο Doohan αυτή τη στιγμή ήταν η περιορισμένη κίνηση του δεξιού του ποδιού, με τη Honda να αναπτύσσει ένα πίσω φρένο που λειτουργεί με τον αντίχειρα για να το χρησιμοποιήσει.

Στις αρχές του 1994, ο Doohan ήταν σε πολύ καλύτερη θέση σωματικά και ήταν απόλυτα κυρίαρχος. Κέρδισε εννέα φορές και τερμάτισε κάθε αγώνα στο βάθρο, εξασφαλίζοντάς του το πρώτο του παγκόσμιο πρωτάθλημα 500cc με τρεις γύρους να απομένουν στο GP της Τσεχίας εκείνης της χρονιάς MotoGP. Ο πλησιέστερος αμφισβητίας του, ο Luca Cadalora, ήταν 143 πόντους διαφορά.

«Πριν από 30 χρόνια ήταν πολύς καιρός για μένα», είπε ο Doohan στο motogp.com για το 1994 πριν από το GP της Αυστραλίας αυτό το Σαββατοκύριακο στο Phillip Island.

«Ειλικρινά, τα αγωνιστικά μου χρόνια φαίνονται σαν μια ζωή πριν – όπως ήταν, για να είμαι ειλικρινής. Αλλά έχω τόσες όμορφες αναμνήσεις.

«Μου άρεσε να αγωνίζομαι, απόλαυσα τη δέσμευση για δουλειά, ό,τι άλλο συνόδευε. Δεν μπορώ να πιστέψω πόσο γρήγορα έγινε από το 1994, το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Αλλά χαίρομαι που συνεχίζουν να γυρίζουν. Τίποτα από την άλλη πλευρά, μου λένε.

«Το να συνειδητοποιήσω ότι ήταν κατά κάποιον τρόπο ανακούφιση, γιατί ήμουν κοντά μερικά χρόνια.

«Τότε είχα κάποιους τραυματισμούς και είχα κάποια τεχνικά προβλήματα. Έτσι, υπήρξαν μερικές φορές επιλαχών. Έτσι, η κατάκτηση του πρωταθλήματος ήταν ανακούφιση νούμερο ένα.

«Αλλά τότε ήξερα ότι η δουλειά είχε ξεκινήσει γιατί δεν ήθελα να κερδίσω μόνο ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ήθελα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα ενώ οδηγούσα συνεχώς».

Ο Doohan φρόντισε να μην είναι καθόλου εκπληκτικός το 1995. Τον πρώτο χρόνο της εμβληματικής συνεργασίας για τον τίτλο της Honda με τη Repsol – η οποία θα λήξει στο τέλος αυτής της σεζόν – κέρδισε επτά φορές για να κερδίσει το στέμμα με 33 βαθμούς.

Ακολούθησε ένας τρίτος τίτλος το 1996, με τον Doohan να κερδίζει τον συμπαίκτη του στη Honda, Alex Criville με 64 πόντους. Η εκστρατεία του 1997 αποδείχθηκε η πιο κυρίαρχη του Doohan, με τον Αυστραλό να σημειώσει 12 νίκες σε αγώνες – 10 από τις οποίες έρχονται η μία μετά την άλλη από το ιταλικό GP στο GP της Καταλονίας. Κέρδισε το πρωτάθλημα με 143 πόντους έναντι του Tadayuki Okada.

Ο Doohan δεν έφτασε στα ίδια ύψη το 1998, αλλά οκτώ νίκες του κέρδισαν το πέμπτο και τελευταίο παγκόσμιο πρωτάθλημα 500cc με 52 βαθμούς από τον Max Biaggi. Η υπεράσπιση του στέμματος του έφτασε στο τέλος του στον τρίτο γύρο της σεζόν του 1999, όταν ένα ατύχημα στη Χερέθ τον άφησε με πολλαπλούς τραυματισμούς – συμπεριλαμβανομένου ενός άλλου σοβαρού σπασίματος στο πόδι – και τελικά τον ανάγκασε να αποσυρθεί.

Το όνομα Doohan συνεχίζει να αγωνίζεται στα υψηλότερα επίπεδα του παγκόσμιου μηχανοκίνητου αθλητισμού, με τον γιο του Τζακ να κερδίζει μια διαδρομή πλήρους απασχόλησης στη Formula 1 με την Alpine για τη σεζόν 2025.

«Ειλικρινά, δεν σκέφτομαι τα χρόνια», καταλήγει ο Doohan.  

«Μόνο όταν κάποιος μου ανέφερε κάτι νωρίτερα μέσα στη χρονιά και έκανα μια άλλη εκδήλωση νωρίτερα μέσα στη χρονιά με τον γιο μου σε ένα μονοθέσιο της Formula 1 [το συνειδητοποίησα].

«Δεν κάθομαι εκεί και σκέφτομαι αυτό που συνέβη πριν από πολλά, πολλά χρόνια. Λοιπόν, αυτό που έγινε χθες, δεν κοιτάω πίσω. Κοιτάζω πίσω μόνο για εμπειρία και μαθαίνω από λάθη». 

Δες  όλη την επικαιρότητα της μηχανοκίνησης στο Engine Power