Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες στο επάγγελμα του αστυνομικού, είναι η κοινωνική απομόνωση που με διάφορους τρόπους φροντίζει να του επιβάλλει το σύστημα. Παραθέσαμε σε προηγούμενο άρθρο μερικούς βασικούς λόγους που ο αστυνομικός βρίσκεται σε υπηρεσιακή «ομηρία» και τον εκμεταλλεύονται οι πολιτικές ηγεσίες.
Ως εκ τούτου συμφέρει την Πολιτεία να βρίσκει τρόπους ώστε να κρατά εγκλωβισμένους τους αστυνομικούς, να τους μεταχειρίζεται σαν «ιδιωτικό στρατό», κρατώντας τους αποκομμένους από την κοινωνία. Οι κυβερνήσεις δεν θέλουν τον αστυνομικό να αναπτύξει σχέση εμπιστοσύνης με τον πολίτη, αλλά μια σχέση φόβου, ώστε να επιβάλλεται η κυβερνητική πολιτική όσο αντιλαϊκή και να είναι.
Από τη μεριά του ο αστυνομικός ζει σε ένα εργασιακό καθεστώς όπου η ίδια η πολιτική ηγεσία του κόβει τις γέφυρες με την κοινωνία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σε κάθε κυβερνητικό φιάσκο που σχετίζεται με θέματα τάξης και ασφάλειας, η κυβέρνηση μεταχειρίζεται την ΕΛ.ΑΣ σαν εξιλαστήριο θύμα για να ξεφορτωθεί τις ευθύνες της. Το έχουμε δει να συμβαίνει ατελείωτες φορές.
Ο αστυνομικός των 900 ευρώ, δουλεύει βραδινές βάρδιες και σαββατοκύριακα, χωρίς να του φτάνουν τα χρήματα για να βγάλει το μήνα, όπως συμβαίνει και στην πλειοψηφία των εργαζομένων. Για να κάνουν οικονομία, αναγκάζονται να τρώνε σε λέσχες και να ψωνίζουν σε συγκεκριμένα σούπερ μάρκετ, σαν μια κλειστή κάστα «τρόφιμων» που πρέπει να ακολουθήσουν συγκεκριμένες υπηρεσίες του κράτους για να επιβιώσουν.
Παράλληλα ο αστυνομικός δεν μπορεί να βγει στην κοινωνία για να κάνει δεύτερη δουλειά, όπως κάνουν όλοι όσοι ζορίζονται οικονομικά. Απαγορεύεται δηλαδή να αποκτήσει (μια σχετική) οικονομική άνεση, και άρα τον αναγκάζουν να εξαρτάται απόλυτα από το Σώμα. Με αυτόν τον τρόπο η πολιτική ηγεσία θέλει να συντηρεί εξαρτημένους «στρατιώτες» που σε περίπτωση που δεν υπακούσουν εντολές, ξέρουν ότι θα καταστραφεί οικονομικά η ζωή τους.
Επιπλέον οι κυβερνήσεις, αλλά και τα περισσότερα ΜΜΕ, συντηρούν μια δυσφημιστική εικόνα για τους αστυνομικούς, για να κρατούν ενεργή τη διαίρεση λαού – αστυνομίας. Οι πολλές επιτυχίες της ΕΛ.ΑΣ αποσιωπούνται ή υποβαθμίζονται, ενώ τα σκάνδαλα και οι αστοχίες υπερτονίζονται και γίνονται πρώτο θέμα για μέρες. Οι μεμονωμένες περιπτώσεις διαφθοράς παρουσιάζονται με προπαγανδιστικό τρόπο σαν να σχετίζονται με όλους τους αστυνομικούς. Στον αντίποδα, οι πράξεις αυτοθυσίας από αστυνομικούς, αναδεικνύονται πολύ σπάνια.
Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι οι αστυνομικοί να ζουν σαν κοινωνικοί «παρίες» και να εγκλωβίζονται στο ίδιο τους το περιβάλλον για να επιβιώσουν. Ο αστυνομικός συγχρωτίζεται κυρίως με άλλους αστυνομικούς και δεν «ζυμώνεται» με την κοινωνία, επειδή κάποιοι από «ψηλά» δεν το θέλουν. Ακόμα και στους ίδιους τους αστυνομικούς «φυτεύεται» η ιδέα ότι όλη αυτή η περιχαράκωση είναι για το καλό τους, γιατί πάνω στον αγώνα της επιβίωσης σκέφτονται ότι τουλάχιστον έχουν μια επαγγελματική σταθερότητα. Κι έτσι το σύστημα καμουφλάρει τα πολύ σοβαρά τιμήματα που πληρώνει ο αστυνομικός για να έχει αυτή τη σταθερότητα, που – όπως είπαμε – στην πραγματικότητα είναι «ομηρία».
Ο αστυνομικός δεν μπορεί ούτε καν να προγραμματίσει τη ζωή του για την επόμενη μέρα, αφού τις περισσότερες φορές η υπηρεσία τους γνωστοποιεί το πρόγραμμα μια μέρα πριν. Το αποτέλεσμα: μηδέν κοινωνική ζωή. Το μόνο που του απομένει είναι να περιστρέφεται η κοινωνική ζωή του μόνο γύρω από την υπηρεσία, είτε αυτό αφορά τους φίλους, είτε να γνωρίσει μια/έναν σύντροφο. Και το χάσμα με την κοινωνία διαιωνίζεται…