Ελλάδα: Ωρα μηδέν! Για άλλο ένα καλοκαίρι η χώρα μας δοκιμάζεται. Για άλλο ένα καλοκαίρι οι πυρκαγιές γίνονται το επίκεντρο. Για άλλη μία φορά είμαστε απροετοίμαστοι. Για άλλη μία φορά είμαστε στο έλεος… Ευθύνες; Αμέτρητες… Απειρες…
Αλλά δεν είναι της ώρας, της στιγμής να σηκώσουμε το χέρι για να κουνήσουμε το δάχτυλο. Ζούμε μια διετία, μάλλον την χειρότερη στην Ιστορία μας με εξαίρεση τις περιόδους πολέμων και εμφυλίων.
Με μία πανδημία που γονάτισε το εμπορικό κομμάτι της χώρας, που τα καθημερινά διαφορετικά μέτρα αύξησαν τις επισκέψεις σε ψυχολόγους και έφερε τον κόσμο σε τεντωμένο σκοινί να ξεπερνάει καθημερινά τα όρια του! Το περσινό καλοκαίρι σχεδόν τουριστικά θυσιάστηκε, το φετινό φαινόταν λίγο πιο στρωμένο, αλλά οι εμπρηστές, η αμέλεια, η αδιαφορία, τα μηδαμινά μέτρα ή έστω τα ημίμετρα και ο καύσωνας έριξαν την χαριστική βολή!
Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να κατηγορούμε. Είναι η κατάλληλη στιγμή να δείξουμε ότι είμαστε ένα. Ελληνες, ξένοι και όσοι κατοικούν σε αυτά τα χώματα θα πρέπει να αφήσουν τα κινητά, τα laptops και τα tablets και να βοηθήσουν. Υπάρχουν άπειροι τρόποι να βοηθήσουμε εθελοντικά και χωρίς κίνδυνο της ζωής μας. Από το να κουβαλήσουμε νερά, πρώτες βοήθειες, να μεταφέρουμε κόσμο, ζώα, να σκάψουμε αναχώματα, αντιπυρικές ζώνες να μεταφέρουμε μάνικες και γενικά να δείξουμε ενδιαφέρον για την πατρίδα που ζούμε…
Το κακό έγινε, το θέμα είναι αν θα μπορέσουμε να βάλουμε τα δυνατά μας και να το ξεπεράσουμε. Τα δέντρα και τα σπίτια δεν θα ξαναγίνουν, κι ας είπε το αντίθετο ο πρωθυπουργός. Ενα δέντρο θέλει 40-50 χρόνια για να γίνει το δέντρο που όλοι ξέρουμε και καλό είναι να μην είναι πεύκα! Ενα σπίτι, όμως, δεν είναι μόνο τούβλα και τσιμέντα κ. Μητσοτάκη. Είναι αναμνήσεις… Αναμνήσεις που τις τελευταίες μέρες έσβησαν, κάηκαν! Πως κ. Μητσοτάκη θα επανέλθουν οι αναμνήσεις;
Μένω Αιγάλεω, αλλά δεν άντεχα να παρακολουθώ το «θέαμα» στην τηλεόραση σαν να βλέπω ταινία. Ναι από την τηλεόραση είναι μια ταινία περιπέτειας και παράλληλα κάνουμε την κριτική μας στα social media αραχτοί στον καναπέ. Εφυγα από το Αιγάλεω που δεν κινδυνεύει και είναι αδύνατον να κινδυνέψει και πήγα στη Βαρυμπόμπη να βοηθήσω όσο και όπου μπορώ… Δεν είμαι ήρωας, δεν είμαι κάποιος σπουδαίος, ούτε είμαι μάγκας.
Είμαι άνθρωπος και δεν μπορώ να βλέπω τη φύση να καταστρέφεται, ζώα να τιμωρούνται χωρίς να ευθύνονται και σπίτια γεμάτα αναμνήσεις να διαλύονται σε μερικά λεπτά… Οποιος δεν έχει βρεθεί σε ένα μέτωπο φωτιάς δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρίνει και να κατηγορεί οτιδήποτε και οποιονδήποτε. Πανικός, χαμός, τραγικές στιγμές. Ανθρωποι να κλαίνε μπροστά σου ανεξαρτήτου ηλικίας. Τα βουρκωμένα μάτια ενός παππού ή μιας γιαγιάς 80 ετών και πάνω, που σε κοιτάνε σαν σωτήρα και με τα μάτια τους απλά σου ζητάνε να κάνεις κάτι κι εσύ να ξέρεις ότι είσαι ανήμπορος να προσφέρεις κάτι παραπάνω από παρηγοριά. Ανθρωποι οι οποίοι ήθελαν ηρεμία για όση ζωή τους απομένει, να βρίσκονται άστεγοι στα γεράματά τους…
Οι πυροσβέστες να δέχονται από συγχαρητήρια και μπράβο μέχρι μπινελίκια και βρισιές. Τι να πρωτοκάνουν; Που να πρωτοπάνε; Καίγεται ένα οικόπεδο και έρχεται ο ιδιοκτήτης και εκλιπαρεί να το σβήσουν, στη συνέχεια έρχεται μία γυναίκα και σου ζητάει να πάνε και να σβήσουν το σπίτι της όπου είναι η γάτα της μέσα, παράλληλα κάποιος άλλος φωνάζει και βρίζει γιατι δεν πάνε στις ελιές του οι οποίες είναι προ της φωτιάς…
Τα οχήματα λίγα οι πυροσβέστες είναι έξω εδώ και 48 ώρες, κάποιοι έχουν κλείσει 72, με μοναδικές ανάσες μερικών ωρών για ξεκούραση. Αυτή η πολυπόθετη ξεκούραση είναι να ξαπλώσουν όπου βρουν, όχι να κοιμηθούν απαραίτητα -εξάλλου πως να κοιμηθείς όταν ξέρεις ότι δίπλα σου βιώνεις την Πομπηία; Απλά να κλείσουν τα μάτια τους και να μην βλέπουν άλλο καπνό και φλόγες και μετά από λίγο πάλι στις επάλξεις… Πως μπορείς να κατηγορήσεις αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι με ότι μέσα διαθέτουν, παλεύουν!
Εδώ υπάρχουν πολλά κυβερνητικά λάθη, όχι μόνο της τωρινής κυβέρνησης, αλλά των τελευταίων τουλάχιστον 30 ετών! Οταν γνωρίζουμε ότι είμαστε μια χώρα που 3 πράγματα την χτυπούν συνεχώς Α) Πυρκαγιές, Β) Πλημμύρες, Γ) Σεισμοί και τελικά δεν κάνουμε καμία επένδυση για να τα αντιμετωπίσουμε, τότε το πρόβλημα είναι αλλού.
Οταν επενδύουμε σε αγορά των 18 Rafale με κόστος σχεδόν 170 εκατ. ευρώ το ένα τα οποία πιθανόν να χρησιμοποιηθούν μόνο για φιγούρα στις παρελάσεις, ενώ ένα Beriev το οποίο είναι άκρως απαραίτητο (βλέπε καλή ώρα τώρα) κοστίζει από 45 έως 70 εκατ. ευρώ το ένα, τότε κάτι δεν γίνεται σωστά! Τα 18 Rafale κόστισαν στο ελληνικό κράτος περίπου 3,4 δισ. ευρώ. Οσο δηλαδή καμιά 50αριά Beriev… Δεν λέω να αγοράζαμε 50 ρώσικα αεροσκάφη για πυρόσβεση, αλλά θα μπορούσαμε να πάρουμε 5-6. Εχει τη δυνατότητα να μεταφέρει έως 64 επιβάτες και να ρίξει 12 τόνους νερό -όταν ένα Canadair μπορεί να μεταφέρει τη μισή ποσότητα νερού (περίπου 6 τόνοι). Απλή λογική λοιπόν!
Η Αττική καίγεται και δεν θα ξαναγίνει όπως ήταν, κακά τα ψέματα. Το περιβάλλον αλλοιώνεται και μαζί κι εμείς γινόμαστε πιο ευάλωτοι. Ας βάλουμε το κεφάλι κάτω, ας αγνοήσουμε την πολιτική σκηνή του τόπου μας κι ας συνεργαστούμε μόνοι μας ομαδικά για το καλό αυτής της χώρας και συνάμα το δικό μας. Μην πολιτικοποιούμε μια κατάσταση απλά και μόνο για να μεταφέρουμε τις ευθύνες αλλού και να αισθανθούμε δικαιωμένοι ότι ο «δικός μου» δεν έκανε λάθη, ο «δικός τους» τα έκανε μαντάρα! Η Αθήνα εκπέμπει SOS… Η Ελλάδα εκπέμπει SOS… Μην γυρίζουμε την πλάτη για ακόμη μία φορά!..
Διαβάστε επίσης
Φωτιά στην Εύβοια: Εκτός ελέγχου για 4η μέρα «Δεν είδαμε ποτέ πυροσβεστικά μηχανήματα»
Survivor: Ο Ντάνος ανέβασε stories που σοκάρουν από τις φωτιές στην Εύβοια