Η τυραννική περίοδος των 161 ημερών νοσηλείας του Στέλιου Καζαντζίδη τελείωσε στις 14 Σεπτεμβρίου 2001 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών. Ο Στελάρας βύθισε στη θλίψη τον απλό κόσμο που τον λάτρεψε. Ήταν η φωνή τους. Αλλά και εκείνοι που δεν μεγάλωσαν με τα τραγούδια του, σίγουρα αναγνωρίζουν την ανεπανάληπτη χροιά της φωνής του.
Σίγησε η φωνή της Ελλάδας, η φωνή-πρότυπο για τους μεταγενέστερους λαϊκούς τραγουδιστές. Το μεγαλύτερο ίσως μποτιλιάρισμα που έγινε ποτέ από την Λ. Αθηνών ως την Ελευσίνα συνέβη εκείνο το πικρό Σάββατο που χιλιάδες ανώνυμοι και επώνυμοι φίλοι του τον συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία του στο κοιμητήριο Ελευσίνας. Έφυγε πρόωρα στα 70 του χρόνια και ως το τέλος έκανε χρυσούς δίσκους.
Η πρώτη του ηχογράφηση ήταν το 1952 όταν μπήκε για πρώτη φορά στο στούντιο της «Κολούμπια» του Τάκη Λαμπρόπουλου για να ερμηνεύσει ένα «ρεμπέτικο» του Απόστολου Καλδάρα το «Για Μπάνιο Πάω», που πέρασε απαρατήρητο.
Κάποιοι τότε δεν πίστεψαν στη φωνή του και βιάστηκαν να τον θεωρήσουν αντίγραφο του Πρόδρομου Τσαουσάκη που τότε μεσουρανούσε. Αυτό ήταν και το πρότυπο του Στέλιου Καζαντζίδη, όπως παραδεχόταν ως το τέλος.
Όμως ο «Στελάρας» δεν μιμούνταν κανένα. Ήταν μοναδικός. Σημαντική η βοήθεια στο πρώτο βήμα του από την Καίτη Γκρέυ που εκείνη την εποχή ήταν το μεγάλο όνομα της Κολούμπια. Μαζί της έζησε ένα φλογερό έρωτα και παράλληλα έγιναν ένα αχτύπητο καλλιτεχνικό δίδυμο. Γνωρίστηκαν στο κέντρο «Ζέφυρος» στο Νέο Ηράκλειο το ’52. Κοινός τους φίλος ο συνθέτης Γεράσιμος Κλουβάτος.
Το τέλος άδοξο καθώς ο Καζαντζίδης γνώρισε στο κέντρο «Πανόραμα» της Θεσσαλονίκης την 17χρονη τότε Μαρινέλλα.
Τα πρώτα του όμως καλλιτεχνικά βήματα συνδέθηκαν με την πρώτη του αγάπη, την Καίτη Γκρέυ, και ως γνωστόν η πρώτη αγάπη είναι η πιο μεγάλη…