Eurovision 2022: Μιας και είναι τάση της εποχής τα διαφόρων ειδών #cancel, τι θα λέγαμε αν ξεκινούσαμε από τις πιο βασικές «κυρώσεις» που θα έπρεπε να μπουν σε κοινωνικά θέματα, δηλαδή να καταδικάσουμε τις νοοτροπίες που ξεκινούν από τη παραστρατημένη νέο – κουλτούρα μας, και συγκεκριμένα τη μουσική κουλτούρα;
Ενώ τα τελευταία χρόνια η κοινωνία μαστίζεται από ειδεχθή ερωτικά εγκλήματα, γυναικοκτονίες και φρικτές δολοφονίες «πάθους», το – εξαιρετικά ατυχές – τραγούδι «Die Together» που θα ερμηνεύσει η Αμάντα Γεωργιάδη και αποτελεί επιλογή της χώρας μας για τη φετινή Eurovision, καταφέρνει να συμπυκνώσει όλες τις στρεβλές και επικίνδυνες προσεγγίσεις ενός έρωτα, μέσα σε μερικούς στίχους.
Σε αυτό το τραγούδι, η τραγουδίστρια αναφέρεται σε έναν φαντασιακό εραστή ο οποίος «έχει τον πλήρη έλεγχο» μιας σχέσης «φόβου». Σύμφωνα πάντα με τους στίχους η εικόνα που δίνεται προς τα έξω είναι αυτή ενός ευτυχισμένου ζευγαριού, άλλα η πραγματική διάσταση είναι πως οι δύο άνθρωποι έχουν χάσει το γέλιο τους, έχουν διαχωρίσει τα συναισθηματικά ξεσπάσματα τους και βρίσκονται κοντά στο να τα παρατήσουν όλα.
Και κάπου εκεί καταφθάνει και η λύση (!) του θανάτου, αφού «αν πεθάνουμε μαζί τώρα, θα έχουμε για πάντα ο ένας τον άλλον και δεν θα σε χάσω για κανέναν» (!). Ενώ στο «απόγειο» αυτής της ψυχοπαθολογικής σχέσης οι στίχοι λένε: «Θα σε κρατώ για πάντα. Πάρε την καρδιά μου και σκίσε τη. Φέρε την στην άλλη πλευρά»!
Καταλαβαίνουμε τι ακριβώς περιγράφεται εδώ; Από τη μία θέλουμε να είμαστε ευαισθητοποιημένοι σαν κοινωνία στα θέματα των γυναικοκτονιών, και από την άλλη ετοιμαζόμαστε να συμμετάσχουμε στο πανηγυράκι της Eurovision με στίχους ενός τραγουδιού που μοιάζουν σα να βγήκε από ημερολόγιο δολοφονημένης γυναίκας; Είμαστε σοβαροί;
Κρύβουμε όλες αυτές τις κοινωνικές παθογένειες κάτω από ένα καλλιτεχνικό καμουφλάζ και το σερβίρουμε σα να μη τρέχει τίποτα; Η τέχνη μπορεί να μην έχει όρια, άλλα ούτε η ανοησία έχει! Δεν μπορείς να περνάς στην κουλτούρα του τραγουδιού τέτοιες νοσηρές συμπεριφορές ζευγαριών, και να το πασάρεις για «ψυχαγωγική» κατανάλωση σε χιλιάδες νέους.
Τι είδους «σχέση» προωθεί το «Die Together»;
Δεν μας θυμίζουν κάτι αυτές οι – πραγματικά – ανατριχιαστικές περιγραφές; Δεν μας φέρνουν στο νου εγκλήματα που οδήγησαν σε γυναικοκτονίες ή άλλες οικογενειακές συμφορές; Δεν μας παραπέμπουν σε αρρωστημένες σχέσεις που ενώ έπρεπε να κοπούν «μαχαίρι» διαιωνίζονταν, και τελικά οδήγησαν σε αδιανόητα φονικά;
Ποια υγιής σχέση μπορεί να καθορίζεται από καθεστώς φόβου; Ποιος ισορροπημένος δεσμός δίνει τον «πλήρη έλεγχο» σε ένα από τα δύο πρόσωπα του ζευγαριού; Ποια ευτυχισμένη συμβίωση δίνει εικόνα «αγάπης» στους έξω, ενώ μέσα στους τέσσερεις τοίχους επικρατεί χάος και αρρώστια ψυχική;
Η διεστραμμένη νοοτροπία του «ή δική/δικός μου ή κανενός» σε πόσες δολοφονίες έχει οδηγήσει; Και σε ποια «απόλυτη αγάπη» η απάντηση είναι ο θάνατος; Μπορεί για κάποιους που εξετάζουν το θέμα επιφανειακά να ακούγονται… ρομαντικά όλα αυτά, άλλα τίποτε το ρομαντικό δεν έχει ο θάνατος ως «λύση» για μια προβληματική σχέση. Στην πραγματικότητα, οπουδήποτε υπερισχύει η κτητικότητα, δεν υπάρχει ΚΑΝ αγάπη, άλλα μια νοσηρή επιθυμία , μια ακόρεστη δίψα για επιβεβαίωση, που ενίοτε οδηγεί στο έγκλημα ή στην αυτοκτονία.
Αν θέλουμε λοιπόν να είμαστε τίμιοι με τους εαυτούς μας, ας δίνουμε περισσότερη σημασία στα νοήματα των τραγουδιών που απασχολούν την επικαιρότητα. Κανένας ύμνος της απόλυτης αγάπης, δεν βρίσκεται στο «Die Together». Καμία γνήσια μορφή αγάπης δεν επιθυμεί τον τερματισμό της ζωής, και μάλιστα ως «λύτρωση»!
Ας ξυπνήσουν επιτέλους στην ΕΡΤ και να καταλάβουν τι ακριβώς προωθούν στα νέα παιδιά.