Οι πυροβολισμοί απάντησαν στις ανθρώπινες κραυγές. Η φασαρία έπρεπε να σταματήσει με περισσότερη φασαρία. Με το νόμο του δυνάστη.
Βρισκόμαστε στις 22 Ιουλίου 1943. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή.
Μα οι Έλληνες θέλουν να διαμαρτυρηθούν. Για την επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής.
Στην Αθήνα, χιλιάδες κόσμου βρέθηκαν στο δρόμο. Παρά το φόβο για αντίποινα από τους Γερμανούς. Το πλήθος αναθάρρησε, μέχρι που εμφανίστηκαν τα τανκς (22 Ιουλίου 1943).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η ατζέντα της ημέρας (22/7)
Και οι δρόμοι αντί για πλήθος κόσμου, απέκτησαν ένα διαφορετικό χρώμα. Κατακόκκινο.
Οι Γερμανοί, όντας δυσαρεστημένοι από τη χαλαρότητα των Ιταλών, άρχισαν να χτυπούν στο… ψαχνό.
Αρκετές Ελληνίδες δε δίστασαν να τα βάλουν με κοτζάμ τανκ. Και ας ήξεραν τι κακό τους επιφυλάσσει η μοίρα τους. Δύο απ’ αυτές, η Παναγιώτα Σταθοπούλου και η Κούλα Λίλη είναι ανάμεσα στα πρώτα θύματα.
Οι Γερμανοί πότε χρησιμοποιούσαν τα όπλα τους. Και πότε τις ερπύστριες του τανκ. Πατώντας πάνω στα άψυχα ή στα ζωντανά σώματα.
Και εκείνος ο θόρυβος από το πολυβόλο που κροτάλιζε μονότονα. Και αφαιρούσε λαίμαργα ζωές.
Το κόστος ήταν τεράστιο: περίπου 30 νεκροί, 200 τραυματίες και 500 συλληφθέντες. Όλα αυτά σύμφωνα με τα αντιστασιακά Μέσα.
Οι Γερμανοί θορυβήθηκαν. Και άφησαν στην άκρη το σχέδιο της παράδοσης της Μακεδονίας στους Βούλγαρους.
