Τη στιγμή που Μητσοτάκης και Πιερρακάκης πουλάνε ψηφιακό… αέρα κοπανιστό για τον – τάχα – εκσυγχρονισμό των σχολείων, στην πραγματική ζωή της εκπαίδευσης οι μαθητές θα πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται μήπως θα ήταν καλύτερα να μπαίνουν με… κράνος στην τάξη.
Και αυτό γιατί τα περιστατικά κατάρρευσης οροφών, ψευδοροφών και σοβάδων έχουν φτάσει να συμβαίνουν σχεδόν κάθε βδομάδα στη σχολική περίοδο, για να μην πούμε και κάθε μέρα. Πλήρης εγκατάλειψη από τους δήμους και το υπουργείο. Απαρχαιωμένα και ακατάλληλα κτίρια σε όλη την Ελλάδα, γίνονται επικίνδυνα για την καθημερινότητα του κάθε μαθητή.
Και αφού η κυβέρνηση με το έτσι θέλω βάζει συνεχώς λουκέτο σε εκατοντάδες σχολεία και συγχωνεύει τμήματα για να μειώσει τα λειτουργικά κόστη, κάποιος λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι όλα αυτά τα έξοδα που κόβονται θα έπρεπε να διατεθούν για ανακαινίσεις σχολείων. Καμία σχέση όμως. Δεν υπάρχει λογική εδώ, γιατί μας τελείωσε προ πολλού. Την ασφάλεια των κτιρίων επιμένουν να την βλέπουν σαν περιττό κόστος.
Και κάπως έτσι τα ταβάνια συνεχίζουν να καταρρέουν πάνω σε κεφάλια. Τελευταίο περιστατικό συνέβη στην Πρέβεζα, στη Γ’ τάξη του Γυμνασίου Φιλιππιάδας. Σε ώρα μαθήματος έπεσαν σοβάδες πάνω σε δύο μαθήτριες, με αποτέλεσμα να μεταφερθούν στο Κέντρο Υγείας για την παροχή πρώτων βοηθειών.
Εξοργισμένοι γονείς που αγανάκτησαν με την κατάσταση, προχώρησαν σε υποβολή μηνύσεων κατά παντός υπευθύνου, όπως μετέδωσε η ΕΡΤ. Το συμβάν από καθαρή τύχη δεν εξελίχθηκε σε κάτι πολύ σοβαρότερο, και γι’ αυτόν τον λόγο προκάλεσε την παρέμβαση της Εισαγγελίας, ενώ το Αστυνομικό Τμήμα Ζηρού σχημάτισε δικογραφία για έκθεση ανηλίκων σε κίνδυνο. Ο δήμος από τη πλευρά του δεν έχει κάνει κάποια ανακοίνωση για το ζήτημα.
Η νοοτροπία του «πάμε κι όπου βγει» εξακολουθεί να επικρατεί και στην περίπτωση των σχολικών κτιρίων. Σχολεία που μετρούν μισό αιώνα ζωής ή και παραπάνω, παραμένουν παρατημένα και κακοσυντηρημένα. Οι περισσότεροι δήμοι προτιμούν να αρμέγουν τον κορβανά για έργα βιτρίνας, πελατειακές μπίζνες και αναπλάσεις του ποδαριού, τη στιγμή που οι σχολικές υποδομές βουλιάζουν στην απαξίωση.
Άλλοι δήμοι και να έχουν την καλή πρόθεση να βελτιώσουν την κατάσταση, δεν μπορούν να ανταποκριθούν λόγω υποχρηματοδότησης από το κράτος.
Οι δημόσιες δαπάνες για την παιδεία τα τελευταία χρόνια έχουν μειωθεί κατά 40% και υπολογίζεται ότι περίπου τα μισά σχολεία της Ελλάδας λειτουργούν χωρίς αντισεισμικό σχεδιασμό. Και αν τα υλικά τους καταρρέουν χωρίς καμία σεισμική δόνηση, δεν θέλουμε να φανταστούμε τι μπορεί να γίνει σε περίπτωση ενός ισχυρού σεισμού.
Όμως η Πολιτεία συνεχίζει να κλείνει τα αυτιά στους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τους ειδικούς που καταγγέλλουν αυτή την τριτοκοσμική κατάσταση. Όσα ψηφιακά… πυροτεχνήματα και αν εκτοξεύει η κυβέρνηση, αυτό που επηρεάζει πιο άμεσα τον μαθητή στις επιδόσεις του, είναι το σχολικό περιβάλλον. Σε καταθλιπτικά σχολεία που μοιάζουν σαν ερείπια, είναι αδύνατο να αγαπήσει ένας μαθητής τη γνώση και να μη νοιώσει σαν πολίτης β’ κατηγορίας…