Οι Top 10 στιγμές από τους μεγαλύτερους ήρωες του NHRA

ην περασμένη εβδομάδα συνέκρινα μερικές από τις σπουδαίες μεμονωμένες σεζόν στην πρόσφατη ιστορία του NHRA με τη σεζόν του 1976 του Don “the Snake” Prudhomme, που την καθιστά ιδανική στιγμή για να παρουσιάσω τη σειρά μου The Ten, η οποία εστιάζει στις 10 καλύτερες στιγμές από τις καριέρες των ηρώων μας.

   

Η πρώτη δόση, που παρουσιάστηκε νωρίτερα φέτος, ήταν για τον άλλο σπουδαίο Don του αθλήματος, τον “Big Daddy” Don Garlits , με την ευκαιρία του να είναι ο μεγάλος στρατάρχης των Wally Parks NHRA Nostalgia Nationals στο Beech Bend Raceway Park, και επειδή ο Prudhomme ήταν ο Ο μεγάλος στρατάρχης στο δεύτερο WPNN της χρονιάς, στο Μπέικερσφιλντ, φαίνεται καλή ιδέα να μπείτε στο Top 10 του «The Snake».

Ο Prudhomme σημείωσε μεγάλη επιτυχία το 1965 με τον ιδιοκτήτη αυτοκινήτου και ισόβιο φίλο Roland Leong, ο οποίος προσέλαβε τον Prudhomme για να οδηγήσει το Hawaiian Top Fueler του. Κέρδισαν τους Winternationals και τους Nationals των ΗΠΑ εκείνη τη χρονιά, τις δύο πρώτες από τις 49 νίκες της καριέρας του Prudhomme ως οδηγός και περισσότερες από 100 που κέρδισε ως οδηγός και ιδιοκτήτης αυτοκινήτου.

Αφού σημείωσε πέντε νίκες στο Top Fuel, συμπεριλαμβανομένων των τριών στους διάσημους υπηκόους των ΗΠΑ, ο Prudhomme και ο αντίπαλος που έγινε συμπαίκτης Tom “the Mongoose”, ο McEwen υπέγραψε μια σημαντική συμφωνία χορηγίας με τη μάρκα Mattel’s Hot Wheels και μεταπήδησε στο Funny Car στις αρχές της δεκαετίας του 1970. το αστέρι συνέχισε μόνο να λάμπει πιο φωτεινά. Ο Prudhomme θα κέρδιζε τέσσερα συνεχόμενα παγκόσμια πρωταθλήματα Funny Car, 1975-78, και θα έχανε μόνο έναν αγώνα σε ολόκληρη τη σεζόν του 1976. Αφού συγκέντρωσε 35 νίκες στο Funny Car, ο Prudhomme επέστρεψε στις ρίζες του στο Top Fuel το 1990 και κέρδισε επιπλέον εννέα αγώνες πριν αποσυρθεί στο τέλος της σεζόν του 1994.Ο Prudhomme έγινε ιδιοκτήτης ομάδας και ενίσχυσε την καριέρα οδηγών όπως ο Larry Dixon και ο Ron Capps, με τους οποίους το “The Snake” συνέχισε να συλλέγει πρωταθλήματα διοργανώσεων και παγκόσμιων πρωταθλημάτων έως ότου αποσύρθηκε πλήρως από το άθλημα μετά τη σεζόν του 2009. Ονομάστηκε Νο. 3 στη λίστα με τους Top 50 Racers του NHRA το 2000.

Τοp 10 NHRA: 1962-64: Πρώιμο σταρ με τους Greer-Black-Prudhomme

Κάποτε ζωγράφος στην επιχείρηση αμαξωμάτων του πατέρα του, έπεσε στο πρωτάθλημα με μια ομάδα δρομέων στην κοιλάδα San Fernando της Νότιας Καλιφόρνια ως μέλος της θρυλικής λέσχης αυτοκινήτων Burbank Road Kings και προχώρησε σε μια σειρά από ντράγκστερ.

Παρόλο που οι πρώτες διαδρομές dragster του Don Prudhomme έγιναν σε μια ράγα με τροφοδοσία Buick που αγόρασε από τον πρώτο μέντορα Tommy Ivo και την οποία πλήρωσε αργότερα με τη βοήθεια του Dave Zeuschel, ο Prudhomme κέρδισε γρήγορα την πρώτη του πραγματική φήμη ως κάποιος που θα μπορούσε να υπολογιστεί πίσω από το τιμόνι ενός dragster που ανήκει και χρηματοδοτείται από τον Tommy Greer και ρυθμίζεται από τον μαέστρο του κινητήρα Keith Black.

Ο περίφημος ντράγκστερ Greer-Black-Prudhomme ήταν ο τρόμος των Πολέμων Κορυφαίων Καυσίμων στη Νότια Καλιφόρνια από τη νίκη του στο ντεμπούτο του τον Ιούνιο του 1962 στο Pomona Raceway μέχρι το τέλος της σεζόν του 1964. Ενώ μια διάσημη διαφήμιση του Schiefer Clutch υποστήριξε ότι ο Prudhomme σημείωσε ένα εκπληκτικό ρεκόρ 236-7 νικών-ήττας εκείνη τη στιγμή, ο πραγματικός αριθμός είναι πιο κοντά στο 81-8, ακόμα ένας εντυπωσιακός αριθμός, και κάθε φορά που έχανε, ήταν μεγάλη είδηση. . Το επιδέξιο χέρι του Black στον κινητήρα και τον συμπλέκτη ανέπτυξε έναν συνδυασμό που, σε αντίθεση με πολλά από τα αυτοκίνητα της εποχής, δεν κάπνιζε τα ελαστικά όσο το μήκος του τετάρτου του μιλίου και ήταν επομένως πιο συνεπής και ρυθμιζόμενος.

Ήταν επίσης κατά τη διάρκεια αυτής της σύντομης περιόδου που ο Prudhomme απέκτησε το παρατσούκλι “το Φίδι” από το μέλος του πληρώματος Joel Purcell, ο οποίος σημείωσε την αδύνατο σωματική διάπλαση του οδηγού του και τις θανατηφόρες αντιδράσεις του στην αρχική γραμμή. Ο Prudhomme παραδέχεται ότι μισούσε το παρατσούκλι στην αρχή, αλλά γρήγορα άρχισε να καταλαβαίνει την διαφημιστική του αξία και καθώς η ικανότητα και η αυτοπεποίθησή του αυξάνονταν, άρχισε να συνειδητοποιεί ότι μπορούσε να ζει ως επαγγελματίας οδηγός αγώνων.

Τοp 10 NHRA: 1965: Πρώτη νίκη σε εθνική διοργάνωση

Ο Don Prudhomme συνάντησε για πρώτη φορά τον Roland Leong όταν ο ντράγκστερ Greer-Black-Prudhomme επισκέφτηκε τη Χαβάη για έναν αγώνα αγώνα το 1963. Ο Leong είχε έναν δικό του επιτυχημένο dragster και ονειρεύονταν αγώνες νιτρό στην ηπειρωτική χώρα. Πήρε ένα αυτοκίνητο Top Fuel κατασκευασμένο με κινητήρα Keith Black αλλά τράκαρε στο παρθενικό του πάσο στο Lions Dragstrip το φθινόπωρο του 1964.

Την ίδια περίπου εποχή, ο Tommy Greer είχε πουλήσει τη μερίδα του από το dragster Greer-Black-Prudhomme στον Black, ο οποίος δεν ήθελε να το χρηματοδοτήσει από την τσέπη του, καθώς η συμφωνία του ήταν η κατασκευή και ο συντονισμός κινητήρων, αλλά πρότεινε στον Leong ότι ο Prudhomme, τώρα χωρίς βόλτα, θα έπρεπε να οδηγήσει το χαβανέζικο dragster του Leong. Ο Prudhomme ήταν μόλις δύο μήνες πριν τα 24α γενέθλιά του και ο Leong μόλις 20 ετών όταν έκαναν το ντεμπούτο τους στους Winternationals του 1965, έναν αγώνα που ο Leong είχε κερδίσει τον προηγούμενο χρόνο με τον μελλοντικό σταρ του IndyCar Danny Ongais στο τιμόνι του dragster του που κινείται με αέριο.

Με το Black tuning, οι Χαβανέζοι κέρδισαν τη συνάντηση και στη συνέχεια λίγους μήνες αργότερα κέρδισαν τους Nationals στην Ινδιανάπολη, το μεγαλύτερο γεγονός του αθλήματος. Αν και χώρισαν την εταιρεία το 1966, παρέμειναν φίλοι και ο Leong ήταν εκεί για πολλές από τις μελλοντικές επιτυχίες του Prudhomme Top Fuel, και παραμένουν στενοί φίλοι μέχρι σήμερα.

Τοp 10 NHRA: 1970: Συμφωνία The Hot Wheels

• Η νέα εφαρμογή ταξί που τα σπάει… Taxi.gr με τρία κλικ, έχεις ταξί! 
• Επισκευή πλοίων με την 35ετη εμπειρία της A. Hilios LTD
• Άμπου Ντάμπι F1: Ο Θρυλικός Max Verstappen τελειώνει τη σεζόν με στυλ
• MotoGP: Marc Marquez η πρώτη εικόνα με τα χρώματα της Ducati- VIDEO

Όταν ο γνώστης των μέσων ενημέρωσης Tom McEwen αντέκρουσε το παρατσούκλι “Snake” του Don Prudhomme παίρνοντας, μετά από πρόταση του κατασκευαστή μηχανών Ed Donovan, το “The Mongoose” για ένα ζώο γνωστό για την ικανότητά του να σκοτώνει θανατηφόρα φίδια, ξεκίνησε μια εκπληκτική τροχιά για το δίδυμο που θα ανέβαζε τη φιλική-αλλά σοβαρή αντιπαλότητά τους στα ύψη.

Πάντα σε επιφυλακή για νέους συνεργάτες με βαθιές τσέπες, ο McEwen γνώριζε την όλο και πιο δημοφιλή σειρά αυτοκινήτων Hot Wheels της εταιρείας παιχνιδιών Mattel και επειδή η μητέρα του McEwen, Sybil, εργαζόταν ως γραμματέας στη Mattel και ο πατριός του, Joe Ball, ήταν ένας δικηγόρος του οποίου οι πελάτες ήταν η Mattel, μπόρεσε να συναντηθεί με τον Αντιπρόεδρο της Mattel Art Spear.

Ο Prudhomme θυμάται ότι ήταν δύσπιστος για την όλη ιδέα, αλλά πήγε στη συνάντηση, και σε λίγο άρχισαν να ασχολούνται με την επιχείρηση παιχνιδιών. Ο Prudhomme ομολογουμένως δεν ήταν μεγάλος θαυμαστής της νέας κατηγορίας Funny Car, αλλά επειδή η Mattel πουλούσε αυτοκίνητα παιχνίδια αντί για ντράγκστερ, αυτό ήταν μέρος της συμφωνίας. Σύντομα, τα παιδιά σε όλη τη χώρα διοργάνωσαν τις δικές τους μάχες “Snake” εναντίον “Mongoose” στις πορτοκαλί πλαστικές λωρίδες τους απλωμένες στα σαλόνια παντού και το δίδυμο έγινε γνωστό και κρατήθηκε για αγώνες αγώνων σε όλη τη χώρα.

Η χορηγία δεν ήταν η πρώτη από μια μη αγωνιστική εταιρεία (ο ίδιος ο McEwen είχε προηγουμένως χορηγίες τόσο από ένα σπρέι αναπνοής όσο και από ένα «ενισχυτικό δραστηριότητας»), αλλά ήταν το μεγαλύτερο, πλουσιότερο και πιο ολοκληρωμένο σχέδιο μάρκετινγκ που έχει δει ποτέ στο άθλημα. και άνοιξε τις πόρτες για να ακολουθήσουν αμέτρητοι άλλοι.

Τοp 10 NHRA: 1973: Πρώτη νίκη στο Funny Car

Για πολλούς ανθρώπους, ο Don Prudhomme είναι ένας από τους καλύτερους οδηγούς Funny Car όλων των εποχών, αλλά ο “Snake” αγαπούσε πραγματικά τους Top Fuelers του με εμπρός κινητήρα και για τα πρώτα χρόνια στη δεκαετία του 1970 έτρεχε το Hot Wheels Funny Car με φειδώ στο NHRA εθνικές εκδηλώσεις και όχι με μεγάλη επιτυχία.

Έτρεξε το Funny Car κυρίως στο μονοπάτι του αγώνα, όπου μαζί με τον Tom McEwen πραγματοποίησαν εκδηλώσεις σε τοπικά εμπορικά κέντρα για να βοηθήσουν στη διάδοση του ευαγγελίου των Hot Wheels. Όλα άλλαξαν όταν ο καινοτόμος κατασκευαστής σασί John Buttera προσφέρθηκε να του κατασκευάσει ένα νέο Barracuda για τη σεζόν του 1973 και ξαφνικά «το Φίδι» είχε ένα φονικό Funny Car.

Με την Carefree Sugarless Gum να αναλαμβάνει την κύρια χορηγία από την Hot Wheels στο αυτοκίνητο, η αλλαγή ήταν άμεση και προφανής πέρα ​​από τη ζωηράδα. Το μονοθέσιο έκανε το ντεμπούτο του στην εθνική διοργάνωση τον Ιούνιο, όπου ήταν ο Νο. 1 προκριματικός στα Springnationals, στα Summernationals και ξανά στους Nationals των ΗΠΑ, όπου πέρασε από τους Tom Prock, Richard Tharp και Leroy Goldstein για να αναμετρηθεί με δύο -Ο υπερασπιζόμενος πρωταθλητής Ed McCulloch, τον οποίο κέρδισε, με 6,38 έως 6,34 για να γίνει ο πρώτος οδηγός που είχε νίκες τόσο στο Top Fuel όσο και στο Funny Car και θα επαναλάμβανε τη δόξα του στο Indy το 1974. Ο Prudhomme κέρδισε 35 από τις 49 νίκες του στο Funny Car.

Τοp 10 NHRA: 1975: Πρώτες διαδρομές πέντε δευτερολέπτων και 240 μίλια/ώρα

Ο Don Prudhomme είχε ξεκινήσει τη σεζόν του 1975 στην Pomona πίσω από το τιμόνι αυτού που θα γινόταν ένα από τα πιο επιτυχημένα και εμβληματικά Funny Cars της εποχής, ένα κόκκινο, λευκό και μπλε διακοσμημένο Chevrolet Monza που έφερε τα χρώματα του νέου χορηγού του «The Snake». : ο στρατός των ΗΠΑ.

Όταν η σεζόν έφτασε στο τέλος της με μια επιστροφή στη Νότια Καλιφόρνια για τους Παγκόσμιους Τελικούς NHRA στο Ontario Motor Speedway, ο Prudhomme είχε ήδη κλείσει το πρώτο του από αυτά που θα ήταν τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα NHRA Funny Car με τη δύναμη των πέντε νικών στο τα πρώτα επτά γεγονότα της σεζόν, στη συνέχεια έγινε έξι στα οκτώ με μια κυρίαρχη απόδοση στο Οντάριο της Καλιφόρνια.

Η επίδοσή του στο 6,15 Νο. 1 στα προκριματικά ήρθε με την πρώτη ταχύτητα 240 μίλια/ώρα της κατηγορίας (241,53), αλλά δεν έδωσε καμία ένδειξη ότι αργότερα θα έτρεχε σχεδόν δύο δέκατα γρηγορότερα, και η κατάκτηση του Al Hanna στον πρώτο γύρο με 6,32 το ενίσχυσε αυτό. Αλλά το “The Snake” και ο επικεφαλής του πληρώματος Bob Brandt πέτυχαν το βήμα τους στον δεύτερο γύρο με 6,17 και μετά έριξαν μια βόμβα στον αρχαίο αντίπαλο Raymond Beadle με εκπληκτικό 5,98 στους ημιτελικούς.

Ο Prudhomme δεν μπόρεσε να υποστηρίξει την πεντάδα για ένα εθνικό ρεκόρ (αυτό δεν θα συνέβαινε μέχρι το Indy την επόμενη χρονιά), αλλά το 6,15 του τελευταίου γύρου ήταν περισσότερο από αρκετό για να νικήσει το λάστιχο 6,91 του Denny Savage στο Chi-Town Hustler στο η πρώτη εμφάνιση αυτής της εμβληματικής ομάδας σε εθνικό αγώνα στον τελικό γύρο.

Τοp 10 NHRA: 1976: Η σχεδόν τέλεια σεζόν

Αφού κέρδισε έξι από τα οκτώ εθνικά γεγονότα του NHRA και το πρώτο του πρωτάθλημα Funny Car το 1975, κανείς δεν μπορούσε να ονειρευτεί ότι ο Don Prudhomme θα μπορούσε να βελτιώσει αυτούς τους αριθμούς το 1976, αλλά το έκανε, σημειώνοντας επτά από τις οκτώ νίκες.

Ο Prudhomme, ο Bob Brandt και η Army Monza ξεκίνησαν τη σεζόν με μια τεράστια νίκη στα Winternationals – την τρίτη του από τις τέσσερις συνεχόμενες στην ετήσια έναρξη της σεζόν – όπου επίσης επανέφερε το εθνικό ρεκόρ καθ’ οδόν για την κατάκτηση της 15ης νίκης του, η οποία τον ισοφάρισε. Η λίστα με τους νικητές όλων των εποχών του NHRA με τον Ronnie Sox. Η ισοπαλία δεν κράτησε πολύ καθώς, σε γρήγορη διαδοχή, το «Snake» χτύπησε τους Gatornationals, Springnationals, Summernationals και Le Grandnational.

Ανάμεσα σε όλες τις νίκες υπήρχε και ήττα, καθώς ο μεγαλύτερος αδερφός του Prudhomme, ο Monette, πέθανε ξαφνικά από καρδιακό πρόβλημα τον Απρίλιο, και «το Φίδι» θρήνησε για τη μεγάλη απώλεια και μάλιστα είχε και ένα φόβο για την υγεία του λίγο αργότερα – τεχνικά πέθανε στο τραπέζι του γιατρού κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας προληπτικής καρδιακής εξέτασης, αλλά γρήγορα αναβίωσε – αλλά βρήκε παρηγοριά στην επιστροφή του στους αγώνες.

Το εκπληκτικό νικηφόρο σερί του Prudhomme έληξε σε 30 γύρους στον τελικό των Nationals των ΗΠΑ, όπου τον αρνήθηκε ο Gary Burgin. Ο Prudhomme δεν έχασε χρόνο για να συνέλθει από την ήττα, κερδίζοντας στα Fallnationals και στη συνέχεια έκλεισε τη σεζόν στους Παγκόσμιους Τελικούς στο Οντάριο της Καλιφόρνια, με άλλη μια κυρίαρχη απόδοση για να κατακτήσει την έβδομη νίκη του στη σεζόν με 6,09. Κέρδισε το πρωτάθλημα επί του Burgin με ισοδύναμο με περισσότερους από 30 γύρους αγώνων.

Τοp 10 NHRA:1975-78: Τέσσερα σερί πρωταθλήματα

Μετά από δύο κυρίαρχες σεζόν το 1975 και το ’76 στις οποίες κέρδισε συνδυαστικά 13 από 16 εθνικές διοργανώσεις και τα δύο πρώτα του πρωταθλήματα, ο Don Prudhomme και ο Bob Brandt δεν σταμάτησαν εκεί.

Παρόλο που απέσυραν την εμβληματική Monza υπέρ ενός νέου Plymouth Arrow ως μέρος μιας νέας χορηγίας και μιας επιστροφής στην αυτοκινητοβιομηχανία με την οποία ξεκίνησε την καριέρα του στο Funny Car, ο Prudhomme θα κατακτούσε ξανά πρωταθλήματα το 1977 και το ’78. Αν και θα κέρδιζε μόλις τρεις φορές σε κάθε μία από αυτές τις δύο σεζόν – πολύ μακριά από τα δύο προηγούμενα πρωταθλήματά του – ενόψει της αυξανόμενης απόδοσης και της αυτοπεποίθησης από παιδιά όπως ο Raymond Beadle, ο οποίος θα κέρδιζε το πρώτο από τα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα το 1979 μέχρι να τελειώσει. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Prudhomme, του Gordie Bonin, του Billy Meyer, του Dale Pulde και άλλων, η εξέλιξη ήταν πολύ πιο δύσκολη.

Αφού κέρδισε ξανά τους υπηκόους των ΗΠΑ το 1977, στην πέμπτη από τις έξι συνεχόμενες εμφανίσεις του στο Indy στον τελικό του γύρου, τα φαντάσματα του 1975 και του ’76 επέστρεψαν το 1978, όπου έφτασε ξανά στον τελικό των Εθνικών ΗΠΑ, αλλά έχασε ξανά, αυτή τη φορά από τον αρχικό αντίπαλο Ο Tom McEwen σε μια από τις πιο αξέχαστες στιγμές στην ιστορία των εκδηλώσεων καθώς ο McEwen θρηνούσε για την απώλεια του έφηβου γιου του Jamie, ο οποίος ήταν επίσης στενός φίλος με τον Prudhomme. Στην τετραετή βασιλεία του στο πρωτάθλημα, ο Prudhomme κέρδισε 19 από τους 35 αγώνες που διαγωνίστηκαν στην εθνική περιοδεία εκδηλώσεων NHRA.

Τοp 10 NHRA: 1982: Επιστρέφουν οι σπασμωδικές παραστάσεις

Η δεκαετία του 1980 εγκαινίασε νέα επίπεδα τεχνολογίας κινητήρων, από αντλίες καυσίμου έως συστήματα ανάφλεξης, και ο Don Prudhomme και ο Bob Brandt εργάστηκαν σκληρά για να παραμείνουν στην αιχμή, αλλά στην αρχή της σεζόν του 1982, οι νίκες ήταν λιγότερες και πιο πολύ. σημείωσαν μόλις έξι νίκες στα τρία χρόνια μετά τη λήξη της κυριαρχίας τους στο πρωτάθλημα.

Το 1982, ο Prudhomme συνεργάστηκε με την Pontiac για ένα κομψό νέο σώμα Firebird και χορηγία από την Pepsi σε μια προσπάθεια να επιστρέψει στην πρωταθλητική του μορφή. Σε λίγη ώρα, η ομάδα χτύπησε έναν νέο συνδυασμό που χτίστηκε γύρω από ένα νέο στυλ αντλίας καυσίμου με πτερύγια και ξαφνικά το “The Snake” επέστρεψε. Στο Cajun Nationals στο Baton Rouge της Λα, το Pepsi Challenger έγινε το πρώτο Funny Car που ξεπέρασε τα 250 mph.

Λίγους μήνες αργότερα στους Αμερικανούς Nationals, ο Prudhomme κατέπληξε την κατηγορία και τον κόσμο των αγώνων με ένα τερατώδες πέρασμα 5,63 δευτερολέπτων. Το εθνικό ρεκόρ που μπήκε στη σεζόν του 1982 ήταν 5,89, που σημειώθηκε από τον Ντέιλ Άρμστρονγκ στους Παγκόσμιους Τελικούς του 1981, και κανείς δεν είχε τρέξει καν στα 5,70 μέχρι το Ίντι όταν ο Τομ Άντερσον έκανε την είσοδο του Τζιμ Γουέμετ στα 5,799, τα πρώτα 5,7 δευτερόλεπτα της κατηγορίας. πέρασμα. Η δόξα δεν κράτησε πολύ:

Λιγότερο από μισή ώρα αργότερα, ο Prudhomme έφθασε στα 5,73 με μόλις 223,22 mph καθώς ο κινητήρας φύσηξε 100 πόδια πριν το πρώτο φως. Στη δεύτερη προκριματική περίοδο του Σαββάτου, ο Prudhomme έκανε ένα πλήρες τράβηγμα και έκοψε την ανάσα όλων με το 5.637, ένα σερί που ήταν σχεδόν δύο δέκατα του δευτερολέπτου ταχύτερο από το εισερχόμενο καλύτερο και ένα σερί που θα προκρινόταν πέμπτο στο πεδίο Top Fuel.

Τοp 10 NHRA:1990-94: Επιστροφή στην κορυφή Fuel and Final Strike

Μετά από δεκαετίες στο δρόμο, ο Don Prudhomme ήξερε ότι ο χρόνος του πίσω από το τιμόνι πλησίαζε στο τέλος του και αποφάσισε ότι το κύκνειο άσμα του θα ήταν μια επιστροφή στην κατηγορία Top Fuel όπου ξεκίνησαν όλα. Ολοκλήρωσε την καριέρα του στο Funny Car με μεγάλη έκρηξη το 1989, σημειώνοντας τρεις νίκες, συμπεριλαμβανομένης της έβδομης και τελευταίας βαθμολογίας του Nationals των ΗΠΑ, και στη συνέχεια μετακόμισε στο Top Fuel το 1990.

Ο πρώτος χρόνος ήταν δύσκολος, συμπεριλαμβανομένων δύο ατυχημάτων με τροχό, αλλά κέρδισε τρεις φορές το 1991 και το 1992, και μετά, μετά από ένα 1993 χωρίς νίκη, δήλωσε ότι το 1994 θα ήταν η τελευταία του περιοδεία, που ονομαζόταν The Final Strike περιοδεία. Οι οπαδοί συνέρρεαν στους αγώνες για να δουν την τελευταία σεζόν του θρύλου και τιμούνταν σε όλη τη διαδρομή, συχνά με δώρα που του έκαναν οι χειριστές της πίστας σε κάθε εκδήλωση. Κέρδισε άλλες τρεις φορές εκείνη τη σεζόν για να ανεβάσει το σύνολο της καριέρας του σε 49 και πολέμησε σκληρά για την ολοκλήρωση του παγκόσμιου πρωταθλήματος βιβλίων ιστοριών, αλλά έφτασε πολύ λίγο, τερματίζοντας δεύτερος πίσω από τον Scott Kalitta.

Όταν αποσύρθηκε από την οδήγηση, ο Prudhomme κατείχε μια σειρά από ρεκόρ NHRA, συμπεριλαμβανομένων των πιο μακροχρόνιων σερί νικών, των περισσότερων συνεχόμενων νικών, των περισσότερων συνεχόμενων νικών σε γύρους, των περισσότερων διαδοχικών τελικών γύρων και των περισσότερων διαδοχικών Νο. 1 προκριματικών θέσεων.

Τοp 10 NHRA: 1995-2009: Ομαδική ιδιοκτησία

Παρόλο που ένα κεφάλαιο – το οδηγικό – είχε κλείσει, ο Don Prudhomme εισήλθε σε μια νέα φάση ως ιδιοκτήτης ομάδας και έδωσε ώθηση στην καριέρα αρκετών οδηγών.

Ο Larry Dixon Jr., μέλος του πληρώματος για πολλά χρόνια στα αυτοκίνητά του, ανέλαβε το τιμόνι του Top Fueler του μεταξύ 1995 και 2008 και κέρδισε το “The Snake” 43 ακόμη Wally – συμπεριλαμβανομένων τριών ακόμη στο Indy – και παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2002 και το ’03. Το 1997, ο Prudhomme προσέλαβε έναν σχετικά άγνωστο οδηγό Top Fuel, τον Ron Capps, ο οποίος είχε μόνο μία νίκη στο ενεργητικό του με πρόγραμμα μερικής απασχόλησης και δεν είχε οδηγήσει ποτέ Funny Car, για να ξεκινήσει την επιστροφή του «The Snake» στο Funny Car και πρόσθεσε ένα δεύτερο Funny Car το 2001 με τον Tommy Johnson Jr. Ο Capps πρόσθεσε 16 ακόμη νίκες στο σύνολο του Prudhomme κατά τη διάρκεια της θητείας του 1997-2005, ενώ ο Johnson πρόσθεσε άλλες δύο νίκες στην εξαετή πορεία του στο Snake Racing.

Σε τέσσερις περιπτώσεις κατά τη διάρκεια των ετών της ομάδας πολλαπλών αυτοκινήτων — τρεις φορές με τους Dixon και Capps και μία φορά με Dixon και Johnson — οι οδηγοί του Prudhomme κέρδισαν τους τίτλους Top Fuel και Funny Car στην ίδια εκδήλωση. Ο Spencer Massey αντικατέστησε τον Dixon στο Top Fueler για τη σεζόν του 2009 και σημείωσε δύο νίκες για να ωθήσει το τελικό σύνολο του Prudhomme σε 112 νίκες διοργανώσεων — συμπεριλαμβανομένων 10 κορώνων Nationals US — και έξι παγκόσμιων πρωταθλημάτων.

Ορίστε, λοιπόν, 10 καθοριστικές στιγμές από έναν από τους κορυφαίους όλων των εποχών του αθλήματος. Θα συνεχίσω αυτή τη σειρά το 2024 και θα με ενδιέφερε να ακούσω ποιους οδηγούς θα θέλατε να δείτε με αυτόν τον τρόπο προφίλ. Ευχαριστώ, όπως πάντα για την παρακολούθηση. Ήταν άλλη μια υπέροχη χρονιά με στήλες και μια που τυχαίνει να μπορώ ακόμα να γράψω σε αυτήν την επέτειο ενός έτους του The Big Scare . Να είστε καλά φίλοι.

Σας ευχαριστούμε που αφιερώσατε χρόνο για να διαβάσετε αυτό το άρθρο. Πιθανόν να σας ενδιαφέρουν και τα παρακάτω θέματα:

• Abu Dhabi GP: Διάσημοι και εκατομμύρια, ο Jason Statham έδωσε 120.000.000 $ σε αυτόν τον οδηγό της F1
• Η F1 AI και η καταραμένη πίστα αλλάζει το δράμα
• MotoGP Βαλένθιας: Ο Bagnaia στέφθηκε διπλός παγκόσμιος πρωταθλητής MotoGP
• Μακελειό στο 21ο Motor Festival!!! (Απολογισμός)