H «woke» κουλτούρα «ευλογεί» την παχυσαρκία; Στον βωμό της πολιτικής ορθότητας και του τυφλού «δικαιωματισμού», φαίνεται πως κάθε ίχνος λογικής κινδυνεύει να «θαφτεί» κάτω από την επιβολή νέων «προτύπων», ακόμα και αν αυτά προάγουν καταστάσεις που καταστρέφουν την υγεία.
Η επιστήμη έχει σαφώς καθορίσει πως η παχυσαρκία είναι μια νόσος (όπως και η ανορεξία) και πως αυτή η νόσος ενδέχεται να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα υγείας όπως καρδιαγγειακά νοσήματα, διαβήτη, μυοσκελετικά προβλήματα κ.λπ. Αυτό όμως δεν μοιάζει να απασχολεί μεγάλες εταιρείες, όπως η Abercrombie & Fitch, η οποία ανάρτησε στον επίσημο λογαριασμό της στο Instagram, την εικόνα μιας παχύσαρκης καταναλώτριας που φορούσε ρούχα της εταιρείας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σάλος από τους χρήστες για το κατά πόσο το να προβάλλεις έναν παχύσαρκο ως «πρότυπο» είναι σωστό ή επιχειρεί την κανονικοποίηση μιας νόσου.
Όλα δείχνουν πως το «δικαιωματιστικό» marketing μπαίνει σε ανώτερη μοίρα, ακόμα και από την ίδια την υγεία των καταναλωτών. Η παχυσαρκία είναι μια «πανδημία» που ευθύνεται για εκατομμύρια θανάτων παγκοσμίως κάθε έτος, όμως οι εταιρείες επιμένουν να λειτουργούν επιδοκιμαστικά για την «μόδα» της παχυσαρκίας. Επικρατεί μια υποκριτική κολακεία των πάντων, αρκεί να εξυπηρετείται το «δικαιωματιστικό» αφήγημα, και έτσι αρχίζει να χάνεται κάθε αίσθηση ισορροπίας, κάθε αίσθηση αυτοκριτικής και αυτογνωσίας.
Και κάπως έτσι μεγαλώνουν γενιές που μαθαίνουν πως δεν πρέπει να κοπιάσουν για τίποτα, δεν πρέπει να διορθώσουν τίποτα, δεν πρέπει να αλλάξουν τίποτα, δεν πρέπει να τους απασχολεί το «νους υγιής εν σώματι υγιεί».
Ασφαλώς κανείς δεν ισχυρίζεται πως είναι λάθος να διαφημίζονται ρούχα για παχύσαρκους ανθρώπους, άλλα είναι άλλο αυτό και άλλο να παρουσιάζεται ως «κανονικότητα» και «νέα τάση» η ύπαρξη μιας νοσογόνου κατάστασης.
Αν οι εταιρείες δεν διστάζουν να πλασάρουν το «πρότυπο» του «cool» παχύσαρκου, τότε για ποιο λόγο να μην παρουσιαστεί και το «πρότυπο» του «cool» καπνιστή, του «cool» ναρκομανή, του «cool» αλκοολικού; Αν στα πλαίσια της «κορεκτίλας» χαθεί κάθε κριτήριο για το τι είναι υγιές και τι λάθος πρότυπο, τότε ποιος μπορεί να ορίσει το που θα σταματήσει η κατρακύλα;
Το κάθε κράτος πρόνοιας που υποτίθεται πως κόπτεται για τη δημόσια υγεία όπως είδαμε με τις υποχρεωτικότητες που επιβλήθηκαν στην υπόθεση της πανδημίας, κάνει τα στραβά μάτια στην «πελατεία» των παχύσαρκων ανθρώπων. Αντί να δίνεται προτεραιότητα στην κατάδειξη μιας νόσου που καταστρέφει την υγεία μας, η αγορά αποδέχθηκε στους κόλπους της «δικαιωματιστικής» ατζέντας την παχυσαρκία και ενθαρρύνει την αποδοχή ενός εντελώς λανθασμένου προτύπου.
