Όταν η τηλεθέαση για τη φετινή Eurovision έφτασε το αστρονομικό ποσοστό του 71,6% και την ίδια στιγμή η αποχή στις Ευρωεκλογές κινείται στο 60%, τότε με κάθε βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι κάτι πάει φρικτά λάθος με τον ελληνικό λαό. Για τα πανηγυράκια είμαστε πρώτοι, αλλά για να ρίξουμε μια ψήφο μπας και κρατηθεί όρθια η χώρα, ούτε συζήτηση. Αποφασίζουν άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς. Οι πρόγονοι μας παρέδωσαν πατρίδα, κι εμείς παραδίδουμε την… παρτίδα μας και την πάρτη μας.
Μέσα σε δύο δεκαετίες, το σύστημα κατάφερε να αχρηστέψει έναν από τους πιο πολιτικοποιημένους λαούς της Ευρώπης, τον ελληνικό. Μέχρι να μπούμε στα μνημόνια, το χρέος στην κάλπη παρέμενε πολύ ισχυρό στη συνείδηση του Έλληνα. Από εκεί και μετά ξεκίνησε η μεγάλη κατηφόρα.
Μερικές ώρες στην παραλία, την καφετέρια και την ταβέρνα, κρίνονται πιο σημαντικές από μια κάλπη που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει τη μοίρα του ευρωπαίου πολίτη για τα επόμενα 5 χρόνια. Τα περισσότερα νομοσχέδια πλέον, πηγάζουν από τις Βρυξέλλες. Και οι 6 στους 10 Έλληνες επέλεξαν να γυρίσουν την πλάτη στο αύριο της χώρας, και μάλιστα την ώρα που έχουμε πόλεμο στην Ανατολική Ευρώπη που απέχει λίγο από το να μετατραπεί σε παγκόσμιο.
Αν λάβουμε υπόψιν ότι η συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές είναι – χοντρικά – 40% και η τραυματισμένη ΝΔ λαμβάνει 27-28%, αυτό σημαίνει ότι η χώρα πορεύεται με μια κυβέρνηση που την ψηφίζει περίπου το 11% του συνολικού πληθυσμού. Ο ένας στους 10 πολίτες βγάζει κυβέρνηση και αποφασίζει τι θα υποστούν οι άλλοι 9. Μιλάμε για απόλυτη κατάρρευση της δημοκρατικής λειτουργίας. Μόνο προσχηματικά μπορούμε πλέον να λέμε ότι ισχύει η συνταγματική αρχή της πλειοψηφίας. Μας κυβερνάει μια ολιγαρχία με τους χειροκροτητές τους, κι εμείς δεν λέμε ακόμα να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Μάλλον δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: Οι Έλληνες που ψήφισαν… παραλία, προφανώς βρίσκουν ότι στα Τέμπη έγιναν όλα καλά, το σούπερ μάρκετ είναι φτηνό, το ρεύμα είναι κοψοχρονιά, οι φόροι είναι βελούδινοι, οι τράπεζες μας αγαπάνε, η Τουρκία δεν μας απειλεί, τα Σκόπια δεν μας κλέβουν τη Μακεδονία, η ΝΔ δεν συγκαλύπτει σκάνδαλα, τα νησιά μας δεν αφοπλίζονται, ο Τύπος είναι ελεύθερος, το ΕΣΥ δεν ιδιωτικοποιείται, ο ελληνικός πληθυσμός αυξάνεται κ.ο.κ.
Αν πιστεύουν όλα τα παραπάνω, να το κλείσουμε το «μαγαζί» που λέγεται κράτος και να ζήσουμε την… ευτυχία μας με τον Μητσοτάκη. Αν δεν τα πιστεύουν, τότε γιατί δεν κάνουν το ελάχιστο καθήκον της ψήφου για να τα ανατρέψουν; Ακόμα και αν δεν πιστεύουν ότι θα ανατρέψει κάτι η ψήφος τους, πώς αλλιώς θα ακουστεί η φωνή τους;
Ο θάνατος της δημοκρατίας δεν στέλνει κανένα «μήνυμα» μέσω της αποχής, γιατί κανένα εκ των συστημικών κομμάτων δεν θα εγκαταλείψει εξουσίες, ακόμα και αν εκλέγεται από 100… νοματαίους που λέει ο λόγος. Από εκλογές σε εκλογές, η αποχή μεγαλώνει, και η «καραμέλα» τους παραμένει ίδια: «ακούσαμε το μήνυμα». Και δεν ακούνε κανένα μήνυμα. Κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους και η αποχή τους βολεύει απόλυτα.
Η χώρα βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο, και γι’ αυτό πρώτα απ’ όλα φταίει ο λαός. Γιατί ναι μεν οι πολιτικοί είναι εκείνοι που δημιούργησαν αυτή την αποστροφή του πολίτη για την ψήφο, αλλά κανένας πολιτικός δεν τον εμποδίζει να κατανοήσει τη δύναμή της και να ψηφίσει.