Ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο του 1940 η Ελλάδα συγκλονίζεται από μία απρόκλητη επίθεση της φασιστικής Ιταλίας.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μετρούσε ήδη 11 μήνες. Οι Γερμανοί έχουν εισβάλει στην Πολωνία, το Παρίσι είναι ήδη δικό τους, η Αγγλία βομβαρδίζεται και ο επόμενος στόχος είναι η «κόκκινη» Σοβιετική Ένωση.
Η Ελλάδα, όπου την εξουσία έχει καταλάβει πραξικοπηματικά τέσσερα χρόνια πριν, ο Ιωάννης Μεταξάς, τηρεί ουδέτερη στάση, αλλά είναι εμφανές ότι βρίσκεται στο πλευρό της Αγγλίας.
Η φασιστική Ιταλία, σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας, με τον ισχυρό στόλο της διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στις θάλασσες της Μεσογείου από τη Μεγάλη Βρετανία.
Οι οδηγίες του Μουσολίνι είναι σαφείς: «Προκαλέστε με κάθε τρόπο αυτούς τους άθλιους Έλληνες. Κάντε τους με κάθε κόστος να απαντήσουν και μετά τσακίστε τους. Καμία δύναμη δεν μπορεί να αντισταθεί στη Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μας…»
Η διαταγή για τον τορπιλισμό της «Έλλης», ενός ελαφρού καταδρομικού πλοίου («ευδρόμου» με την ορολογία του μεσοπολέμου) ήδη 30 ετών τότε, δόθηκε από την ιταλό διοικητή των Δωδεκανήσων Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκι, ηγετικό στέλεχος του Ιταλικού Φασιστικού Κόμματος και πρέπει να ήταν σε γνώση του Μουσολίνι.
Το ιταλικό υποβρύχιο είχε εκκινήσει από τη ναυτική βάση στο Παρθένι της Λέρου το βράδυ της 14ης Αυγούστου, προκειμένου να πλήξει εχθρικά πλοία στην Τήνο και τη Σύρο και ακολούθως να αποκλείσει τη Διώρυγα της Κορίνθου.
Στις 8:25 π.μ., λίγη ώρα πριν από τη λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας κι ενώ στην παραλία της Χώρας Τήνου ήταν συγκεντρωμένος πολύς κόσμος, το «Ντελφίνο» επιχείρησε να πλήξει με τρεις τορπίλες το ελληνικό εύδρομο.
Από αυτές μόνο μία βρήκε το στόχο της (οι άλλες δύο εξερράγησαν στην προκυμαία), καταφέροντας όμως καίριο πλήγμα στο ελληνικό σκάφος, στο μηχανοστάσιο και στις δεξαμενές πετρελαίου.
Περίπου μία ώρα αργότερα, και παρά τις προσπάθειες του πληρώματός της, η «Έλλη» βυθίστηκε, παρασύροντας στο θάνατο 9 υπαξιωματικούς και ναύτες (οι τραυματίες ανήλθαν σε 24).
