Αφιέρωμα MotoGP Giacomo Agostini: Ο πιο πολυνίκης αναβάτης στον κόσμο!

«Δεν υπάρχει χρόνος για απόσυρση», λέει ο Giacomo Agostini, ο πιο επιτυχημένος δρομέας μοτοσικλετών στην ιστορία του MotoGP.

Είτε σχολιάζει για το Sky Sport TV, είτε υποστηρίζει επωνυμίες όπως η Dainese, είτε χτίζει σπίτια με την εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων του, ο «Ago» αρνείται να επιβραδύνει.

Το καλοκαίρι, ο Ιταλός εικονίδιο έκλεισε τα 81, αφορμή γιορτής που τον ώθησε να κυκλοφορήσει το The King with 15 Crowns , ένα σκληρό εξώφυλλο που υπογραμμίζει τη λαμπρή καριέρα του στον ιππόδρομο.

Giacomo Agostini MotoGP:   Το Sports History συνάντησε τον θρύλο των 2 τροχών που βρέθηκε στη Νέα Υόρκη για να προωθήσει το βιβλίο του για το τραπεζάκι του, το οποίο είναι γεμάτο με πλούσιες φωτογραφίες, πίνακες δεδομένων και ανέκδοτα από πάνω από 500 αγώνες μεταξύ 1961 και 1977.

Στο κατάστημα Dainese του Μανχάταν , το οποίο πουλά κορυφαίες συσκευές μοτοσικλέτας, ο ασημί μαλλιάς βετεράνος καθόταν χαρούμενος καθώς μια σειρά από θαυμαστές περίμενε υπομονετικά τη σειρά τους για ένα αυτόγραφο και ένα στιγμιότυπο.

Το βιβλίο του εξαντλήθηκε ταχύτερα από τον χρόνο που χρειάστηκε για να κερδίσει τον πρώτο του αγώνα Isle of Man Tourist Trophy (TT) το 1966 (2:17:53).

Στα 80, ο Ago έχει πολλά για τα οποία πρέπει να είναι ευγνώμων. Σε ένα επάγγελμα που φλερτάρει με τον θάνατο σε κάθε στροφή, ο πρώην μάστορας της ταχύτητας δεν προέκυψε απλώς σε ένα κομμάτι από μια 17χρονη αγωνιστική καριέρα, αλλά άφησε πίσω του ένα απαράμιλλο ρεκόρ.

«Είμαι πολύ τυχερός που κέρδισα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 15 φορές…18 Ιταλικά πρωταθλήματα για την Ιταλία…10 φορές το Isle of Man και 122 Grand Prix», παρατηρεί με μια νότα σπασμένων αγγλικών.

68 από τις νίκες του ήταν στην κατηγορία των 500cc, ενώ οι 54 ήταν στα 350cc. Με 122 τίτλους GP στο όνομά του, είναι 7 θέσεις μπροστά από τον πρόσφατα συνταξιοδοτημένο Valentino Rossi, ο οποίος έκανε παράξενα μια παράλληλη καριέρα με 115 νίκες GP και 9 Παγκόσμια Πρωταθλήματα.

Μεγαλώνοντας κοντά στο Μπέργκαμο της Βόρειας Ιταλίας, ο Άγκο έτρεξε ενάντια στις επιθυμίες του πατέρα του, ξεκινώντας σε αγώνες αναρρίχησης σε πλακόστρωτο λόφο. Οι στριφτοί δρόμοι γύρω από τη λίμνη Iseo κοντά στο σπίτι του τον έκαναν φυσικό από τη στιγμή που ξεκίνησε να κατακτήσει το ΤΤ.

Giacomo Agostini MotoGP:   Κέρδισε την πρώτη του καταδίωξη το 1962 στην ανάβαση Bologna-San Luca με ένα Moto Morini Settebello 175cc. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για τον 20χρονο, εκείνη η μέρα ξεχωρίζει ως μια από τις πιο αγαπημένες του αναμνήσεις.

«Κέρδισα τον πρώτο μου αγώνα με τη δική μου ιδιωτική μοτοσυκλέτα και ο μηχανικός μου ήταν αρτοποιός», θυμάται γελώντας.

Ο Μορίνι τον προσέλαβε και την επόμενη χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στο Grand Prix στη Μόντσα, τρέχοντας με τους καλύτερους στον κόσμο με μονοκύλινδρο Bialbero 250 κυβικών. Η μηχανή του έπεσε έξω, αλλά ήταν αρκετή για να πείσει τον Μορίνι ότι ένα νέο ταλέντο βρισκόταν σε άνοδο.

Το 1964 ο Ago αντικατέστησε τον Tarquino Provini, ο οποίος είχε φύγει από το Morini μετά από 4 νίκες GP στα 250cc. Ήταν μια δύσκολη πράξη να ακολουθήσει, αλλά το νεαρό θαύμα κατέκτησε την 4η θέση σε 2 από τα ημερολογιακά γεγονότα – τη Γερμανία (Nurburgring) και την Ιταλία (Monza).

Για πρώτη φορά το όνομά του εμφανίστηκε στα αποτελέσματα του παγκοσμίου πρωταθλήματος (12η).

Ο MV Agusta το έλαβε υπόψη του και τον έφερε ως βοηθό στον Mike Hailwood, 4 φορές παγκόσμιο πρωταθλητή στα 500cc.

Giacomo Agostini MotoGP:   Ήταν η πρώτη του σεζόν και στις 25 Απριλίου 1965 κέρδισε το πρώτο του Grand Prix στο Nurburgring, οδηγώντας το ολοκαίνουργιο 3-κύλινδρο 350cc της εταιρείας, μια μικρότερη και ελαφρύτερη μοτοσυκλέτα που ήταν η απάντηση της MV στις τρομερές εργοστασιακές μηχανές της Honda που κυριάρχησαν στους αγώνες. αρχές της δεκαετίας του 1960.

Πίσω από τον συμπαίκτη του, Hailwood (500cc) και τον Jim Redman της Honda (350cc), ο Ago έχασε ελάχιστα τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλήματος και για τις δύο κατηγορίες.

Όμως δεν άργησε να φτάσει στο βάθρο. Το 1966, πήρε το στέμμα των 500cc αφού πήρε την καρό σημαία στο Βέλγιο, τη Φινλανδία και την Ιταλία, και ήταν δεύτερος στα 350cc.

Ο τελευταίος αγώνας του καλεντάρι (Monza) ήταν ιδιαίτερα γλυκός, αφού η τελική κατάταξη καθορίστηκε στη χώρα του.

«Μια από τις καλύτερες αναμνήσεις μου ήταν όταν κέρδισα στη Monza, το πρώτο μου παγκόσμιο πρωτάθλημα με την MV Agusta… 140.000 άνθρωποι ήταν εκεί, ήταν φανταστικό».

Ήταν η αρχή της βασιλείας του με το MV, που θα τον οδηγήσει σε επικές μάχες δρόμου και άλλους 6 συνεχόμενους παγκόσμιους τίτλους στα 500cc και 6 στα 350cc.

Το 1974, άφησε την Agusta για τη Yamaha αφού ο κορυφαίος πιλότος της εταιρείας – ένας φίλος και αντίπαλος, Jarno Saarinen – σκοτώθηκε σε μια τραγική συσσώρευση στο ιταλικό GP. Την προηγούμενη χρονιά, ο Saarinen ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που κέρδισε το Daytona 200.

Giacomo Agostini : Λίγοι άνθρωποι έδωσαν στον Ago πολλές ελπίδες όταν άλλαξε από το τετράχρονο σε ένα δίχρονο με τον Ιάπωνα κατασκευαστή. Το 1974, στο Daytona, ο Αμερικανός πρωταθλητής Kenny Roberts σχολίασε επίσης στον Τύπο, «ο κόσμος είναι Αμερική, όχι Ευρώπη».

Στο πρώτο του ταξίδι στις ΗΠΑ στο Daytona, και στην πρώτη του φορά που αγωνίστηκε με δίχρονο Yamaha 350cc, ο Ιταλός βρυχήθηκε μέχρι τη νίκη σε ένα ταλαντούχο πεδίο που περιλάμβανε τους Roberts, Barry Sheene και Gary Nixon.

«Δεν ξέχασα ποτέ αυτόν τον αγώνα. Όταν βγήκα από το αεροπλάνο και επέστρεψα στην Ιταλία, περίμεναν 50 δημοσιογράφοι… έλεγαν, “Ο Άγκο είναι σαν τον Χριστόφορο Κολόμβο, ανακάλυψε την Αμερική!” ”

Το απίθανο κατόρθωμα πέρα ​​από τον ωκεανό ανέβασε την εικόνα της Yamaha και εδραίωσε τη φήμη της Daytona 200 ως ενός από τους πιο διάσημους αγώνες μοτοσυκλετών στον κόσμο. Μετά την εκδήλωση, ο Ρόμπερτς παρατήρησε: «Ο Άγκο δεν είναι άνθρωπος».

Δεδομένης της γόνιμης καριέρας του, ο Ago γνώρισε εκπληκτικά λίγες διαρροές. Ενώ έβλεπε τους συνομηλίκους του να συναντούν τον θάνατο στην πίστα, δεν είχε ποτέ δεύτερες σκέψεις για το επάγγελμά του.

«Όταν είσαι νέος, δεν σκέφτεσαι την ασφάλεια. Αγαπάς τόσο πολύ το άθλημα. Πας με την καρδιά σου και όχι με το μυαλό σου».

«Όταν είσαι μεγαλύτερος, είναι διαφορετικά…se diventa saggio», λέει στα ιταλικά του μητρικού- γίνεσαι σοφότερος.

Αλλά ο Ago δεν συγκρατήθηκε όταν ο στενός του φίλος, Gilberto Parlotti, σκοτώθηκε το 1972 στο TT σε μια ομιχλώδη, βροχερή περιοχή του Mountain Course.

Αναπολώντας, περιγράφει την αντίδρασή του εκείνη τη στιγμή:

Giacomo Agostini : «Πήγα στο FIM [κυβερνητικό σώμα αγώνων] και είπα στον Πρόεδρο… Νομίζω ότι το Isle of Man είναι η καλύτερη πίστα για ιππασία, η πιο συναρπαστική, αλλά η ασφάλεια είναι πολύ κακή. Θα κρατήσουμε τον αγώνα TT, αλλά θα τον βγάλουμε από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα».

Μετά το 1976, το ΤΤ αφαιρέθηκε ως υποχρεωτικό γεγονός στο ημερολόγιο βαθμών. «Πολλοί αναβάτες το εκτίμησαν γιατί τους έδωσε την ελευθερία να αποφασίσουν αν θέλουν να πάνε [να συμμετάσχουν] ή όχι».

Ερωτηθείς αν πιστεύει ότι η διαμαρτυρία του κατά του ΤΤ έσωσε μελλοντικές ζωές, απαντά: «Ναι, νομίζω ότι ναι».

Σχετικά με τα πρότυπα ασφαλείας, εξηγεί, «Η ασφάλεια σήμερα είναι φανταστική. Στην εποχή μου, το δερμάτινο κοστούμι ζύγιζε 1 κιλό, σήμερα είναι 8 ή 9 κιλά…τα κράνη είναι επίσης ενσωματωμένα…και η πίστα είναι πολύ καλύτερη, αφού έχεις χώρο γύρω από την πίστα αν τρακάρεις.”

Αλλά στα μηχανήματα, είναι μερικός με τα παλιά. «Σήμερα εξαρτάσαι από υπερβολική τεχνολογία. Πριν ήταν μόνο ο αναβάτης, ο μηχανικός και ο μηχανικός που αποφάσιζαν τα πάντα».

Ο Ago απόλαυσε την τελευταία του αγωνιστική χρονιά το 1977, κερδίζοντας το τελευταίο του Grand Prix το 1976 στο Nurburgring. Κατάλληλα, ήταν σε ένα MV Agusta και στην ίδια πίστα όπου γιόρτασε την πρώτη του νίκη στο GP 11 χρόνια νωρίτερα.