Το Ethnos.gr με κείμενο από την Συραγώ Τσιάρα θέτει έναν προβληματισμό, ως προς την επιλογή προβολής της τέχνης από εδώ και πέρα…
Η σεξουαλική βία τη δεδομένη στιγμή αποτελεί μείζον ζήτημα. Αντικείμενο συζήτησης πλέον σε κάθε κουβέντα, σε κάθε παρέα, σε κάθε γωνιά. Αφορμή η εξομολόγηση και η καταγγελία που έκανε η Σοφία Μπεκατώρου για περιστατικό παρενόχλησης στην ιστιοπλοΐα.
Η Σοφία Μπεκατώρου ήταν η αρχή για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για μια μάχη που πρέπει να δοθεί. Μαζί του άνοιξαν και πάρα πολλά στόματα. Για ένα πρόβλημα με πολύ βαθιές ρίζες. Για ένα πρόβλημα που υπάρχει σε όλους τους κλάδους και όλους τους χώρους. Κάνουμε λόγο για «συνένοχους». Όλους εμάς που δεν τα είπαμε, ενώ ξέραμε, νωρίτερα. Αλήθεια όμως, έχει αναρωτηθεί κανείς πόσο οικείο μας ήταν όλο αυτό.
Η Συραγώ Τσιάρα με κείμενό της στο ethnos.gr που πραγματικά αξίζει να διαβάσετε κάνει μια ιστορική αναδρομή. Αναφέρει στο άρθρο της πως: «η τωρινή ντροπή κάποτε ήταν υψηλή τέχνη και άδολη αισθητική». Δεν μπορούσε να το περιγράψει καλύτερα. Αλήθεια, είχατε αντιληφθεί πόσους πίνακες που προάγουν κάτι τέτοιο έχετε θαυμάσει; Και με ποιο τρόπο αυτό «ποτίζει» το ανθρώπινο μυαλό; Ποια είναι τα όρια του θαυμασμού και του αποτροπιασμού; Η γραμμή είναι λεπτή…
Πολλοί χώροι τέχνης έχουν σε περίοπτη θέση εκθέματα που προβάλλουν ακριβώς αυτή. Τη βία, την παρενόχληση, την σεξουαλική παρείσφρηση στα «δεν θέλω». Αναφέρεται δε πως όλο αυτό το κίνημα MeToo ίσως αποτελέσει την αφορμή τα μουσεία να αναθεωρήσουν τις στρατηγικές προβολής των συλλογών τους και να επενδύσουν στην εκπαίδευση πάνω στην κριτική θεώρηση έργων τέχνης που αναπαράγουν τον σεξισμό, τη βία και τις διακρίσεις.