Συνεχίζουμε στο Sportime την προσπάθεια να σπάσει το απόστημα της κομματοκρατίας που καταδυναστεύει την αστυνομία και την κρατά όμηρο μικροπολιτικών συμφερόντων. Γιατί πιστεύουμε ότι διαθέτουμε πολλούς άξιους αστυνομικούς και δεν τους αξίζει να λαμβάνουν τέτοια μεταχείριση.
Σε μια χώρα που η εγκληματικότητα εκτοξεύεται κατακόρυφα και προκύπτουν όλο και περισσότερες ανάγκες για αστυνόμευση, πολλοί νέοι μπαίνουν στην αστυνομία με όρεξη να προσφέρουν στον πολίτη, αλλά και ελπίδα ότι θα κυνηγήσουν τα όνειρά τους με ένα επάγγελμα που υποτίθεται ότι εγγυάται σταθερότητα.
Μόνο που αυτό είναι ένας μεγάλος μύθος. Πέρα από το θέμα που αναδείξαμε για τις οικογένειες που χωρίζονται στα 2 λόγω αποσπάσεων, επειδή το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη παρατύπως εμποδίζει τις συνυπηρετήσεις, έχουμε και το φαινόμενο υπηρεσιακής «ομηρίας» των νέων αστυνομικών.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι όταν ένας νεαρός αστυνομικός μπει στο Σώμα με την αφέλεια ότι εισέρχεται σε ένα περιβάλλον αξιοκρατίας και επαγγελματικής ανέλιξης, τον περιμένουν 2 τεράστια σοκ: Πρώτον ότι δεν λογαριάζεται καθόλου η αξία του αλλά μόνο τα χρόνια υπηρεσίας και δεύτερον και κυριότερο, ότι δεν έχει δικαίωμα παραίτησης για τα πρώτα 8 χρόνια.
Συγκεκριμένα το κατώτερο αστυνομικό προσωπικό υποχρεούται να υπηρετήσει στην Ελληνική Αστυνομία για 8 χρόνια χωρίς δικαίωμα παραίτησης, ενώ αντίστοιχη υποχρέωση έχουν και οι ειδικοί φρουροί που πρέπει να υπηρετήσουν για 3 χρόνια. Οι αστυνομικοί μπορούν να παραιτηθούν νωρίτερα από τα 8 χρόνια υπό πολύ αυστηρές προϋποθέσεις, μόνο αν έχουν διανύσει τα 2/3 του χρόνου υποχρεωτικής υπηρεσίας και μόνο αν εγκριθεί η αίτηση εξόδου τους από το Σώμα από το Πρωτοβάθμιο Συμβούλιο Κρίσης Αστυφυλάκων – Αρχιφυλάκων και Ανθυπαστυνόμων.
Ας αναλογιστούμε ότι ένας νέος που θα μπει στην Αστυνομία στα 20 του, θα συνειδητοποιήσει απογοητευμένος ότι θα παίρνει έναν οικτρό μισθό, θα κάνει γραφειοκρατική «χαμαλοδουλειά», θα δουλεύει σε υποστελεχωμένα ή και απαρχαιωμένα τμήματα, θα τον υποχρεώνουν να περιφρουρεί πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, θα ψωνίζει εξοπλισμό από την τσέπη του, θα διακινδυνεύει ακόμα και τη ζωή του, θα χρειάζεται να κάνει και δεύτερη δουλειά για να επιβιώσει, όμως παράλληλα ο νόμος του το απαγορεύει.
Θυμηθείτε μόνο τον άτυχο 31χρονο ειδικό φρουρό, Αγαθάγγελο Παπαδόπουλο, που αναγκαζόταν να κάνει «μαύρα» μεροκάματα με το φορτηγό και καταπλακώθηκε από μπάζα από κατάρρευση κτιρίου στον Πειραιά, τον περασμένο Απρίλιο.
Όταν λοιπόν ένας νέος αστυνομικός συνειδητοποιήσει όλα αυτά τα κακώς κείμενα και απελπιστεί, δεν έχει καν το δικαίωμα να αποχωρήσει και να αλλάξει τον επαγγελματικό προσανατολισμό του. Όταν βγει από το Σώμα στα 28 του χρόνια, θα είναι ένας ανειδίκευτος που θα έχουν πάει στράφι τα πιο παραγωγικά χρόνια μόρφωσης και εκπαίδευσης.
Εν ολίγοις, με το άθλιο σύστημα διαχείρισης του προσωπικού στην αστυνομία, ο νεαρός αστυνόμος δεν έχει δικαίωμα για λάθος. Αν δεν επιμείνει στην αρχική επιλογή του, που μπορεί να είναι και αποτέλεσμα νεανικής επιπολαιότητας, θα το πληρώσει ακριβά. Τι μπορεί να κάνει στα 28 ένας νέος για να σπουδάσει, ενώ τρέχουν οι ανάγκες βιοπορισμού; Ακόμα πιο δύσκολα, τι μπορεί να κάνει ένας 28ρης με οικογένεια;
Αντί το Σώμα να αλλάξει όλα αυτά που απογοητεύουν τον νέο αστυνομικό, απλά τον εκμεταλλεύεται για 8 χρόνια, κι έπειτα τον αποβάλει και του λέει «βγάλε τα πέρα μόνος σου». Βοηθάει το καλό της αστυνομίας αυτή η απάνθρωπη μεταχείριση των νέων; Φυσικά και όχι. Αλλά η Πολιτεία κωφεύει και της αρκεί μόνο η «στρατολόγηση»…