VR46 Racing team & Valentino Rossi Ride to immortality

Γιατί η νίκη του VR46 Racing team κάνει την κληρονομιά του Valentino Rossi αθάνατη

VR46 Racing team: Η παρθενική νίκη του Marco Bezzecchi στο MotoGP στην Αργεντινή ήταν επίσης το πρώτο ταξίδι της ομάδας VR46 στην κορυφή του βάθρου στην πρώτη κατηγορία. Αν και σηματοδοτεί ένα σημαντικό ορόσημο, είναι επίσης το τελευταίο βήμα της κληρονομιάς του Valentino Rossi που εκτείνεται πολύ πέρα ​​από τη συνταξιοδότησή του ως αναβάτης

Ο Valentino Rossi ανακάλυψε την ταχύτητα ανταγωνιζόμενος ό,τι είχε τροχούς στους δρόμους της Tavullia, παίζοντας με τους φίλους του, αστειευόμενος και πάντα προσπαθώντας να κερδίσει, με την ανταγωνιστικότητα που ήταν πάντα το σήμα κατατεθέν του. Σαν σε παιχνίδι, ένας νεαρός Rossi έφτασε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα το 1996, και συνέχισε να αγωνίζεται για τη διασκέδαση, πηγαίνοντας τους φίλους του σε αγώνες και μετατρέποντας τη μάντρα σε παιδική χαρά για τη «Φυλή Τσιουάουα» του.

Για πλάκα, συνέχισε να κερδίζει, κέρδισε τους τίτλους στα 125cc και 250cc, ανέβηκε στα 500cc και ήθελε να συνεχίσει να διασκεδάζει, να αστειεύεται με τους φίλους του και με τους αντιπάλους του. Μια μνησικακία τον έκανε να εγκαταλείψει τη Honda, τον μεγαλύτερο κατασκευαστή στον κόσμο, για να δείξει ότι ήταν ο αναβάτης και όχι η μοτοσυκλέτα που κέρδιζε, και εντάχθηκε στη Yamaha, κερδίζοντας ακόμα, εξακολουθώντας να είναι παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο Rossi άφησε το πρωτάθλημα μετά τη Βαλένθια πριν από δύο χρόνια, μετά από ένα τέταρτο του αιώνα που απολάμβανε τους αγώνες και άφησε μια κληρονομιά που κανείς δεν είναι πιθανό να ταιριάξει.

Ωστόσο, πριν κλείσει ένα από τα πιο λαμπρά και επιτυχημένα κεφάλαια στην ιστορία του αθλητισμού, ο Rossi φύτεψε έναν σπόρο στο σχήμα της ομάδας του στο MotoGP: την αγωνιστική ομάδα VR46, το αποτέλεσμα της ακαδημίας αναβατών VR46 από την Tavullia, τη συνέχεια του έργου που ξεκίνησε στους δρόμους της πόλης που τον είδαν να μεγαλώνει.

Στη δεύτερη σεζόν της, τα εξαιρετικά αποτελέσματα που έχει πετύχει η ομάδα φέρουν τη σφραγίδα του πιο αυθεντικού Rossi – του νεαρού αναβάτη που κέρδισε τίτλους για διασκέδαση. Τώρα, μέσω των νεαρών αναβατών της ακαδημίας, διατηρεί την κληρονομιά του πιο ζωντανή από ποτέ. Αν ο παγκόσμιος τίτλος MotoGP του Pecco Bagnaia ή οι νίκες του Franco Morbidelli έδειξαν την αξία της ακαδημίας, η νίκη του Marco Bezzecchi το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Termas επιβεβαίωσε την επιτυχία του έργου που ξεκίνησε το 2014.

«Δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι τέτοιο», λέει ο Bezzecchi μετά την παρθενική του νίκη στο MotoGP στην Αργεντινή. “Είχα όλων των ειδών τις σκέψεις στο μυαλό μου, αλλά ποτέ κάτι τέτοιο. Ειλικρινά, είμαι πολύ χαρούμενος για την ομάδα, γιατί χωρίς τον Vale και την ακαδημία θα ήταν πιθανώς αδύνατο να το πετύχω.”

VR46 Racing team η ακαδημία που αλλάζει τα δεδομένα

“Η ιδέα για την ακαδημία ξεκίνησε το 2013 με μερικούς νεαρούς αναβάτες που πήγαιναν στο γυμναστήριο με τον Vale. Τους έδωσε συμβουλές και τους βοήθησε με κάποια πράγματα, τίποτα σοβαρό”, εξηγεί ο Uccio Salucci, διευθυντής της ομάδας VR46 και ο καλύτερος φίλος του Rossi. «Μια μέρα, ο Franco Morbidelli μου ζήτησε να τον βοηθήσω να βρει μερικές φόρμες, γιατί δεν έβρισκε καμία μάρκα που να τον χορηγούσε, και τον βοήθησα», προσθέτει ο άνθρωπος που ήταν, για 25 χρόνια, η σκιά του #46. στο γκαράζ του. “Και μετά αναρωτήθηκα αν δεν θα ήταν καλή ιδέα να σοβαρευτώ και να δημιουργήσω μια ακαδημία. Μίλησα με τον Vale και με ρώτησε “Θέλεις να δουλέψεις σε αυτό;” Έτσι ξεκίνησαν όλα».

Το VR46 Riders Academy γεννήθηκε το 2014 και ο Morbidelli ήταν ο πρώτος του μαθητής. Ακολούθησαν πολλά άλλα νεαρά ιταλικά ταλέντα, μερικά από αυτά πολύ επιτυχημένα, όπως ο Bagnaia, και άλλα που αποδείχθηκαν αποτυχημένα, όπως ο Romano Fenati. Μετά την ακαδημία, το σχέδιο μεγάλωσε για να δημιουργήσει την VR46 Racing Team, πρώτα στο Moto3, μετά στο Moto2 και πέρυσι με τη δική του ομάδα στην κορυφαία κατηγορία. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, η ομάδα με έδρα την Tavullia πέτυχε τη μεγαλύτερη επιτυχία της μέχρι στιγμής: την πρώτη της νίκη στο MotoGP.

“Πάντα παλεύουμε πολύ σκληρά, αλλά είμαστε πολύ στενοί φίλοι και έχουμε μια υπέροχη σχέση. Δεν κρατάμε τίποτα μέσα μας, είμαστε πολύ ανοιχτοί μεταξύ μας” Franco Morbidelli
Το βασικό μυστικό της ακαδημίας είναι πολύ απλό: να βάζεις τη διασκέδαση στο επίκεντρο των πάντων, χωρίς να ανησυχείς για τίποτα άλλο. Οι αναβάτες εργάζονται, προπονούνται, ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ακούνε τις συμβουλές του Rossi και προκαλούν ο ένας τον άλλον. Υπάρχουν συνεχείς μάχες και μάχες, προσπαθώντας πάντα να είναι πιο γρήγορος από τον επόμενο αναβάτη, ενώ μια ομάδα έμπιστων επαγγελματιών φροντίζει για όλα τα άλλα: συμβόλαια, φαγητό, ταξίδια, εκδηλώσεις.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη, ο Luca Marini – μέλος της ακαδημίας, αναβάτης VR46 και αδερφός του Rossi – εξήγησε πώς μέσα από την αντιπαλότητα, οι νέοι αναβάτες διαμορφώνονται και μαθαίνουν.

“Βλέπω τον Vale στο ράντσο, όπου είναι ένας από τους πιο δυνατούς μετά από μένα! Το να τσακώνεσαι μαζί του είναι πάντα παραγωγικό, πολύ ενδιαφέρον. Έχει κάτι περισσότερο από τους υπόλοιπους αναβάτες, και όταν τσακώνεσαι μαζί του το αντιλαμβάνεσαι.” εξηγεί. “Πάντα, είμαι ο πιο γρήγορος από όλους [στο ράντσο]. Πάντα ιππεύω με τον Vale, βγαίνω πίσω, τσακώνουμε και πάντα προσπαθεί να με νικήσει, πάντα σκέφτεται κάτι και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί μπορείς μαθαίνει πολλά, ακόμα και στην ηλικία του έχει κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους».

Ο Morbidelli εξηγεί το μυστικό για την καλή αρμονία που υπάρχει μεταξύ των αναβατών και πώς μεγαλώνουν στη δουλειά: «Πάντα παλεύουμε πολύ σκληρά, αλλά είμαστε πολύ στενοί φίλοι και έχουμε πολύ καλή σχέση μεταξύ μας. Δεν κρατάμε τίποτα μέσα μας, είμαστε πολύ ανοιχτοί μεταξύ μας. Δεν φοβόμαστε να ρίξουμε ένα τρύπημα ο ένας στον άλλον ή να πούμε σε κάποιον ότι ήταν τρελός. Είμαστε μια υπέροχη ομάδα και αυτό ισχύει και το πώς παλεύουμε.”

Ένα άλλο μυστικό είναι ο επαγγελματισμός της ακαδημίας και της ομάδας, μια διαδικασία που διατηρούσε πάντα έναν κοινό παρονομαστή: την τοποθέτηση των πιο έμπιστων ανθρώπων του Rossi σε βασικές θέσεις. Ο καλύτερος φίλος του Rossi, Uccio, είναι το «αφεντικό», αλλά δίπλα του οι υπεύθυνοι της εταιρείας VR46 είναι άνθρωποι που πάντα συνεργάζονταν με τον Rossi. Διευθυντής της ομάδας είναι ο Pablo Nieto, γιος του Angel, φίλου του Rossi από τότε που ο Ιταλός μπήκε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και με τον οποίο ανέπτυξε μεγάλη συνενοχή, τόσο στα σιρκουί όσο και τα καλοκαίρια στην Ίμπιζα.

Ο Matteo Flamigni, για πολλά χρόνια μηχανικός τηλεμετρίας του #46 στη Yamaha και την Ducati, είναι πλέον μηχανικός στίβου του Bezzecchi. Ο David Munoz, ο τελευταίος αρχιμηχανικός του Rossi, είναι τώρα ο επικεφαλής του πληρώματος του Marini. προπονητής Idalio Gaviria, ο οποίος ήταν προπονητής της ομάδας VR46 στο Moto3 και από το 2019 και μέχρι τη συνταξιοδότησή του προπονητής του ίδιου του Rossi. Ακόμη και ο υπεύθυνος επικοινωνίας, Pol Beltran, τον οποίο ο Rossi ανακάλυψε την τελευταία του ενεργό χρονιά στο RNF, είναι μέλος της ομάδας και τώρα συνεργάζεται με την ομάδα του αδελφού του Marini.

Τέλος, και πιθανώς το πιο σημαντικό, κάθε μέλος της ακαδημίας και της VR46 Racing team έχει μια απεριόριστη αφοσίωση και πίστη στον Rossi, τον οποίο θαυμάζουν και σέβονται μέχρι το σημείο να εργάζονται ακούραστα για να πετύχουν. Στην πραγματικότητα, το 80% της τρέχουσας ομάδας MotoGP αποτελείται από ένα μείγμα ανθρώπων που έχουν προέλθει από τις ομάδες Moto3 και Moto2, μαζί με προσωπικό με το οποίο έχει συνεργαστεί ο Rossi κατά τα χρόνια του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Ένα παράδειγμα της συνενοχής και της πίστης που κυριαρχεί μεταξύ των αγοριών της ακαδημίας VR46 Racing team φάνηκε μετά τον αγώνα Moto3 στον Τέρμα. Ο Andrea Migno, ο οποίος δεν έχει κανονική διαδρομή αυτή τη σεζόν και έτρεξε ως αλλαγή του τραυματία Lorenzo Fellon, κατάφερε να τερματίσει στο βάθρο και να πανηγυρίσει περίμενε τους Bagnaia, Marini, Bezzecchi, Morbidelli, Flamigni, Uccio. … μια φωτογραφία που ανέβασε ο ίδιος ο Rossi στα κοινωνικά του δίκτυα.

Αλλά, αναμφίβολα, η εικόνα που θα θυμούνται όλοι από το Σαββατοκύριακο είναι αυτή της ομαδας  και του Bezzecchi στο βάθρο φορώντας τη φανέλα της εθνικής ομάδας της Αργεντινής, ένα νεύμα και έναν φόρο τιμής στον θρίαμβο του Rossi το 2015, όταν στην ίδια πίστα ανέβηκε στην κορυφή του βάθρου φορώντας το πουκάμισο του Ντιέγκο Μαραντόνα ενώ τραγουδούσε «mama, ho visto Maradona» – το ίδιο τραγούδι που του τραγούδησαν οι στενότεροι φίλοι του στο γκαράζ την ημέρα της συνταξιοδότησής του στη Βαλένθια.