
Τέτοια μέρα του 1991, μας αποχαιρετούσε ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου, που στα εμπνευσμένα χρόνια του ’60 και του ΄70 λειτούργησε μεστά και αποδοτικά και ως στιχουργός. Πολύ καρπερή η σύμπραξή του με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Γιώργο Ζαμπέτα και όχι μόνο.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης μεγαλούργησε τις λιγοστές φορές που ενώθηκε με τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Νίκο Γκάτσο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Ναζίμ Χικμέτ (μεταφρασμένο από τον Γιάννη Ρίτσο), κυρίως όμως με τον Δημήτρη Χριστοδούλου
Απλός αλλά μεστός ο Δημήτρης Χριστοδούλου. Άμεσος αλλά και βαθύς. Δραματικός αλλά καίριος. Οραματιστής όμως γήινος. Αγωνιστής και ρεαλιστής μαζί. Ερωτικός μέχρι το μεδούλι…
Για τα τραγούδια που τον συνδέουν με τον Καζαντζίδη, ο χρόνος, η αποδοχή, τα ίδια μιλάνε από μόνα τους: «Βράχο βράχο τον καημό μου», «Παράπονο», «Μετανάστης» και «Καημός» σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, «Ποιος δρόμος είναι ανοικτός» σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου, «Με το βοριά» και «Μεσάνυχτα που να σε βρώ» σε μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα.