Ένας εφιάλτης δίχως τέλος μοιάζει να είναι το τραγικό φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού και της εγκληματικότητας των ανηλίκων. Μια πραγματική γροθιά στο στομάχι μιας δήθεν «πολιτισμένης» κοινωνίας, είναι οι μαρτυρίες ενός 11χρονου μαθητή από σχολείο του Ευόσμου Θεσσαλονίκης, ο οποίος καθημερινά αντιμετωπίζει ακραίο bullying, που μάλιστα έφτασε και σε σημείο να δεχθεί χαρακιά στην ωμοπλάτη από λεπίδα!
Την συστηματική κακοποίηση του 11χρονου έφερε στο φως της δημοσιότητας ο απελπισμένος πατέρας του, ο οποίος μάλιστα έχει απευθυνθεί πάνω από 25 φορές τηλεφωνικά στο σχολείο του παιδιού και το έχει επισκεφτεί πάνω από επτά φορές, για να βρεθεί κάποια λύση από τον διευθυντή. «”Δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν γνωρίζω”, είναι η απάντηση του διευθυντή» λέει χαρακτηριστικά ο πατέρας, ενώ αποκαλύπτει πως αυτή η φρικτή κατάσταση συνεχίζεται για δυόμιση χρόνια!
Ο ίδιος ο 11χρονος μαθητής που περνά τα πάνδεινα από «νταήδες» που δρουν κάτω από τη μύτη ενός παντελώς αδιάφορου κράτους, μίλησε στον Focus FM περιγράφοντας την εφιαλτική καθημερινότητα του. Όπως λέει ο ίδιος, μετά την δημοσιοποίηση της υπόθεσης από τον πατέρα του, το ανήλικο παιδί δέχθηκε και πάλι επίθεση (!) με απειλές πως αν ξαναπεί κάτι ο πατέρας του θα τον χτυπήσουν και πάλι.
Στη μαρτυρία του, ο 11χρονος περιγράφει απίστευτες σκηνές παιδικής βίας, με περιστατικά που τον χτύπησαν, του έριξαν το φαγητό, του έπαιρναν τα γυαλιά για να τα σπάσουν, τον απείλησαν, τον απομόνωσαν από τις παρέες. Ο ανήλικος μίλησε στη δασκάλα του για τα βάρβαρα περιστατικά που αντιμετωπίζει, όμως τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο.
Μαχαίρια εκτός σχολείου
Όχι μόνο στο σχολικό περιβάλλον, άλλα και εκτός σχολείου, ο νόμος της ζούγκλας και η ατιμωρησία κυριαρχεί σε «παρέες» ανηλίκων που σπέρνουν τον τρόμο σε ανυπεράσπιστα παιδιά. Όμως η λεκτική βία και οι ξυλοδαρμοί δεν είναι η χειρότερη πλευρά του εφιάλτη, αφού στον αποκρουστικό κόσμο της βίας των ανηλίκων, υφίσταται και η χρήση μαχαιριών.
Συγκεκριμένα, ο 11χρονος κάνει λόγο για συμμαθητές που κουβαλούν μαχαίρι μετά το σχολείο. Σε εξωσχολικό περιβάλλον, μια παρέα από παιδιά γυμνασίου (τρία αγόρια και ένα κορίτσι όπως είπε) πλησίασαν τον 11χρονο και ο ένας από αυτούς του επιτέθηκε. Του έπιασε το κεφάλι, του έβγαλε την μπλούζα και τον χαράκωσε με μια λεπίδα που έκρυβε μέσα σε έναν σταυρό που φορούσε.
Άλλη φορά του έβρισαν την μητέρα του που ήρθε στο σχολείο, έβριζαν τα θεία, ενώ του έριξαν κάτω μέχρι και το αντίδωρο που είχε πάρει από την εκκλησία μια μέρα.
Τα όλο και περισσότερα περιστατικά εκφοβισμού που βγαίνουν στην επιφάνεια, φανερώνουν μια κοινωνική «βόμβα» στις παιδικές ηλικίες. Ιδιαίτερα μετά τη διετία των lockdown και της αφύσικης ζωής που επέβαλλαν τα κυβερνητικά μέτρα, η έξαρση της παιδικής βίας παρουσιάζει πολύ ανησυχητικές διαστάσεις. Πραγματικά έχουμε να κάνουμε με φρικτές καταστάσεις που θα έπρεπε να σημάνουν πολλά «καμπανάκια» κινδύνου στο κράτος που ως τώρα κωφεύει.
Για την περίπτωση του 11χρονου, ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος ζήτησε να διενεργηθεί κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση. Όμως αυτό δεν αναιρεί πως το κράτος, επιμένει να αντιμετωπίζει με μεμονωμένο τρόπο μερικά – μόνο – περιστατικά που βγαίνουν στην επιφάνεια (τα οποία είναι ελάχιστα σε σχέση με το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος), άλλα δεν φροντίζει να αναζητήσει τις αιτίες και να ασχοληθεί με τη ρίζα αυτού του φαινομένου.
Το πρόβλημα ασφαλώς είναι πολυεπίπεδο. Σε μεγάλο βαθμό για αυτά τα φαινόμενα ευθύνονται οι οικογένειες που ανατρέφουν τους «νταήδες» που τρομοκρατούν και τραμπουκίζουν, όμως στον ίδιο βαθμό φταίει και η ανυπαρξία του κράτους, η ατιμωρησία, η αδιαφορία των σχολείων.
Φταίει ο ωχαδερφισμός που διακρίνει κάθε κρατικό υπάλληλο άλλα και κάθε πολίτη, που θεωρεί πως δεν είναι δικό του πρόβλημα το να μετατρέπεται σε ζούγκλα η κοινωνία των παιδιών μας. Ο καθένας κοιτάζει πώς να «πασάρει» τη λύση του κάθε προβλήματος, στον άλλον, και όλοι μαζί γινόμαστε απαθείς θεατές ενός σχολικού περιβάλλοντος που κυριαρχεί η βαρβαρότητα και η απανθρωπιά.
