ΑΤΖΕΝΤΑ

Ποπ Κορν: Από τον Iνδιάνο Κουαντεκίνα στους… Βρετανούς

Σαν σήμερα στις 22 Φεβρουαρίου 1630 ένας ινδιάνος ονόματι Κουαντακένα, έκανε γνωστό το ποπ κορν σε κάποιους Βρετανούς.

Ποπ-Κορν
Ποπ-Κορν
Συντάκτης: Γιώργος Διπλοΐδης Χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά

Σαν σήμερα στις 22 Φεβρουαρίου 1630 ένας ινδιάνος ονόματι Κουαντακένα, έκανε γνωστό το ποπ κορν σε κάποιους Βρετανούς.

Το δημοφιλές σνακ Ποπ κορν πολλά χρόνια πριν το ανακαλύψουν οι κινηματογράφοι, στις 22 Φεβρουαρίου του 1630, έμαθε την τέχνη του σε κάποιους Βρετανούς αποίκους στο Πλίμουθ της Μασαχουσέτης, ένας Ινδιάνος ονόματι Κουαντακένα.

Όσοι από τους Ευρωπαίους το δοκίμασαν ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ, που το έτρωγαν κάθε πρωί, συνοδεύοντάς το με κρέμα και ζάχαρη. Αργότερα έγινε απαραίτητο συνοδευτικό στο δείπνο της Ημέρας των Ευχαριστιών.

Το ποπ-κορν έγινε περισσότερο διάσημο τον 19ο αιώνα, από τους υπαίθριους πωλητές στα πάρκα, στα πανηγύρια και τα καρναβάλια. Ήταν η περίοδος που ο μέσος Αμερικανός είχε αρχίσει να έχει ελεύθερο χρόνο στη διάθεση του.

Με την εξάπλωση της κινούμενης εικόνας, οι πλανόδιοι πωλητές έστησαν την πραμάτεια τους έξω από τους κινηματογράφους. Γρήγορα ήρθαν σε σύγκρουση με τους αιθουσάρχες, που δεν ήθελαν να αποσπάται η προσοχή των θεατών κατά τη διάρκεια της προβολής. Όταν όμως οι θεατές επέβαλαν τη θέλησή τους, η προβολή της ταινίας συνοδευόταν πλέον με το ποπ κορν.

Έτσι και οι αιθουσάρχες αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση. Έτσι πήραν υπό την ευθύνη τους, τη διάθεση του προϊόντος, το οποίο τους απέφερε επιπλέον κέρδη.

Η γλυκιά συνήθεια άλλαξε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το ποπ κορν απόκτησε αλμυρή γεύση, όταν η ζάχαρη ήταν είδος εν ανεπαρκεία. Στις μέρες μας, το ποπ-κορν είναι ο απαραίτητος σύντροφος της ελαφράς διασκέδασης στους πολυκινηματογράφους όλου του κόσμου. Οι Αμερικανοί κρατούν και σήμερα τα σκήπτρα στην κατανάλωση ποπ-κορν, με 65 κιλά ανά άτομο ετησίως.

Προτού όμως το ανακαλύψουν οι κινηματογραφόφιλοι, ήταν αγαπητή συνήθεια των κατοίκων των σπηλαίων. Το παλαιότερο εύρημα, ηλικίας 5.000 ετών, εντοπίστηκε στο Νέο Μεξικό και οι επιστήμονες το θεωρούν καθαρά αμερικανικό προϊόν.

Οι ιθαγενείς το απολάμβαναν τοποθετώντας έναν – έναν τους σπόρους αραβοσίτου πάνω από τη φλόγα με τη βοήθεια ενός κλαδιού. Με αυτό έφτιαχναν μπύρα και σούπες, ενώ το χρησιμοποιούσαν και για την κατασκευή κοσμημάτων. Με αυτόν τον τρόπο το έμαθε και ο Χριστόφορος Κολόμβος.

 Η ατζέντας της ημέρας (22/2)

Απίθανες προσφορές και σούπερ πακέτα σε παιδικά περιοδικά και παραμύθια στο Magbox.gr.

Exit mobile version