Αναμνήσεις με ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου και άφησαν το στίγμα τους, όποιο κι αν είναι αυτό.
Αναμνήσεις με ανθρώπους που έφυγαν ή που έμειναν.
Αναμνήσεις με ανθρώπους που σε πλήγωσαν ή που σε έκαναν πιο χαρούμενο από ποτέ.
Αναμνήσεις με ανθρώπους που δεν είναι πια στη ζωή ή που είναι στη ζωή, απλώς όχι στη δική σου.
Θες να γυρίσεις πίσω να τις ζήσεις ξανά.
Θες να γυρίσεις πίσω να αλλάξεις ό,τι έγινε, για να μην είναι πια αναμνήσεις αλλά πραγματικότητα.
Θες να κάτσεις όλη μέρα στο κρεβάτι με τη μουσική στη διαπασών να βλέπεις φωτογραφίες και βίντεο από τις παλιές καλές εποχές.
Ξέρεις ότι πρέπει να τις ξεχάσεις αλλιώς θα τις νοσταλγείς για πάντα κι έτσι δεν θα καταφέρεις ποτέ να προχωρήσεις.
Νιώθεις τύψεις άμα δημιουργήσεις άλλες καινούριες αναμνήσεις για να αντικαστήσεις αυτές τις παλιές. Γιατί αυτές οι παλιές πονάνε…
Χαίρεσαι όμως γιατί κάποιες από αυτές τις ζεις και τώρα. Δεν χάθηκαν όλες. Δεν χάθηκαν όλοι. Κάποιοι είναι ακόμα εδώ. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Τις θες όλες εδώ. Τους θες όλους εδώ. Ό,τι κι αν έχει γίνει. Ξέρεις γιατί; Γιατί κατάλαβες τη σημασία τους. Γιατί τώρα ξέρεις ότι από όλες κέρδισες κάτι. Αλλά είναι αργά τώρα. Τώρα τέλος. Ό,τι έγινε έγινε. Κράτα αυτούς που είναι εδώ και τους υπόλοιπους ξέχασε τους. Αν ήταν αληθινό δεν θα είχε χαθεί. Και όσο για εκείνους που κανονικά θα ήταν εδώ αλλά η ζωή είχε αλλά σχέδια, ξέχασε τους κι αυτούς. Πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου. Δεν σου κάνει καλό να τους θυμάσαι και να στεναχωριέσαι.
Αυτά σκέφτεσαι. Συνέχεια και συνέχεια μέχρι να τα πιστέψεις και τελικά να τα κάνεις πράξη επιτέλους. Νομίζεις ότι έτσι βοηθάς τον εαυτό σου.
Και τότε ακούγεται μέσα σου μια φωνή…
-ΠΑΣ ΚΑΛΑ; ΤΙ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ; ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΘΕΣ ΝΑ ΤΙΣ ΞΕΧΑΣΕΙΣ;
Και τότε θυμάσαι ξανά. Χάνεσαι στο μυαλό σου. Νιώθεις ότι το κεφάλι σου θα σπάσει με όλες αυτές τις σκέψεις. Είναι λες και σου μιλούν πολλές διαφορετικές φωνές. Ταυτόχρονα κιόλας. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Και τότε κάνεις το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις στον εαυτό σου. Κλείνεσαι. Είσαι μονίμως καλά. Δεν σκέφτεσαι. Δεν εκφράζεσαι. Αποφεύγεις τα συναισθήματα σου, γιατί ξέρεις ότι αν νιώσεις, τελείωσες. Θα βυθιστείς στις σκέψεις αυτές και πάλι. Και δεν θα ξέρεις τι να κάνεις και πάμε πάλι απ’ την αρχή.
Τότε είναι που χρειάζεσαι κάποιον να σου πει : ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΕΤΣΙ; ΞΕΚΟΛΛΑ! ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ; ΜΑ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΕΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ; ΘΕΣ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ; ΤΡΑΓΙΚΟ!
Όμως ξέρεις τι; Δεν υπάρχει κανείς. Και ξέρεις γιατί; Γιατί τους έδιωξες όλους. Έχτισες τοίχους γύρω σου και τώρα κανείς δεν μπορεί να τους περάσει. Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει και εσύ σε κανέναν δεν μπορείς να ανοιχτείς. Και κοίτα τώρα. Είσαι πιο μόνος από πριν. Πονάει περισσότερο από πριν και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Τα δοκίμασες όλα. Ή μήπως όχι;…
-Μα γιατί όχι; Αφού πήγα σε όλους τους ψυχολόγους άκουσα όλες τις συμβουλές. Ξέχασα και ξεπέρασα ό,τι με βασάνιζε. Ή μήπως όχι; Μάλλον όχι. Μάλλον απλώς έβαλα τα προβλήματά μου κάτω από μια κουβέρτα. Μάλλον έχεις δίκιο. Τα έκανα όλα χειρότερα και τώρα δεν ξέρω τι θα κάνω….ΕΕΕ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ; ΒΟΗΘΕΙΑ! ΘΕΛΩ ΒΟΗΘΕΙΑ!
Και τότε… Τότε λες ένα Κύριε Ιησού Χρηστέ ελέησον με και μετά κι άλλο. Κι άλλο.
-Κοίτα! Βγαίνεις από το σκοτάδι. Σώθηκες! Δεν έχεις αμφιβολία πια. Ξέρεις γιατί ; Γιατί βρήκες ένα σύμμαχο. Γιατί τώρα ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος. Και έλα τώρα, σοβαρά πίστεψες ότι θα χανόσουνα μέσα στο ίδιο σου το κεφάλι; Αφού εσύ το ελέγχεις. Ή μήπως όχι ;
-Μπααα αποκλείεται αφού εγώ ελέγχω τον εαυτό μου. Εγώ έφτιαξα τον εαυτό μου. Εγώ με τις δυνάμεις μου και… Και την εμπειρία μου…
– Ααα ναι; Και τότε γιατί παραλίγο να χαθείς; Στις δυνάμεις σου, στην εμπειρία σου, στον έλεγχο σου, στη λογική σου…
-Μα όχι, εγώ… Εγώ το ελέγχω! Μόνο εγώ! Εγώ ήθελα να τα περάσω όλα αυτά για να γίνω καλύτερος και να… να μάθω. Ναι για να μάθω! Εγώ τα σκέφτηκα! Και γι’ αυτό με έσωσα στο τέλος!
-Ααα ναι ;
-Εε… Εεμ.. ΝΑΙ!
-Ααα ναι;
-Εεε… Δεν… Δεν ξέρω …