Ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις «άστεγοι» και «αδέσποτα» στην ίδια πρόταση
Η Μήδεια, το χιόνι και η κακοκαιρία έφερε για άλλη μια φορά στο μυαλό του καθενός μας τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουν στο δρόμο οι συνάνθρωποι μας που η ζωή δεν τους τα έφερε ρόδινα, συνήθως η μια αναποδιά ήρθε μετά την άλλη, και βρίσκονται τωρα στο δρόμο χωρίς να έχουν κάποια στέγη. Κανείς, αν δεν το έχει περάσει, δε μπορεί να φανταστεί πως αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι. Νομίζουμε ότι συγκρίνεται το κρύο που νιώθεις μέχρι να ανάψεις το aircondition, τη σόμπα ή το αερόθερμο με το τι περνάει ένας άνθρωπος που κουβαλάει όλο του το είναι σε δυο σακούλες και μια χαρτοκουτα.
Η πολιτεία έχει θεσπίσει κάποιες βοήθειες για αυτους τους ανθρώπους. Σίγουρα δεν είναι αυτό που σαν κοινωνία θα θέλαμε ιδανικά να παρέχουμε στους πιθανότατα μελλοντικούς άτυχους εαυτους μας, στους γονείς μας και στους συνανθρώπους μας. Αλλά τουλάχιστον υπάρχουν κάποια πολύ βασικά πράγματα για να κάνουμε τη ζωή αυτών των ανθρώπων λίγο καλύτερα. Είναι υποχρεώση όλων μας να ενημερωθούμε και να ενημερώσουμε για το πως μπορούμε να βοηθήσουμε αυτους τους ανθρώπους.
Βλέποντας κάποιος τις αναφορές στους άστεγους συνανθρώπους μας που δημοσιεύονται στα social media θα δει πολλές φορές στην ίδια πρόταση να χρησιμοποιείται και η λέξη αδέσποτα, με προτάσεις του στυλ «πολύ κρύο σήμερα, σκέφτομαι τους άστεγους και τα αδέσποτα». Είναι μια πρόταση που όταν την ξαναδεις χωρίς συναισθηματισμούς μπορείς να αντιληφθείς το μεγάλο λάθος και την ειρωνεία. Και αυτό γιατί είναι δυο περιπτώσεις με διαφορετική αιτία.
Στην περίπτωση του συνανθρώπου μας όλο το βάρος πέφτει αποκλειστικά και μόνο στην πολιτεία. Ανεξάρτητα από το τι οδήγησε αυτόν τον άνθρωπο αυτό στο να μεινει χωρίς στέγη οφείλουμε σαν κοινωνία να εξασφαλίζουμε την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση στον καθένα μας.
Στην περίπτωση των αδέσποτων ζώων η ευθύνη είναι διαφορετική. Η ευθύνη της πολιτείας περιορίζεται κυρίως στο ότι δεν έχει μαζέψει αυτά τα ζώα (είμαστε όμως σίγουροι ότι το θέλουμε αυτό; Ποια θα είναι η τύχη τους μετά; ). Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βαραίνει κυρίως εμάς τους ίδιους. Εμάς που παίρνουμε ένα χαριτωμένο σκυλακι για να παίξει το μικρό μας και που μετά από λίγο καιρό το παρατάμε. Εμάς που ενισχύουμε το εμπόριο και την αναπαραγωγή με σκοπό το κέρδος, με το να προτιμάμε ζώα «ράτσας» . Εμάς που ξεχνάμε ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
Σήμερα σκεφτόμαστε τους συνανθρώπους μας που είναι άστεγοι
Σήμερα σκεφτόμαστε τα αδέσποτα ζώα
Ας το κρατήσουμε έτσι. Δυο διαφορετικές προτάσεις για να είναι πιο εύκολο να θυμόμαστε τις αιτίες αλλά και τις λύσεις τους.