Η δίκη που του γύρισε μπούμερανγκ και αντί να δικαιωθεί του πήρε τη ζωή του, το κύρος του και την ελευθερία του

Ήταν από τους πιο διάσημους ανθρώπους στην Αγγλία. Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε ήδη γράψει το “Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι”, είχε κατακτήσει το θέατρο του Λονδίνου και ήταν σύμβολο εξυπνάδας και σαρδόνιου χιούμορ. Την άνοιξη του 1895, μπήκε σε μια δικαστική αίθουσα με σιγουριά. Πίστευε πως είχε το δίκιο με το μέρος του. Δεν ήξερε τι τον περίμενε.

Ο Μαρκήσιος του Κουίνσμπερι είχε κατηγορήσει δημόσια τον Ουάιλντ για ανήθικη συμπεριφορά. Ο Ουάιλντ, αντί να το αγνοήσει, υπέβαλε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση. Πίστευε πως μπορούσε να ταπεινώσει τον Κουίνσμπερι στα δικαστήρια. Η απόφαση αυτή αποδείχτηκε μοιραία. Η δίκη δεν κύλησε όπως περίμενε.

Οι δικηγόροι του αντιπάλου παρουσίασαν δεκάδες μαρτυρίες και αποδείξεις για τις προσωπικές του σχέσεις. Ο τύπος παρακολουθούσε. Η κοινωνία άρχισε να αλλάζει στάση. Όσο ο Ουάιλντ προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του με λογοπαίγνια και ειρωνεία, το δικαστήριο σκλήραινε. Η μήνυση κατέπεσε. Ο ίδιος έγινε το νέο αντικείμενο έρευνας.

Λίγες μέρες μετά την κατάρρευση της υπόθεσης, οι αρχές εξέδωσαν ένταλμα σύλληψης. Η κατηγορία: «βαριά απρέπεια». Ένα νομικό σχήμα που τιμωρούσε τότε κάθε ομοφυλοφιλική πράξη στην Αγγλία. Ο Ουάιλντ δεν πρόλαβε να διαφύγει. Συνελήφθη και οδηγήθηκε σε δίκη, αυτή τη φορά ως κατηγορούμενος.

Η δεύτερη δίκη ήταν σκληρή, δημόσια, εξευτελιστική. Ο Τύπος είχε ήδη πάρει θέση. Το κοινό ζητούσε τιμωρία. Η λογοτεχνία δεν είχε πια σημασία. Η κοινωνία ήθελε να δει έναν αλαζόνα να πέφτει. Στις 25 Μαΐου 1895, ο Όσκαρ Ουάιλντ καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα. Από το θέατρο πέρασε στο κελί.

Η φυλακή τον κατέστρεψε σωματικά και ψυχικά. Μετά την αποφυλάκισή του, εξορίστηκε στο Παρίσι. Δεν έγραψε ξανά ποτέ με την ίδια δύναμη. Πέθανε το 1900, άρρωστος και σχεδόν ξεχασμένος. Η δίκη που άρχισε για να αποκαταστήσει το όνομά του, του πήρε τελικά τη ζωή του, το κύρος του και την ελευθερία του.