Καυχιέται πως είναι η φωνή της Αθήνας. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Έγινε η φωνή των λίγων. Των παράλογων. Της σκληρής πραγματικότητας μας.
«Μετανάστρια από την Αρμενία, αποκλειστική νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο Νίκαιας, πήδηξε από το παράθυρο και σκοτώθηκε για να μην απελαθεί. Κρίμα, έχασε την ευκαιρία να συνοδεύσει τον Τσίπρα στη δεξίωση του Προεδρικού».
Τριαντα μία λέξεις. Ένα απίστευτο φάουλ γιγαντιαίων διαστάσεων. Σε μία περίεργη εποχή, με την πόλωση να γράφει… κόκκινα και τις εκλογές να απέχουν μόλις επτά ημέρες μακριά.
Και μία ακόμη τρανή απόδειξη της «ελευθερίας» και των… χαλαρών ηθών που υπάρχουν στο διαδίκτυο και στην ελληνική δημοσιογραφία.
Με νεκρούς δεν παίζει κανείς. Δεν έχει το δικαίωμα να το πράξει ουδείς. Ούτε ο Θεός ο ίδιος να είναι.
Εκτός και αν στην Athens Voice η έπαρση έφτασε μέχρι εκεί.
Και γιατί; Για να σκαρώσει ένα χωρατό που θα προκαλέσει τι; Γέλιο; Κλάμα; Κίνηση στην ιστοσελίδα;
Τι διάολε;
Το επίμαχο ποστ
Ο λαϊκισμός θέλει μέτρο. Όπως και η στήριξη σε κάποιο κόμμα.
Πρέπει να έχει μία τελεία. Το ποστ ήταν απαράδεκτο. Εμετικό. Ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του στην Ελλάδα και αυτό είναι που θα πρέπει να κρατήσουμε στο μυαλό μας.
Ναι, η άτυχη νοσοκόμα εργαζόταν παράνομα στη χώρα μας. Δεν θα έπρεπε να χάσει και τη ζωή της. Μαζί στερήθηκε και από την αξιοπρέπειά της.
Την τελευταία την αφαίρεσε το ποστάρισμα.
Το Facebook, το Twitter και όλα τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει ένα απίστευτο συνονθύλευμα μίσους.
Χωρίς έλεγχο. Χωρίς μέτρο. Δεν είναι έτσι.
Και στην Athens Voice θα έπρεπε να το γνωρίζουν.
Και εμείς οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να το γνωρίζουμε.
Τελικά δίνουμε αυτά που θέλουν οι αναγνώστες ή αυτά που πρέπει;
Για την ιστορία, το ποστ… εξαφανίστηκε.
Δεν θα έπρεπε.
Να μείνει για να το βλέπουν οι φίλοι και οι συγγενείς της άτυχης γυναίκας.
Και εμείς, όλοι μαζί.