Κάθε διδαχή, κάθε κήρυγμα, κάθε λόγος του βρίσκει εφαρμογή στην καθημερινότητα του «σήμερα». Τα όσα έλεγε για την Ανάσταση και την αναστάσιμη Ακολουθία ο μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίρστης Παύλος θα πρέπει να παίζουν στο μυαλό μας σαν άλλη κασέτα. Στο Sportime κάθε χρόνο θυμόμαστε και θυμίζουμε τα όσα έλεγε για το τι κάνουμε, ή πιο σωστά τι δεν κάνουμε μετά το Χριστός Ανέστη.
«Έρχεται η Ανάσταση. Χτυπάει η καμπάνα. Χριστός Ανέστη! Κι όμως είναι κάποιοι που εκείνη την ώρα με το που ακούσουν το Χριστός Ανέστη θα πάνε σπίτι τους. Αυτοί τι κατάλαβαν; Τι είδαν; Τίποτε δεν κατάλαβαν, τίποτε δεν είδαν!».
Κατανοητό είναι, γνώριμο, σαφές, ξεκάθαρο. Το αναφέρουμε ξανά και ξανά, παρότι δεν θέλει και ιδιαίτερη ανάλυση. Ποια Ανάσταση καταλαβαίνουμε όταν φεύγουμε αμέσως μετά το Χριστός Ανέστη; Για ποιο λόγο γινόμαστε εχθροί του Χριστού μας, άθελά μας;
«Ώστε είναι πιο σημαντική η μαγειρίτσα από το να ακούσουμε την αναστάσιμη λειτουργία που θα ενωθούμε με τη Θεία Κοινωνία με τον αναστημένο Χριστό;»
«Αν εγώ είμαι Χριστιανός, τότε ποιος είναι ο Αντίχριστος;»
Ανάσταση – Μήπως είναι υπερβολή Δεσπότη μου;
«Για θυμηθείτε τι λέει μετά το πρώτο Χριστός Ανέστη: Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν».
«Ποιος θα ισχυριστεί στα σοβαρά ότι μπορεί να έχει ίχνος χριστιανικής ιδιότητας και να φύγει από την Ανάσταση».
«Δεν υπάρχει δικαιολογία. Ακόμα κι αν πρόκειται για ετοιμοθάνατο. Διότι, ο ετοιμοθάνατος πρέπει να κοινωνήσει για να φύγει»
«Έχουμε σκαρτέψει, έχουμε χαλάσει»
«Εμείς το κάνουμε, ασυνείδητα. Γι’ αυτό έχουμε σκαρτέψει. Γι’ αυτό, έχουμε σκαρτέψει».
Σε μια προσπάθειά ερμηνείας των λόγων του μακαριστού Δεσπότη Παύλου, κάπου εκεί είναι που «το χάνουμε». Όταν το ασυνείδητο παίρνει τη θέση του «συνηδειτού». Όταν πιστεύουμε πως γινόμαστε μέρος του Θείου θαύματος, της νίκης της ζωής, ενώ στην πραγματικότητα γινόμαστε το ακριβώς αντίθετο.
