Απογραφή 2021: Μνημόνια, υπέρογκοι φόροι, φτωχοποίηση, ανεργία, brain drain, ανύπαρκτη οικογενειακή πολιτική, εκτρώσεις, είναι μερικές μόνο από τις βασικές αιτίες που ο πληθυσμός της Ελλάδας μας μειώθηκε κατά σχεδόν 400.000 άτομα μέσα στην δεκαετία 2011 – 2021.
Μιλάμε για μια πληθυσμιακή καταστροφή που δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με τους μεγαλύτερους πολέμους στους οποίους έχει εμπλακεί η Ελλάδα, μετά την επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του ελληνικού κράτους το 1830.
Σύμφωνα με τον επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Αθανάσιο Θανόπουλο, η απογραφή του 2021 έδειξε ότι ο μόνιμος πληθυσμός της χώρας είναι πλέον 10.432.481 άτομα και είναι μειωμένος κατά 3,5% σε σύγκριση με την απογραφή του 2011, όταν είχε καταγραφεί πληθυσμός 10.816.286 ατόμων. Ουσιαστικά η Ελλάδα «έχασε» 383.805 άτομα σε δέκα χρόνια!
Για να διανοηθούμε το μέγεθος της ερήμωσης που συντελείται, είναι σα να σβήστηκαν από τον πληθυσμιακό χάρτη η Πάτρα (πληθυσμός: 168.202 σύμφωνα με την απογραφή του 2011) η Λάρισα (πληθυσμός: 144.651) και τα Ιωάννινα (πληθυσμός: 65.574) μαζί!
Ή σα να χάθηκε ο μισός πληθυσμός της συμπρωτεύουσας Θεσσαλονίκης, η οποία το 2011 αριθμούσε 789.191 πολίτες!
Απίστευτα θλιβερές διαπιστώσεις, που γίνονται ακόμη πιο τραγικές αν αναλογιστεί τις δηλωμένες προθέσεις της κυβέρνησης που αντί να «στρίψει το τιμόνι» της χώρας που οδεύει ολοταχώς προς τον εθνικό αφανισμό, ομολογεί πως θα «λύσει» το πρόβλημα με αντικατάσταση των Ελλήνων με πληθυσμούς από την Ασία και την Αφρική. Όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η κυβέρνηση επιδιώκει μια «ώριμη και συνειδητή ένταξη αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία» ώστε να «ανακουφιστεί η πληθυσμιακή μας υποχώρηση».
Αντί δηλαδή να αντιμετωπιστούν οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτήν την γενοκτονία, επιδιώκεται να συνεχιστεί το ξερίζωμα του γηγενούς πληθυσμού και η υποκατάσταση του από μια «βαβυλωνία» ανθρώπων που ως επί το πλείστον δεν έχουν καμία πρόθεση να αφομοιωθούν ή να ασπαστούν τον πολιτισμό, τις αξίες, τα ιδανικά και τους νόμους της χώρας στην οποία εποικούν.
Η τεκνογονία δεν στηρίζεται από το κράτος και βάλλεται συνεχώς από μεταμοντέρνα ιδεολογήματα που προωθούν το πρότυπο του άτεκνου, αποκομμένου από την προσφορά στην πατρίδα ανθρώπου, που ζει μόνο για την σωματική ικανοποίηση του εαυτού του. Η παραδοσιακή οικογένεια απαξιώνεται συνεχώς από το κράτος και κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα ετών όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να την ενισχύσουν, άλλα υποσκάπτουν τα θεμέλια της οικογενειακής προοπτικής.
Κάθε προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης στα θέματα γονιμότητας και δικαιωμάτων του αγέννητου παιδιού, σαμποτάρονται συστηματικά από τους γνωστούς «δικαιωματιστικούς» κύκλους που ούτε λίγο – ούτε πολύ θεωρούν την τεκνογονία ως κοινωνική κατάρα, ως εμπόδιο στην αποθέωση του «εγώ», ως βαρίδι στο «ενεργειακό αποτύπωμα» και άλλες παρόμοιες μισανθρωπικές προσεγγίσεις.
Οι εκτρώσεις έχουν γίνει πλέον υπόθεση «ρουτίνας» και εκατοντάδες χιλιάδες αγέννητα παιδιά καταλήγουν στον θάνατο, στα πλαίσια ενός «δικαιώματος» που ανήκει μόνο στον ισχυρό και εξοντώνει τον ανίσχυρο.
Το πρόβλημα του δημογραφικού έχει πλέον πάρει εφιαλτικές διαστάσεις και οδηγεί τον ελληνισμό σε υπαρξιακά ερείπια. Όμως υπάρχει ακόμα χρόνος να αναστραφεί η καταστροφή. Εφόσον αποκτήσει συνείδηση του προβλήματος πρώτα απ’ όλα η κοινωνία, και απαιτήσει ριζικές λύσεις, τότε και οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν θα μπορέσουν παρά να υποκύψουν στις πιέσεις. Υπάρχει όμως αυτή η αφύπνιση σήμερα; Προφανώς και όχι. Άραγε πόσες ακόμα πόλεις πρέπει αν ερημωθούν για να ξυπνήσουμε επιτέλους;