Από το αμερικάνικο ποδόσφαιρο μέχρι το ποδόσφαιρο που παίζει ο υπόλοιπος κόσμος, και σχεδόν κάθε ενδιάμεσο άθλημα, οι οπαδοί έχουν μάθει ότι ο καλύτερος τρόπος για να αναγνωρίσουν τους αγαπημένους τους παίκτες είναι να αναζητήσουν τους γιγάντιους αριθμούς στην πλάτη τους και τα ονόματα που είναι τυπωμένα πάνω τους. Στο MotoGP, ωστόσο, αν προσπαθείτε να ξεχωρίσετε ποιος αναβάτης είναι ποιος, το καλύτερο στοίχημά σας είναι να ελέγξετε τον πισινό του. Τα patches έχουν ιστορία στους αγώνες μοτοσικλετών που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1970, αλλά μέσω των εξελίξεων στην τεχνολογία, της εμφάνισης μερικών μεγαλύτερων προσωπικοτήτων και του εγγενώς καταναλωτικού μοντέλου χορηγίας των αγώνων, έχουν γίνει το de facto μέσο για τον εαυτό του αναβάτη. έκφραση το 2023. Πουθενά αλλού σε ένα σετ από δέρμα δεν θα βρείτε το όνομα ενός αναβάτη από το κάθισμα του παντελονιού του.

«[Μακριά από την πίστα], είμαι ένας τύπος που στα ρούχα μου, είμαι λίγο διαφορετικός από όλους τους άλλους δρομείς», δήλωσε στο ESPN ο αναβάτης της Monster Energy Yamaha και παγκόσμιος πρωταθλητής MotoGP το 2021 Fabio Quartararo από το Grand Prix της περασμένης εβδομάδας. της Ιταλίας. «Έχω το δικό μου στυλ και πολλοί άνθρωποι το λατρεύουν, και νομίζω ότι λόγω της προσωπικότητάς μου, δεν χρειάζεται να ντύνομαι πάντα το ίδιο [όπως όλοι οι άλλοι] και νομίζω ότι [το να εκφράζομαι μέσα από το μπάλωμα των γλουτών μου] είναι κάτι πραγματικά, πολύ διασκεδαστικό.”

Η ιστορία του μπαλώματος πισινών ξεκινά στο μοτοκρός. Καθώς το άθλημα έγινε πιο δημοφιλές στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, έγινε μια επιχείρηση, με κατασκευαστές όπως η Honda, η Kawasaki, η Suzuki και η Yamaha να αρχίζουν να δημιουργούν ομάδες. Οι αναβάτες τους φορούσαν πανομοιότυπο εξοπλισμό και συχνά οι σαλιάρες κάλυπταν οποιαδήποτε ονόματα και αριθμούς στο πίσω μέρος των φανελών, έτσι προμηθευτές όπως η Fox Racing — μια μάρκα που είναι συνώνυμη με το μοτοκρός για περισσότερα από 40 χρόνια — άρχισαν να τυπώνουν τα ονόματα των αναβατών στα οπίσθιά τους . Για το μεγαλύτερο μέρος της επόμενης δεκαετίας, ήταν πολύ απλό: μεγάλα γράμματα που έγραφαν το επώνυμο ενός αναβάτη κόπηκαν από δέρμα και ράβονταν στο πίσω μέρος του παντελονιού τους. Μετά ήρθε ο Τζέρεμι ΜακΓκραθ.

«Στον Ερασιτεχνικό Αγώνα της Loretta Lynn του ’87, ήμουν αρχάριος στην κατηγορία, ήμουν κανένας εκείνη την εποχή και είχα το «Showtime» στο παντελόνι μου», είπε ο McGrath στο ESPN. «Ήταν κάτι που έβαζε ο μπαμπάς μου εκεί επειδή συνήθιζα απλώς να επιδεικνύομαι πολύ για τους γονείς μου, επειδή εκεί που βρισκόταν το σπίτι μου, η πίστα μου ήταν στην πίσω αυλή και το σπίτι καθόταν από πάνω. Έτσι θα ήμουν απλώς εκεί έξω επιδεικνύοντας όλη την ώρα, έτσι ο μπαμπάς μου έβαλε το “Showtime” στο παντελόνι μου και, ιδού, τα αποτελέσματα και μετά η εικόνα άρχισε να [κρατάει]».

Η εικόνα στην οποία αναφέρεται ο ντόπιος της Νότιας Καλιφόρνια είναι μια εικόνα, ενός καινοτόμου και κάποιου που «άρεσε να κάνει έξυπνο κάθε τόσο», όπως το έθεσε. Οι 72 νίκες του στην κατηγορία Supercross 250cc/450cc είναι οι περισσότερες όλων των εποχών — ο πλησιέστερος αμφισβητίας του είναι 21 νίκες πίσω — δίνοντάς του το παρατσούκλι του “Βασιλιά του Supercross”. Κέρδισε δύο πρωταθλήματα Supercross κατηγορίας junior (1991 και 1992), επτά τίτλους Supercross 250cc/450cc μεταξύ 1993 και 2000 και ένα στέμμα μοτοκρός εξωτερικού χώρου 250cc/450cc (1995).

Ήταν τέτοια η κυριαρχία του McGrath που μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό του να αφιερώσει μέρος της προσοχής του στη γέννηση του αθλήματος του freestyle μοτοκρός, το οποίο ανέβηκε στην επικρατούσα συνείδηση ​​στους X Games τη δεκαετία του 2000. Συχνά βρισκόταν τόσο μακριά μπροστά στο γήπεδο Supercross που είχε την πολυτέλεια να επιδείξει τα κόλπα που είχε τελειοποιήσει παράγοντας πρωτοποριακές ταινίες freestyle όπως το “Steel Roots” και το “Terrafirma 2”. «Είχα αποθαρρυνθεί ψυχικά ο ανταγωνισμός και περπάτησα τη γραμμή της αυτοπεποίθησης και της αλαζονείας», είπε ο ΜακΓκραθ. «Αυτό είναι μόνο μέρος της στρατηγικής των αγώνων: θέλεις να κάνεις τους ανταγωνιστές σου να σκέφτονται για σένα και να σκέφτονται «Ω, φίλε, δεν έχω καμία πιθανότητα». Και το έμπλαστρο πισινό ήταν πραγματικά μια άλλη μορφή έκφρασης». Στη δεκαετία του 1990 που ήταν τρελή με τα ακραία σπορ, λίγοι εκφράστηκαν όπως το “Showtime”. “Όλοι φοβούνται τόσο πολύ να είναι εκφραστικοί και [ο πρωταθλητής του 1997 Supercross Jeff Emig] και ο McGrath, αυτοί οι μάγκες ήταν ακριβώς όπως, f—. Είμαστε ναρκωτικά και θα κάνουμε ό,τι θέλουμε να κάνουμε. Ο Memo Sandoval, διευθυντής σχεδίασης γραφικών της Fox, είπε στο ESPN από τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας στο Irvine, στην Καλιφόρνια, που περιβάλλεται από γενιές παντελονιών μοτοκρός και στένσιλ που χρονολογούνται δεκαετίες πίσω.

Πριν από τη σεζόν του 1995, ο ΜακΓκραθ υπέγραψε με τη Φοξ και άρχισε η εξέλιξη του μπαλώματος του οπίσθιου. Η απλότητα των μπλοκ γραμμάτων δεν ήταν πλέον αρκετή. Η Fox άρχισε να ανιχνεύει με το χέρι και να κόβει με το χέρι ειδικά γραφικά από δέρμα για να μεταφέρει την προσωπικότητα του McGrath που καθόριζε την περίοδο. «Ο χρόνος για να τα κάνεις αυτά ήταν τρελό», είπε ο Sandoval. “Και δίναμε [τους αναβάτες] δύο με τρία σετ ταχυτήτων το Σαββατοκύριακο, και τα φτιάχναμε για 12 παιδιά. Έτσι για έξι ώρες θα κόβατε ονόματα μόνο για αυτή τη μικρή ατομικότητα. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτά, αλλά η λεπτομέρεια και ο χρόνος μόνο για να δείξουν την ατομικότητά τους, αυτό είναι ξεχωριστό. Αυτή είναι η ραπτική.”

Ήταν μπροστά από τη σεζόν του 1997 όταν το παιχνίδι άλλαξε πραγματικά. Δεν ήταν πλέον στένσιλ και κομμένα με το χέρι μπαλώματα πισινό. Προμηθευτές όπως η Fox θα μπορούσαν πλέον να δημιουργούν ψηφιακά σχέδια που θα εκτυπώνονται και θα συμπιέζονται σε αφρό EVA, επιτρέποντας απείρως πιο περίπλοκα σχέδια, χωρίς να απαιτούνται επίπονες ώρες χειροποίητης φροντίδας. «Τότε αυτό έγινε πραγματικά ένα πραγματικό καλλιτεχνικό πράγμα», είπε ο ΜακΓκραθ, «επειδή δεν ήταν πια εκείνα τα κεφαλαία γράμματα κομμένα και φτιαγμένα για να μοιάζουν με κάτι, ήταν στην πραγματικότητα σαν τέχνη». Έξι χιλιάδες μίλια μακριά στην Ιταλία, ο Valentino Rossi έκανε για το MotoGP ό,τι έκανε ο McGrath για το Supercross. Την ίδια χρονιά, το 1997, ο Rossi θα υιοθέτησε τα κωμικά, πολύχρωμα έντονα γράμματα που θα έγραφαν τα ψευδώνυμά του στον αλήτη του. Τελικά, συμβιβάστηκε με ένα που κόλλησε: «Ο γιατρός». Η επωνυμία The Doctor του Valentino Rossi έγινε βασικό στοιχείο των αγώνων MotoGP για περισσότερες από δύο δεκαετίες.

Ο Rossi δεν ήταν ο πρώτος αναβάτης στο MotoGP που έβαλε το παρατσούκλι του στο πίσω μέρος του. Από τους συγχρόνους του, ωστόσο, ήταν μοναδικός στο ότι η τοποθέτηση δεν έφυγε ποτέ. Ενώ μερικοί αναβάτες ήθελαν τα ονόματά τους να είναι ραμμένα στους ώμους τους, όπως ο Michael Jordan, ο Rossi ήταν σταθερός στην πίστη του στο έμπλαστρο πισινών. «Είναι αστείο γιατί είμαι φίλος με τον Valentino και ήταν μεγάλος θαυμαστής μου, οπότε δεν πρόκειται να πω ότι αποδίδω λίγη πίστη σε αυτό, αλλά θα πω ότι παίρνω λίγο εύσημα γι’ αυτό», αστειεύτηκε ο ΜακΓκραθ. «Ο Βαλεντίνο είναι ένας από τους ήρωές μου και συνέτριβε τους πάντες μόνο με την εικόνα του, πόσο μάλλον με την ιππασία του».

Η άνοδος του Rossi στο άθλημα (δύο παγκόσμια πρωταθλήματα κατηγορίας junior το 1997 και το 1999 και επτά πρωταθλήματα MotoGP μεταξύ 2001 και 2009) συνέπεσε με μια επανάσταση στην τεχνολογία μετάδοσης. Το 2003, η σειρά άρχισε να πειραματίζεται με μια νέα ενσωματωμένη κάμερα. Το μπροστινό υλικό που είχε καταγραφεί για χρόνια απέτυχε να απεικονίσει τη σωματικότητα αυτού που βίωσαν οι αναβάτες, έτσι το υλικό τοποθετήθηκε στην ουρά των ποδηλάτων, επιτρέποντας στους θεατές στο σπίτι να δουν πώς οι ήρωές τους πάλεψαν με τις μηχανές τους. Οι κάμερες ήταν στραμμένες κατευθείαν στους πισούς των αναβατών. Κανείς δεν είχε καθιερωμένο σχέδιο με μπαλώματα πισινών όπως ο Rossi, και η επωνυμία “The Doctor” έγινε θρύλος. “Οι περισσότεροι από τους αναβάτες, έβαλαν το επώνυμό τους [εκεί] και νομίζω ότι ήταν πολύ ωραίο να βλέπεις κάποιον με ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα με το ψευδώνυμό του”, είπε ο Quartararo. «Οπότε ήταν μια πολύ ωραία κίνηση, θα έλεγα».

Δεν ήταν μια αλλαγή από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 2000, σχεδόν κανένας στο MotoGP δεν είχε το όνομά του τυπωμένο οπουδήποτε εκτός από το κάτω μέρος του. Ωστόσο, η άνευ προηγουμένου επιρροή του Rossi και η εμφάνιση της κάμερας που τοποθετείται στην ουρά δεν ήταν οι μόνοι λόγοι για αυτό. Με το σύνολο της πλάτης των αναβατών να μεταδίδεται στα σαλόνια σε όλο τον κόσμο, ο χώρος στους ώμους έγινε κυριολεκτικά κορυφαίος. Η Repsol, μια ισπανική εταιρεία ενέργειας και πετροχημικών, είναι χορηγός τίτλου για την ομάδα MotoGP της Honda από το 1995, και για όλη αυτή την 28χρονη σχέση το λογότυπό της βρέθηκε πιτσιλισμένο στους ώμους των αναβατών της.

Φέτος, 10 από τις 11 ομάδες στο grid έχουν το όνομα ή το λογότυπο του χορηγού στην κορυφή της πλάτης των αναβατών τους. Ενώ η υγεία των σειρών αγώνων σε όλο τον κόσμο εξαρτάται από το ενδιαφέρον των χορηγών, η επιμονή να επικολλώνται εταιρικά λογότυπα σε κάθε τετραγωνική ίντσα του εξοπλισμού ενός αναβάτη έχει παρεμποδίσει την ικανότητα των αθλητών να εκφραστούν. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του MotoGP για το 2021, Φάμπιο Κουαρτάραρο, έχει δώσει μεγάλη έμφαση στο έμπλαστρο των γλουτών του και στην προσωπική του επωνυμία στο El Diablo.

Δεν υπάρχει πιο ορατό παράδειγμα από τα κράνη των αναβατών. Κάποτε ήταν το μέρος για να μεταδίδουν στον κόσμο ποιος ήταν ένας δρομέας ως άτομο, τώρα κυριαρχούνται από λογότυπα επωνυμιών ενεργειακών ποτών όπως η Red Bull και η Monster, που μπορούν ακόμη και να υπαγορεύουν ποια χρώματα μπορεί να είναι τα κράνη των αθλητών τους. Το έμπλαστρο πισινό, λοιπόν, είναι το τελευταίο κομμάτι των αναβατών ακινήτων για να εκφραστούν. «Για την εικόνα των αναβατών, [το έμπλαστρο πισινών] είναι σημαντικό, αλλά όχι πραγματικά για τον χορηγό», είπε ο Κουαρτάραρο. «Νομίζω ότι είναι πολύ ωραίο από κάθε ομάδα να αφήνει αυτόν τον χώρο στον αναβάτη και να επιδεικνύει λίγο την προσωπικότητά του». «Πιστεύω ότι το έμπλαστρο για τον πισινό θα υπάρχει πάντα, εκτός κι αν ο Monster λέει «Όχι, το θέλουμε αυτό», είπε ο Sandoval. «Ελπίζω να μην εγκαταλείψουμε ποτέ αυτό το κομμάτι, γιατί αυτό είναι το μόνο κομμάτι με το οποίο μπορούμε ακόμα να ελέγξουμε την ατομικότητα [των αναβατών]».