Άγιος Νεκτάριος: Συμπληρώσαμε 101 χρόνια από τότε που η αγία ψυχή του Αγίου Νεκταρίου, πέταξε για να ενωθεί με την πηγή της Ζωής, τον Χριστό. Μέσα από το Αρεταίειο Νοσοκομείο Αθηνών όπου νοσηλευόταν βαριά άρρωστος με καρκίνο του προστάτη. Εκεί που γιατροί και νοσηλευτές έγιναν μάρτυρες καταπληκτικών θαυμάτων του.
Πέρα από το (γνωστό και από την ταινία «Ο Άνθρωπος του Θεού») θαύμα με τον παράλυτο που περπάτησε μόλις τον ακούμπησε η φανέλα του Αγίου, έγιναν κι άλλα θαυμαστά σημεία, πριν ακόμα ταφεί ο Άγιος.
Μία από τις νοσοκόμες που ονομαζόταν Στάσα Καλοκάγαθου είχε το σύζυγο της άρρωστο από ανίατη ασθένεια. Η γυναίκα σκούπισε με ένα βαμβάκι λίγο από τον μύρο που έβγαινε από το μέτωπο του Αγίου και επάλειψε με αυτό τον άνδρα της. Αυτός θεραπεύθηκε αμέσως και μάλιστα μπόρεσε και να παρευρεθεί στη νεκρώσιμη ακολουθία του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα.
Μεγάλη εντύπωση έκανε σε όσους έζησαν τις τελευταίες του μέρες, η πνευματική εγρήγορση που τον συνόδευσε μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή. Μια επαγρύπνηση που γεννήθηκε ως καρπός μιας θαυμαστά ασκητικής ζωής με ακατάπαυστη προσευχή. Είναι σίγουρο πως ο Άγιος Νεκτάριος, ανάμεσα στα άλλα στεφάνια που αξιώθηκε να πάρει μετά θάνατον, ήταν και αυτό του μαρτυρίου. Γιατί ένα διαρκές μαρτύριο υπήρξε η ζωή του.
Άφησε πίσω του σπουδαία παρακαταθήκη
Αυτός ο μέγας παιδαγωγός, γυαλίστηκε σαν διαμάντι μέσα σε έναν βίο γεμάτο από συκοφαντίες, δολοπλοκίες, ταπεινώσεις και πίκρες. Αναίμακτα, άλλα όχι λιγότερο οδυνηρά μαρτύρια. Και όχι μόνο υπερυψώθηκε μέσα από όλα αυτά, άλλα άφησε πίσω του και σπουδαία «μαγιά». Αγιασμένο παράδειγμα, πολύτιμο συγγραφικό και υμνογραφικό έργο, άλλα και πνευματικά τέκνα που συνέχισαν το θεάρεστο έργο του.
Όπως ο Άγιος Σάββας εν Καλύμνω, η Γερόντισσα Ξένη (η πρώτη Ηγουμένη της Μονής της Αίγινας), Ο Γέροντας Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής, Ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος και άλλοι. Και πιο πρόσφατα ο Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης που αξιώθηκε να δει ολοζώντανο τον Άγιο το 1980, ο οποίος τον θεράπευσε από καρκίνο.
Ο Άγιος Νεκτάριος αποτέλεσε πηγή χάριτος σε έναν καιρό μεγάλης αστάθειας. Έγινε όαση ουράνιας ελπίδας για τον απλό λαό, και έναν αιώνα μετά την κοίμηση του, εξακολουθεί να είναι. Έδωσε νέα πνοή στον μοναχισμό κοντά σε αστικά κέντρα. Πότισε τους κόλπους της Εκκλησίας με το «αίμα» των κόπων του. Θεράπευσε και ξεδίψασε ψυχές. Έκανε το πατερικό πνεύμα, προσιτό στους σύγχρονους Έλληνες. Συνέχισε να θαυματουργεί ως τις μέρες μας.
Τόσο ταπεινός όσο και αρχοντικός ταυτόχρονα. Ποιος να ξεχάσει πως η αυταπάρνηση του έφτασε μέχρι σημείου να καθαρίζει ο ίδιος τη Ριζάρειο Σχολή, για να μην απολυθεί ο υπεύθυνος για την καθαριότητα, που ήταν άρρωστος!
Αυτός ο κατασυκοφαντημένος Άγιος, έδωσε τόσα πολλά στην Ορθοδοξία, στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο, που οι όλες οι γενιές οφείλουν να υποκλίνονται μπροστά του.