Υπό την τρομακτική πίεση της woke επέλασης στον αθλητισμό, η Ιταλίδα πυγμάχος, Άντζελα Καρίνι, αναγκάστηκε να ανασκευάσει τα λεγόμενά της, προφανώς γιατί φοβήθηκε ότι θα «εξαφανιστεί» από τον χάρτη της πυγμαχίας αν επιμείνει στην αρχική (και αυθεντική) τοποθέτησή της.
Τα συμφέροντα της προώθησης του γουοκισμού στον αθλητισμό είναι τόσο μεγάλα (και με πολιτικές διαστάσεις), που είναι… θαύμα που η Καρίνι δεν «μετανόησε» πολύ πιο γρήγορα.
«Βγαίνω με το κεφάλι ψηλά και με ραγισμένη καρδιά. Είμαι μια ώριμη γυναίκα. Το ρινγκ είναι η ζωή μου. Όταν νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά, δεν τα παρατάω. Πρέπει όμως να έχεις και την ωριμότητα να ξέρεις που να σταματήσεις. Να έχεις την ωριμότητα να πεις, “εντάξει, φτάνει”», είχε πει με νόημα μετά τον αγώνα ντροπής η Καρίνι, όταν οι διοργανωτές την ανάγκασαν να αγωνιστεί απέναντι σε άντρα που αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα, τον Αλγερινό Ιμάνε Κελίφ.
Η παγκόσμια κατακραυγή ήταν (και συνεχίζει να είναι) τεράστια, οπότε φαίνεται ότι ασκήθηκαν πιέσεις προς την Άντζελα Καρίνι να δώσει δημόσιο… συγχωροχάρτι στην κακοποίηση των γυναικών από διαφυλικά άτομα. Δηλαδή από θύμα, να εμφανιστεί ως… θύτης που αδίκησε κιόλας τον… καημένο Αλγερινό πυγμάχο!
Έτσι ενώ η καταρρακωμένη Καρίνι αρχικά είπε ξεκάθαρα ότι ο αγώνας δεν ήταν δίκαιος και δεν έδωσε ούτε καν το χέρι της στον Αλγερινό, προφανώς γιατί τον θεωρούσε ανέντιμο, τώρα κάνει στροφή 180 μοιρών και εμφανίζει το ξυλοκόπημα γυναικών από άνδρες ως… «κανονικότητα»!
Φαίνεται ότι τα διεθνή κέντρα αποφάσεων στον αθλητισμό διαθέτουν πολύ… αποτελεσματικούς μηχανισμούς, ακόμα και για να κάνει ένας αθλητής το άσπρο… μαύρο, σε λίγα 24ωρα. Κάπως έτσι η Καρίνι βγήκε τελικά και… δαρμένη και υπόλογη! Ζήτησε συγγνώμη που άθελά της αδίκησε την Αλγερινή… «θηλυκότητα» (αφού της είχε σπάσει τη μύτη με μια μόνο γροθιά).
«Σε καμία περίπτωση δεν έκρινα την Ιμάνε. Ποια είμαι εγώ για να το κάνω; Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πολλά για την αντίπαλό μου εκτός από ένα πράγμα: Δεν έχουμε για τίποτα να την κατηγορήσουμε και δεν έχει καμία ευθύνη. Είναι μια γυναίκα που αγωνίζεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως εγώ», τόνισε η… μεταμελημένη Καρίνι.
Ερωτηθείσα για τον λόγο που δεν της έδωσε το χέρι στο τέλος του αγώνα είπε: «Έκανα λάθος. Βγήκα από το ρινγκ γεμάτη με οργή. Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ στη ζωή μου. Πάντα χαιρετούσα την αντίπαλό μου. Ζητώ συγγνώμη από την Ιμάνε που δεν της έδωσα το χέρι».
Όταν ρωτήθηκε σχετικά, είπε ότι όντως αυτή είναι η… άποψη της και πως δεν υπέκυψε σε πιθανές πολιτικές πιέσεις.
Αυτό έλειπε βέβαια, να το παραδεχτεί κιόλας. Αν η Καρίνι αποκάλυπτε την παρασκηνιακή πίεση, τότε αυτό θα σήμαινε ότι δεν ήταν ικανή πίεση. Όμως για κακό της, ήταν παραπάνω από αποτελεσματική. Γιατί δεν γίνεται κάτι να το θεωρείς άδικο και μετά με κάποιο… μαγικό τρόπο να το θεωρείς δίκαιο.
«Όλη αυτή η διαμάχη με στεναχωρεί», είπε η Καρίνι σύμφωνα και με την Gazzetta dello Sport. «Λυπάμαι και για την αντίπαλό μου. Εάν η ΔΟΕ είπε ότι μπορεί να αγωνιστεί, σέβομαι αυτή την απόφαση». «Στην πραγματικότητα, θέλω να ζητήσω συγγνώμη από αυτήν και από όλους τους άλλους. Θύμωσα γιατί η παρουσία μου στους Ολυμπιακούς αγώνες είχε τελειώσει. Δεν έχω τίποτα εναντίον της Κελίφ. Στην πραγματικότητα, αν την ξανασυναντούσα θα την αγκάλιαζα».
Όπως φαίνεται, η μοναδική επιλογή που αφήνουν οι αθλητικές αρχές στις γυναίκες είναι να «προσκυνήσουν» αυτήν την παράνοια και να μην στέκονται ως εμπόδια στην καθιέρωσή της. Και όσο δεν υπάρχουν συλλογικές αντιδράσεις από τις γυναίκες αθλήτριες, οι ατομικές ενστάσεις θα καταπνίγονται, όπως στην περίπτωση της Καρίνι.