MotoGP Lemans and Mad Max Theory : Ο γαλλικός γύρος MotoGP του περασμένου Σαββατοκύριακου προσέλκυσε 278.000 θαυμαστές. Κάποιοι πάνε για τους αγώνες, άλλοι για το ατελείωτο άναρχο πάρτυ και το χάος στο κάμπινγκ. Το Camping Mad Max γεμάτο τρέλα μήπως πρέπει να γίνει ένα μάθημα για το MotoGP;
Περπατάς για να φτάσεις στην είσοδο του MotoGP Lemans πτώματα παντού… Δύο μοτοσικλέτες στο κάμπινγκ του Λε Μαν, η μία νεκρή, η άλλη ετοιμοθάνατη. Πολλά φορτηγά παρκαρισμένα για να καλύψουν όλες τις ορέξεις σας, στα οποία ακόμη μπορεί να κοιμηθεί κάποιος και επίσης να πάρει αγκαλιά τη νεκρή μοτοσικλέτα του αφου θα έχει αφήσει την τελευταία πνοή πριν της έχεις τινάξει τον εγκέφαλο. Μάτια τυφλωμένα από τον καπνό, πρόσωπα κοκκινισμένα, σχεδόν καμένα από τις φλόγες, αυτιά κουφά από τη φλυαρία των μικρών όπλων και των εκρήξεων του πυροβολικού, συνεχίζουμε να προχωράμε, απτόητοι, προς τον στόχο μας, που πρέπει να φτάσουμε, πάση θυσία. Ένας άντρας κατεβαίνει μπροστά μας, με το πρόσωπο στη σκόνη, παραμιλώντας, γουργουρίζοντας ανεξέλεγκτα. Τα ασθενοφόρα περνούν ουρλιαχτά, οι σειρήνες θρηνούν, τα μπλε φώτα αναβοσβήνουν, σπεύδουν περισσότερα θύματα στον ιατρικό σταθμό στο πίσω μέρος.
Ο πόλεμος και η κόλαση, μαζί στο ίδιο σημείο με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Αλλά αυτός είναι πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς, δεν έχει εχθρούς. Ο άντρας που κατέβηκε γουργουρίζοντας, τώρα κυλά στην πλάτη του, με πρόσωπο λερωμένο με σκόνη και μπύρα, γελώντας ανεξέλεγκτα. Μέχρι που συνειδητοποιεί ότι η μπύρα του έχει χυθεί όλη πάνω του και έχει λασπώσει. Οι παρέα μου σε αυτήν την περιπέτεια που συμμετέχουν σε αυτή την τρέλα εδώ και χρόνια, γελάνε κι αυτοί. Τριγύρω είναι παράνοια, όμορφη παραφροσύνη. Καλώς ήλθατε στο Camping Lemans στο MotoGP στο Le Mans , το οποίο εκτείνεται μέχρι εκεί που μπορείτε να δείτε προς όλες τις κατευθύνσεις σαν μια απέραντη εμπόλεμη ζώνη: φλόγες ξεσπούν εδώ κι εκεί, ενώ ο μαύρος πικνός καπνός πνιγει τα πάντα καθώς ο ήλιος δύει και το βράδυ είναι η αρχη του παιχνιδιού, όλοι οι πραγματικοί τρελοί βγαίνουν έξω και παίρνουν θέσεις μάχης
Κάτω από την κάλυψη του σκότους, το μέρος πηγαίνει προς την αποκάλυψη – σαν ένα παράνομο rave πάρτυ στην ύπαιθρο, μόνο που οι τρελοί δεν περιστρέφονται σε ρυθμό έκστασης, πηδούν πάνω-κάτω στους ποπ-ποπ-ποπ κινητήρες που σε κρατάνε σε επαφή με την κόλαση, αφού δεν είσαι μακριά από το θάνατο. Μόνο οι γενναίοι τολμούν να σκοντάψουν μέσα από τις πύλες του Άδη και στη συγκεκριμένη Κοιλάδα του Θανάτου, και να βγουν αλώβητοι.
Ανοησίες, υπερβολές φυσικά. Πριν μπω στο κάμπινγκ “Camping Lemans” το βράδυ της Παρασκευής, διάφοροι άνθρωποι από τα paddock του MotoGP Lemans περνάγανε τα μηνύματα τους και άρχισαν να με προειδοποιούν: «Λοιπόν, χάρηκα που σε γνώρισα…» ή «Θα είσαι τυχερός να βγεις ζωντανός…». Μαλακίες. Η χωρίς σφαίρες εμπόλεμη ζώνη του Λε Μαν είναι πολύ ωραία. Δεν είδα τίποτα κακό να συμβαίνει όταν έχεις την διάθεση να διασκεδάσεις . Τα μόνα πράγματα που έβλεπα να βασανίζονται μέχρι θανάτου, ενώ οι ηδονοβλεψίες φώναζαν και δεκάδες μοτοσυκλέτες εργοστασιακές έως και πυρηνικοί πυραύλοι να τους πίνουν το λάδι ως την τελευταία ρανίδα της μπιέλας τους…
Το Le Mans είναι το Mad Max theory που έγινε αληθινό, το ζείς πραγματικότητα, το Glastonbury ή το Burning Man του πετρελαίου. Ο κόσμος πηγαίνει εκεί για να συμβεί. Δεν έχει σημασία ποιος είναι headlining στο Glasto ή ποιος θα είναι στην πρώτη σειρά στο MotoGP Le Mans, πηγαίνεις επειδή είναι Glasto και πηγαίνεις επειδή είναι Le Mans. Είναι και τα δύο ιερά γεγονότα, εκτός από το ότι οι τρελοί του Le Mans φτιάχνουν τις αναθυμιάσεις της καμένης βενζίνης και του λιωμένου καουτσούκ, όχι της έκστασης ή του οξέος. Για τρεις ημέρες οι φίλοι της μοτοσυκλετας μπορούν να ζήσουν στον δικό τους μικρό κόσμο, μια φούσκα αντιπολιτισμικής που απέχει ένα εκατομμύριο μίλια από την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Και προφανώς, υπάρχουν αγώνες. Οι καλύτεροι αναβάτες μοτοσυκλετών στον κόσμο διακινδυνεύουν τη ζωή και τα μέλη τους για χρυσό και δόξα ακριβώς εκεί. Αλλά μόνο αν μπορέσεις να σηκωθείς να κατέβεις από την πλάτη σου και να φύγεις από το κάμπινγκ, όπου μπορείς να είσαι όποιος θέλεις και να κάνεις ό,τι θέλεις να κάνεις.
Είναι όλα καλά, αταβιστική διασκέδαση. Αλλά με κάθε σοβαρότητα, γεγονότα όπως το Glastonbury και το Σαββατοκύριακο στο Le Mans MotoGP (ο αγώνας 24 ωρών είναι ακόμη πιο άγριος) εξυπηρετούν έναν σημαντικό κοινωνικό σκοπό. Η σύγχρονη κοινωνία γίνεται πιο ρυθμισμένη, πιο περιορισμένη και πιο ομοιόμορφη. Μερικοί άνθρωποι αρνούνται να συμμορφωθούν και να ζήσουν σε αυτό το κουτί, έτσι τρέχουν ουρλιάζοντας από την καθημερινή τους ύπαρξη σε εκδηλώσεις «ασφαλείας» όπως το Le Mans, το Glastonbury και το Burning Man. Το ντεμπούτο άλμπουμ των Streets Original Pirate Material εξηγεί αυτή την ιδέα πολύ απλά, σε ένα κομμάτι που ονομάζεται Geezers need excitement , που πάει κάπως έτσι…«Οι τρελάρες χρειάζονται ενθουσιασμό, αδρεναλίνη. Εάν η ζωή τους δεν τους το προσφέρει αυτό, υποκινούν τη βία».
Κοινή λογική, απλή κοινή λογική. Προφανώς, αυτό ισχύει και για τα θηλυκά που στραβοκοιτάζουν μέσα από τον καπνό και τις φλόγες στο Le Mans, αλλά κυρίως είναι μάγκες. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι όποιος μπορεί να θέλει να αντιμετωπίσει αυτήν την αποστάτη συμπεριφορά με μπαστούνια και μπαράζ πλαστικών σφαιρών έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι καλύτερο για όλους να αφήσουν τους μοτοσικλετιστές να είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν. Αφήστε τους να πάνε loco κάπου (σχετικά) ασφαλές. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο το Σαββατοκύριακο MotoGP του Le Mans έχει γίνει μια τέτοια Μέκκα για τους μοτοσικλετιστές. Ο επίσημος αριθμός για το Σαββατοκύριακο ήταν 278.000 θαυμαστές. Κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί την τελευταία φορά που βρέθηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι σε έναν αγώνα MotoGP.
Πιθανότατα ήταν είτε το GP της Τσεχοσλοβακίας του 1987 , στον ολοκαίνουργιο χώρο διεξαγωγής του Μπρνο , είτε το GP της Ανατολικής Γερμανίας της δεκαετίας του 1960, γύρω από την παλιά πίστα δρόμου Sachsenring , που και τα δύο έλαβαν χώρα πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, παρακολουθούμενοι από ανθρώπους που πεινούσαν για οτιδήποτε να κάνουν. Ο άνθρωπος που δημιούργησε το MotoGP του Le Mans σε αυτό που είναι σήμερα είναι ο υποστηρικτής Claude Michy, ο οποίος ανέλαβε το γαλλικό GP στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν έλαβε χώρα στο Le Mans.
