Σε μια πιο «εσωτερική» ανάγνωση, ο απίστευτος άθλος του Ολυμπιακού να κατακτήσει το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία των ελληνικών συλλόγων, έχει πολύ μεγαλύτερες προεκτάσεις από τη δόξα του πειραϊκού συλλόγου και του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα.
Οι συγκυρίες που «συνωμότησαν» για να φτάσει ο Ολυμπιακός μέχρι το σήκωμα της κούπας στα ουράνια, είναι τόσο εντυπωσιακές που ξεπερνούν τα όρια της τύχης.
Ο ευρωπαϊκός τελικός ορίστηκε στην Αγιά Σοφιά, ημέρα εθνικής μνήμης στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Υπήρχαν άλλες 364 μέρες που θα μπορούσε να οριστεί, κι όμως «έπεσε» σε αυτή.
Μόλις δύο μέρες πριν, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έκανε περήφανη την Ελλάδα με την κατάκτηση της 7ης Ευρωλίγκας. Ένα μήνα πριν, τα ελληνόπουλα του Ολυμπιακού στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης στο UEFA Youth League. Πόσες πιθανότητες θα υπήρχαν να ταιριάξουν όλα αυτά μαζί; Σχεδόν μηδαμινές. Αυτά μπορεί να γίνουν μια φορά στα 100 χρόνια και αν!
Είκοσι χρόνια μετά το ιστορικό «πειρατικό» του Euro 2004, ο θρίαμβος του Ολυμπιακού έγινε ο δεύτερος ποδοσφαιρικός άθλος που ξεσήκωσε σχεδόν όλη την Ελλάδα. Και αυτό λαμβάνοντας υπόψιν ότι κάτι λιγότερο από τη μισή Ελλάδα είναι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, αλλά και πολλοί φίλαθλοι άλλων ομάδων χάρηκαν με την καρδιά τους τη νίκη των ερυθρόλευκων.
Η τεράστια επιτυχία του Ολυμπιακού ξύπνησε στον Έλληνα κάτι που είχε πέσει σε νάρκη τα τελευταία χρόνια. Το αίσθημα της συλλογικότητας και της περηφάνειας. Μιας κοινής χαράς που την μοιράζονται πολλοί. Μιας αυτοπεποίθησης ότι η Ελλάδα μπορεί να κατακτήσει μεγάλες κορυφές όταν τολμά να κοιτάξει στα μάτια τα μεγαθήρια αντιπάλων, προβλημάτων ή και προκλήσεων.
Ο κόσμος ήταν για πολύ καιρό αποκαρδιωμένος. Τα τελευταία 20 χρόνια αποδομήθηκαν στα μάτια του σχεδόν όλα τα κραταιά σύμβολα. Οι κομματικές συγκεντρώσεις ερήμωσαν. Οι εθνικές υποχωρήσεις, τα μνημόνια, η πανδημία, η ακρίβεια, η τοξικότητα των πολιτικών, το «διαίρει και βασίλευε», όλα αυτά είχαν κάνει για χρόνια τον κόσμο να κλειστεί στο καβούκι του και να μην βρίσκει αιτίες συλλογικής χαράς, αλλά μόνο ατομικής.
Κάποιοι προσπαθούν μεθοδικά να σβήσουν από τη μνήμη του ελληνικού λαού την ταυτότητά του, και στον τελικό όλοι μιλούσαν για τη Βασιλεύουσα και τους συσχετισμούς αυτής της ιστορικής μέρας. Και αυτό αποτυπώθηκε στο υποσυνείδητο εκατομμυρίων Ελλήνων. Όλοι είπαν μπράβο στον Δημήτρη Μελισσανίδη που δεν δέχτηκε να σκεπάσει την εικόνα της Αγιάς Σοφιάς, όπως του ζήτησαν απ’ την UEFA. Όλοι είδαν στον τελικό τον μικρό Γιαννάκη που λατρεύει όλη η Ελλάδα, να είναι ξετρελαμένος από τη χαρά και να μας βάζει μυαλό λέγοντας ότι «είμαι ο Γιάννης όλων των ελληνικών ομάδων».
Κόσμος βγήκε στους δρόμους και αγκαλιαζόταν σε όλη την Ελλάδα. Έκλαψαν, πολλοί είπαν στις κάμερες και ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό που ζήσαμε. Στιγμές ανόθευτες, μιας συλλογικής ανάτασης. Που ναι μεν ξεκινάει από κάτι λαϊκό όπως είναι το ποδόσφαιρο, αλλά μέσα του κρύβεται και μια εθνική αφύπνιση.
Όλα αυτά είναι σημαντικές ψηφίδες από μηνύματα, συμβολισμούς, παραλληλισμούς, περίεργες «συμπτώσεις», που όλα μαζί μοιάζουν σαν ένα προμήνυμα ότι κάτι λαμπρό αχνοφαίνεται στο μέλλον της Ελλάδας. Στο χέρι μας είναι ως λαός να στραφούμε ξανά στις υψηλές αξίες που μας ενώνουν (Πατρίδα, Πίστη, Ιστορία), ώστε αυτή την ποδοσφαιρική γιορτή να την κάνουμε αφετηρία και για άλλες γιορτές στο μέλλον, όχι μόνο αθλητικές, αλλά εθνικές.