Δολοφονία Λυγγερίδη: Μακάρι οι ένοχοι να δουν την ποινή τους ως πνευματικό αντίτιμο για το έγκλημα που έπραξαν – Μόνο έτσι θα εξιλεωθούν

Σε λίγες μέρες θα ακούσουμε στα υπέροχα ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας για τον Δυσμά, τον ληστή που σταυρώθηκε δεξιά του Χριστού, μετανόησε για τις πράξεις του, ζήτησε έλεος από τον Θεάνθρωπο και έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πέρασε τη θύρα του παραδείσου.

Σε μια και μόνο στιγμή ο ληστής άρπαξε το εισιτήριο για τον παράδεισο. Και τι είχε πει λίγο πριν στον άλλον ληστή που σταυρώθηκε στα αριστερά του Χριστού και Τον χλεύαζε; «Ούτε εσύ φοβάσαι τον Θεό, αν και υφίστασαι το ίδιο πάθος; Κι εμείς μεν δικαίως (τιμωρούμαστε), διότι απολαμβάνουμε αυτά που αξίζουν οι πράξεις μας. Αλλά αυτός (ο Ιησούς) δεν έπραξε τίποτε το άτοπο».

Βλέπουμε ότι αυτό που προηγήθηκε της μετάνοιας και της λύτρωσης του καλού ληστή, ήταν η παραδοχή των εγκλημάτων του, η συνειδητοποίηση ότι δικαίως τιμωρείται από τον νόμο για όσα έπραξε.

Το Ρωμαϊκό Δίκαιο επέβαλλε τη σταύρωση στην τότε εποχή. Σήμερα στον 21^ο αιώνα, έχουμε τη φυλάκιση. Έγκλημα, τιμωρία, μετάνοια και πνευματική λύτρωση. Ο ίδιος κύκλος επαναλαμβάνεται και σήμερα για πολλούς εγκληματίες που αντιμετωπίζουν την ποινή τους ως εργαστήρι ταπείνωσης και μετάνοιας.

Αναρίθμητες οι προσευχές που αναπέμπονται από τις φυλακές. Και η χάρη του Θεού έχει μετατρέψει μεγάλους κακούργους, σε ήμερα αρνάκια. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Δημήτρη Πάσσαρη που μέσα στις φυλακές γνώρισε την πίστη, αντικατέστησε τα όπλα με το κομποσκοίνι και έγινε μια μεταμορφωμένη ψυχή.

Από αυτή την οπτική, θα άξιζε να δούμε και την υπόθεση δολοφονίας του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη που απασχολεί την επικαιρότητα με τις εξελίξεις της. Είδαμε ότι συνελήφθησαν 67 άτομα που τους αποδίδονται βαρύτατες κατηγορίες για το έγκλημα. Μεταξύ των κατηγορουμένων είναι 15 ανήλικοι και γενικώς οι περισσότεροι είναι νέα παιδιά που κατέστρεψαν τις ζωές τους με τον χουλιγκανισμό. Η φυλακή τους περιμένει και οι ποινές θα είναι μεγάλες.

Χωρίς στήριγμα στον Θεό, η φυλακή είναι ένα ασήκωτο βασανιστήριο. Δύο τινά υπάρχουν γι’ αυτά τα παιδιά: ή θα αφομοιωθούν πλήρως στον υπόκοσμο και θα χάσουν ότι απέμεινε απ’ την ανθρωπιά τους ή θα δουν την ποινή τους σαν αμόνι που θα σφυρηλατήσουν τη μετάνοιά τους. Η έκτιση της ποινής, είναι μέσο για να σβήσεις κρίματα και προς τους ανθρώπινους νόμους και προς τον Θεό. Οι δολοφονημένες ζωές δεν γυρίζουν πίσω, αλλά κάθε άνθρωπος, ακόμα και κάθε κακοποιός έχει δικαίωμα να πει το «μνήσθητι μου Κύριε», όπως το είπε εκείνος ο ληστής πριν από 2000 χρόνια.

Ο Πάσσαρης έλεγε σε συνέντευξη του ότι κάθε μέρα κάνει 100 μετάνοιες για κάθε άνθρωπο που σκότωσε. Αυτό λέγεται φιλότιμο και επίγνωση ενός εγκλήματος. Δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, αλλά κάνει αυτό που μπορεί. Στο πετραχήλι του ιερέα και στο καμίνι της φυλακής, μετράει ο χρόνος εξιλεωτικά για τον μετανοημένο. Αρκεί να συμφιλιωθείς με τις ευθύνες σου και να πεις «άξια ων επράξαμεν απολαμβάνομεν». Οι άνθρωποι μπορεί να σε καταδικάζουν ισοβίως, αλλά ο Θεός κρίνει στα μέτρα των ψυχών, έτσι όπως τις βλέπει να αλλοιώνονται στα βάθη τους και να ζητούν το έλεος Του.